«Γιατί με φώναξες και γύρισα/ Καλά έφευγα και καλά με ξεπροβόδιζαν χωρίς να μου/ κρατούν κακία τα εγκόσμια/ όλα όσα δε θέλησα να πράξω κι έπραξα/ όλα όσα δεν θέλησα να γίνω κι έγινα»… M’ αυτούς τους στίχους αρχίζει η νέα ποιητική συλλογή του Βύρωνα Λεοντάρη, με τίτλο Εως… που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Νεφέλη».
Στίχοι που μοιάζουν σαν ένα κοίταγμα προς τα πίσω, σαν μια ανασκόπηση, σαν εκ των υστέρων λόγος. «Εως…». Εως πού; Εως πότε; Εως εδώ; O Βύρων Λεοντάρης αναστοχάζεται και υπόσχεται με τις τρεις τελείες του τίτλου, παρά τους στίχους: «Να τελειώνουμε πια με τα τερτίπια της γραφής και/ της ανάγνωσης. / Τα ποιήματα συμβαίνουν. / Λοιπόν, μπορώ να πω το τι συμβαίνει; Το ίδιο το ποίημα/ δηλαδή, όχι το κείμενό του/ Μπορώ; όχι δε μπορώ. Κι όχι (όπως άλλοι θα σου πουν…) / γιατί ό,τι συμβαίνει δεν είναι παρά αυτό που/ τώρα εδώ κείται/ αλλά γιατί, απλά δε μπορώ».
Ολιγοσέλιδη η νέα συλλογή του Βύρωνα Λεοντάρη, αλλά μεστή. Ατιτλα όλα τα ποιήματα, χωρίζονται σε δύο μέρη με υπότιτλους «Εκτός» και «Επέκεινα», η πρώτη δημοσίευση των περισσοτέρων έγινε στο περιοδικό «Σημειώσεις».
«Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ενα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
– έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…».