Στις 12 Φεβρουαρίου θα προβληθεί ταυτόχρονα στις ελληνικές αίθουσες και στο Φεστιβάλ του Βερολίνου η νέα πολυαναμενόμενη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το λιβάδι που δακρύζει» (όπως γράφτηκε και στην «Καθημερινή» της Κυριακής). H ταινία συμμετέχει στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της Μπερλινάλε, είναι η δωδέκατη παραγωγή του πολυβραβευμένου δημιουργού και η 12η Φεβρουαρίου επιλέχθηκε ως συμβολική ημερομηνία για την πρώτη προβολή της.
Πρώτη ταινία μιας τριλογίας, που «αποτελεί μια ελεγεία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα», το «Λιβάδι που δακρύζει» είναι η πρώτη ταινία του Αγγελόπουλου έπειτα από την «Αναπαράσταση» του 1970, στην οποία το κεντρικό πρόσωπο είναι μια γυναίκα. Μια γυναίκα με το συμβολικό όνομα, Ελένη, που σαν παιδί, έφηβη, σύζυγος, μητέρα, μοναχική γυναίκα, θα γνωρίσει την προσφυγιά, τον θάνατο, την εξορία, αλλά και τον έρωτα, το τραγικό πάθος. Είναι «η Ελένη του μύθου, η Ελένη όλων των μύθων που διεκδικείται… αλλά και διεκδικεί το απόλυτο της αγάπης», εξηγεί ο σκηνοθέτης.
Στις 12 Φεβρουαρίου, όταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα βρίσκεται στο Βερολίνο για την προβολή της ταινίας στο φεστιβάλ, θα υπάρξει απευθείας σύνδεση μαζί του, μέσω δορυφόρου, με το κοινό της πρεμιέρας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Στη σύνδεση θα παρουσιαστεί ο χαιρετισμός του σκηνοθέτη στη Μπερλινάλε.
Στο σημείωμά του για την ταινία, ο Θ. Αγγελόπουλος γράφει: «Τρεις ταινίες, μια τριλογία. Ενας ποιητικός απολογισμός του αιώνα που έφυγε και μια οραματική σχέση με τον αιώνα που διανύουμε μέσα από έναν έρωτα που προκαλεί τον χρόνο. Μια ιστορία που αρχίζει το 1919 στην Οδησσό με την είσοδο του Κόκκινου Στρατού στην πόλη και τελειώνει σήμερα στη Νέα Υόρκη. Εξορίες, χωρισμοί, περιπλανήσεις, η πτώση των ιδεολογιών και η συνεχής δοκιμασία της Ιστορίας.
Οι τίτλοι των τριών ταινιών θα μπορούσαν να είναι: “Το βασίλειο και η εξορία”, “Το τέλος της Ουτοπίας” και “H αιώνια Επιστροφή”. Ίσως. Προτίμησα τρεις πιο γήινους: “Το λιβάδι που δακρύζει”, “Το τρίτο φτερό”, “Επιστροφή”. “Το λιβάδι που δακρύζει”, η πρώτη από τις τρεις ταινίες, δεν είναι παρά η ρίζα του μύθου. Θα αναγνωρίσει κανείς σημάδια από τον Οιδίποδα Τύραννο, τους Επτά επί Θήβαις και την Αντιγόνη, στην πορεία ενός έρωτα και στη μοίρα μιας γυναίκας. Είναι η πρώτη φορά μετά την “Αναπαράσταση” του 1970, που κεντρικό πρόσωπο της ταινίας μου είναι μια γυναίκα. Παιδί που γνωρίζει την εξορία και τον θάνατο, ερωτευμένη έφηβη, μητέρα, μοναχική γυναίκα. Από την αθωότητα στο τραγικό πάθος. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά πριν, μια ελεγεία πάνω στην ανθρώπινη μοίρα. H Ελένη του μύθου, η Ελένη όλων των μύθων διεκδικείται και διεκδικεί το απόλυτο της αγάπης. Το τελευταίο γράμμα του νεκρού άντρα της από τη μάχη της Οκινάουα στον νότιο Ειρηνικό το 1945, τελειώνει μ’ ένα όνειρο: «…έσκυψες και άπλωσες το χέρι σου στο υγρό χόρτο. Οταν το σήκωσες, λίγες σταγόνες κύλησαν κι έσταξαν Σα δάκρυα πάνω στη γη…».
Η μοίρα των προσφύγων
Το «Λιβάδι που δακρύζει» χρονολογικά εξελίσσεται μεταξύ του 1919 και του 1949, παρακολουθώντας τη μοίρα των προσφύγων, που «βίωσαν σαν ήρωες αρχαίας τραγωδίας τα οδυνηρά γεγονότα του ελληνισμού και της ιστορίας του 20ού αιώνα». Το κόστος της εντυπωσιακής παραγωγής (χτίστηκαν δύο ολόκληρα χωριά στην Κερκίνη και τη Θεσσαλονίκη) είναι περίπου 5,6 εκατομμύρια ευρώ. Το σενάριο έχει γράψει ο Θ. Αγγελόπουλος, μαζί με τους: Τονίνο Γκουέρα, Πέτρο Μάρκαρη και Τζόρτζιο Σιλβάνι. H φωτογραφία είναι του Ανδρέα Σινάνου, η μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα και του Κώστα Δημητριάδη και τα κοστούμια της Ιουλίας Σταυρίδου. Πρωταγωνιστούν δύο νέοι ηθοποιοί, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και ο Νίκος Πουρσανίδης και μαζί τους οι: Γιώργος Αρμένης, Βασίλης Κολοβός, Εύα Κοταμανίδου, Τούλα Σταθοπούλου, Μιχάλης Γιαννάτος, Θάλεια Αργυρίου και Γρηγόρης Ευαγγελάτος.