Μετά τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC και τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Στουτγάρδης, στις 6 και 7 Δεκεμβρίου εμφανίστηκε στην Αθήνα ακόμα ένα σύνολο ραδιοφωνίας: η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Γαλλικής Ραδιοφωνίας υπό τον Μιουνγκ-Βουν Τσουνγκ, που εντυπωσίασε με τον καλλιεργημένο, πειθαρχημένο, εύπλαστο ήχο της. Το μεστό, ομοιογενές ηχόχρωμα των εγχόρδων, ο εστιασμένος ήχος στα ξύλινα πνευστά και η μαλακή, ελεγχόμενη φωνή των χάλκινων αποτέλεσαν εξαίρετο εργαλείο στα χέρια του Κορεάτη αρχιμουσικού. Για ακόμα μια φορά δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσει κανείς το υψηλότατο επίπεδο που κατακτούν όλο και περισσότερες ορχήστρες με σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Το πρόγραμμα της πρώτης βραδιάς περιλάμβανε δύο συμφωνικά ποιήματα του Ρ. Στράους και την «Ηρωική» του Μπετόβεν. Αρχή έγινε με τον «Δον Χουάν», νεανικό έργο που ο συνθέτης ολοκλήρωσε στα 24 του χρόνια. Από τις πρώτες νότες ο Τσουνγκ μετέφερε το θυελλώδες, παρορμητικό αέρινο ύφος της μουσικής, τον νεανικό ενθουσιασμό του συνθέτη, αλλά και του καρδιοκατακτητή ήρωα της συμφωνικής αφήγησης. Στη συνέχεια απέδωσε πειστικά το λυρικό επεισόδιο του Χουάν με τη χωρική, τον παθιασμένο έρωτά του με την Αννα και, τέλος, τον θάνατό του.
Αποστασιοποιημένη ερμηνεία
Οπως είναι γνωστό, όλα αυτά γράφηκαν στο λυκόφως του ρομαντισμού, μία από τις πιο μελοδραματικές στιγμές της δυτικής μουσικής. Δεν είναι υποχρεωτικό να ασχοληθεί κανείς με αυτήν. Ομως, εάν το αποφασίσει, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να ενδώσει -έστω στοιχειωδώς- στη γενναιοδωρία που απαιτεί η φραστική αυτών των έργων: σιροπιαστό γλυκό χωρίς σιρόπι… είναι απλώς στεγνό. Ο Τσουνγκ φάνηκε να παίρνει τις αποστάσεις του τόσο από τον «Δον Χουάν» όσο και από το συμφωνικό ποίημα «Θάνατος και Εξαΰλωση», που ακολούθησε. Ειδικότερα στο δεύτερο, ο Κορεάτης αρχιμουσικός έμοιαζε να αποδίδει ενδείξεις παρτιτούρας χωρίς καμία αίσθηση θεατρικότητας, στοιχείο που στο συγκεκριμένο έργο αποτελεί ζητούμενο, αφού περιγράφει τον φυσικό θάνατο ενός άνδρα (των σπασμών συμπεριλαμβανομένων).
Ηταν περίπου βέβαιο ότι η ερμηνεία της «Ηρωικής» θα ήταν σαφώς επιτυχέστερη, καθώς η έκφραση αφηρημένων ιδεών μοιάζει πολύ πλησιέστερη στην ψυχοσύνθεση του Τσουνγκ. Πράγματι, η 3η Συμφωνία του Μπετόβεν δόθηκε με την ορμή και τη δύναμη που απαιτεί ο ιδεολογικός της κόσμος. Η επισημότητα του «πένθιμου εμβατηρίου» θρηνούσε πράγματι έναν ήρωα -σε ύφος που προανάγγελλε το αντίστοιχο του βαγκνέρειου Ζίγκφριντ- ενώ το τελευταίο μέρος υπήρξε υποδειγματικό ως προς την άρθρωση, τις σημαντικές ανάσες ανάμεσα σε μουσικά θέματα και ενότητες, την αντιπαράθεση ανάμεσα σε διαθέσεις. Δίκαιη η θυελλώδης επιδοκιμασία.