Χάρμα οφθαλμών η νέα αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας» του Μεγάρου, 400 αμφιθεατρικών θέσεων. Είναι η «μικρή» της νέας πτέρυγας και θα διατίθεται σε συγκροτήματα σύγχρονου χορού κυρίως, τα οποία παραμένουν άστεγα και δεν έχουν πού να εμφανιστούν, είπε ο Χρήστος Λαμπράκης εγκαινιάζοντάς την. Συγκινητική η έγνοια του για τα συγκροτήματα αυτά. Αυτά όμως έχουν προτεραιότητα να στεγαστούν στις νέες αίθουσες ή η Εθνική Λυρική Σκηνή μας και η πρώτη κρατική ορχήστρα μας, η ΚΟΑ, που παραμένουν άστεγες και καταδικασμένες σε φυτοζωή; Και που τώρα, με τη νέα, λυρική δραστηριότητα του Μεγάρου, τις περιμένουν ακόμα χειρότερες μέρες; Ερώτημα που υποθέτω ότι πλανιόταν έντονα στις κεφαλές του ελλόγιμου ακροατηρίου του κ. Λαμπράκη όσο ανακοίνωνε την απόφασή του. Πλανιόταν, θέλω να πιστεύω, και στις κεφαλές των δύο υπουργών, Βενιζέλου και Ευθυμίου, οι οποίοι, κάπως σαν πτωχοί συγγενείς, «παρευρέθησαν για να συγχαρούν». Εκτός κι αν τόσο πια έχει κυριαρχήσει σε ορισμένους εγκεφάλους η υπαλληλική προς τον κ. Λαμπράκη ιδιότης, που εξουδετερώνει κάθε άλλη (ενοχλητική) σκέψη.
Μέσα σε 15 χρόνια χτίστηκε ένα κολοσσιαίο συγκρότημα, τέτοιο που, πράγματι, «λίγες πρωτεύουσες έχουν στον κόσμο», όπως επισήμανε ο κ. Βενιζέλος, με τέσσερις τουλάχιστον σκηνές, εξοπλισμένες με την τελειότερη σύγχρονη τεχνολογία, και όμως βρέθηκαν έξω από αυτόν τον «πυρηνικό αντιδραστήρα του πολιτισμού» οι δύο κατ’ εξοχήν δικαιούχοι κρατικοί καλλιτεχνικοί οργανισμοί, η ΚΟΑ και η Λυρική – με το επίσης άστεγο, κύριοι υπουργοί, εθνικό μας συγκρότημα χορού. Ή μήπως πρέπει στον κ. Λαμπράκη να το θυμίσουμε, μια και αυτός παίρνει τις αποφάσεις;
Πρόκειται περί σκανδάλου, βέβαια, άλλο αν κανείς πολιτικός και κανένα κόμμα δεν τολμάει να το θίξει. (Θα το φάω το κεφάλι μου) Αλλά εδώ είσαι κι εδώ είμαι, αυτά τα κτίρια κι αυτές οι αίθουσες, που φαίνεται ότι ψάχνουμε να βρούμε πώς θα χρησιμοποιηθούν, δεν μπορεί παρά να στεγάσουν πλήρως κάποια μέρα την εθνική μας ορχήστρα και την όπερά μας. Ναι, η ΚΟΑ δίνει εκεί τις συναυλίες της. Κάνει πρόβα αλλού (σ’ ένα… σαλόνι) αλλά παίζει εκεί. Η μόνη ορχήστρα στον κόσμο που αλλού δοκιμάζει τον ήχο της κι αλλού παίζει.
«Η έδρα της», μας έλεγαν για το Μέγαρο το ’89. Πτωχή συγγενής, εν συνεχεία. Και κανείς, τσιμουδιά. Μόνο ο Χάνης, με άψογο Σκυθοαψβούργιαν στάιλ (the proud of ιταμοβαρβαρότης), βγαίνει και κάνει «απολογισμό πεπραγμένων τετραετίας»… Να είχα χώρο να του κάνω εγώ έναν απολογισμό πεπληγμένων τετραετίας! Θα προέκυπτε το ειλητάριο του αγίου Μάμα! Κάτι τέτοιο ετοιμάζει φαίνεται και ο Λάκης Λαζόπουλος: Βιβλίο εξομολογήσεων και αποκαλύψεων, το οποίο ήδη συγγράφει με σκοπό να εκτοξεύσει το ερχόμενο φθινόπωρο… «Δεν θα χαριστώ πουθενά», απειλεί, «δεν θα φοβηθώ κα-νέ-ναν». Ακόμη και «τις αλήθειες που μου εμπιστεύθηκε η Αλίκη, καθώς έφευγε, για πρόσωπα και πράγματα, που αλλιώς μας τα δείχνουν κι αλλιώς είναι», λέει ότι θα… ξεμπιστευθεί. Ας πρόσεχαν! Παίρνοντάς του το θέατρο «Ηβη», έλυσαν τον ασκό του Αιόλου, «Κι αέρας στα πανιά μας» τώρα – όπως ονόμασε και την «αναθεώρηση» που παίζει στο «Βρετάνια». Αναθεωρώ κι οπλοφορώ…