H στήλη το έχει γράψει και ξαναγράψει. Τα ωριαία χοροδράματα δεν αντέχουν. Διεθνώς. Ακόμη και από μεγάλους, δοκιμασμένους, ώριμους, αναγνωρισμένους δασκάλους. Αν ο Μπεζάρ παρουσίασε από τα ’60s τα περίφημα spectacles του και αν η Πίνα Μπάους έφτασε από τα ’80s με τις «ψυχοβγαλτικές» δικές της γιγάντιες προτάσεις, η πορεία τους στο μονόπρακτο χορο-έργο ήταν ήδη μεγάλη και δόκιμη. Φέτος, στη Χορευτική Μπιενάλε των Καννών, αριστουργήματα εκρίθησαν τα 3 μονόπρακτα της Τρίσα Μπράουν και ένα από τα τέσσερα μονόπρακτα του Φορσάιθ. Στην Ελλάδα έγινε πια τρόπος χορο-έκφρασης από παλαιότερους αλλά και, το χειρότερο, νεότερους ή εξερχόμενους στον χορο-στίβο επίδοξους χορογράφους, το ωριαίο έργο. Προφανώς αγνοούν ακόμη και το εγγύς ελληνικό ιστορικό χορο-παρελθόν. H Μάνου, η Ζουζού, ο Μέτσης, ο Μανταφούνης, η Σπυράτου, ο Παπαϊωάννου, ο Ρήγος, όλοι ξεκίνησαν από το μονόπρακτο. Επόμενο είναι οι προτάσεις των νέων και άπειρων να χάνουν τα όποια θετικά τους από τη μακρόχρονη διάρκεια που δεν μπορούν να την υπερασπισθούν.
Στο Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ η εξαιρετική περφόρμερ Αμάλια Μπένετ ξεπερνάει τις αντοχές της στην πρώτη της «επίσημη» έξοδο στο χοροθεατρικό χώρο. H Μπένετ έφτασε στην Ελλάδα από τα νησιά Σέτλαντ της υπερβόρειας Σκωτίας και… αγκυροβόλησε στην «Οκτάνα» του K. Ρήγου. Τη θυμόμαστε ήδη από το «Δάφνις και Χλόη», στην καρδιά των ’90s. Απέδειξε τις ικανότητές της και ως βοηθός χορογράφου, παραγωγής και συντονισμού. Παντού έξοχη. H πρώτη της δουλειά εμπνευσμένη αόριστα από το γνωστό «Εκβους» του Π. Σέφερ, με υπότιτλο «O Ιππέας» της γνωστής μάρκας τσιγάρων, διέθετε μια συναρπαστική εναρκτήρια ημίωρη δομή, σπάνια για πρωτοεμφανιζόμενο χορογράφο, μια πρωτότυπη κινησιολογικά, χοροθεατρικά και συναισθηματικά «αλλιώτικη» άποψη μιας υπέρβασης θεάτρου – μουσικής – κίνησης – σεναρίου. Βοηθημένη από ένα μοναδικό επιτελείο (σκηνικά, κοστούμια, μουσική επιμέλεια, φώτα) και υπέροχους χορευτές (Γ. Μάρτος, Σ. Μπαλτζής, E. Τοπαλίδου, Δ. Χαραλάμπους, Π. Χριστοπούλου και τον καινούργιο αδιαμφισβήτητο αστέρα του χώρου, τον Π. Κοντονή), μας προσέφερε 30΄ έξαψης, γοητείας και ερεθισμού. Αυτό ήταν. Τα υπόλοιπα 30΄, παρ’ όλες τις λαμπερές βινιέτες και τα ευρήματα, βούλιαξαν στην αδεξιότητα της ανέλιξης και σύνδεσης, αν όχι απλής εξακολούθησης της ίδιας αυτής πρότασης. H αφήγηση, η συναισθηματική ενέργεια, διαλύθηκαν. Είναι πολύ κρίμα. Αλλά γνωρίζοντας την Αμάλια και αναγνωρίζοντας και επιβραβεύοντας τα τόσα θετικά της πορείας της, είμαστε βέβαιοι ότι το πάθημα θα αποβεί μάθημα. Και σύντομα θα έχουμε εκπλήξεις! (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, 7/1).