Ευχάριστο, μελωδικό, πολύχρωμο ήταν το μουσικό παραμύθι «Ο Μερλίνος ο μάγος και το νησί των ποιητών» του Περικλή Κούκου, που παρουσιάστηκε στις 22 Δεκεμβρίου στην αίθουσα Δημήτρη Μητρόπουλου. Εργο για ορχήστρα (με πιάνο), χορωδία, δύο τραγουδιστές και αφηγητή, ο «Μερλίνος» στάθηκε σε ίσες αποστάσεις από την ημετέρα «Λιλιπούπολη» και τον διεθνή «Πέτρο και τον Λύκο» χωρίς να ξεκαθαρίζει (μουσικά) αν απευθύνεται σε μικρούς ή μεγάλους. Συνδύασε χατζιδακική γλυκύτητα με αναφορές σε πολλά είδη και εποχές της ευρωπαϊκής μουσικής παράδοσης, της δημοτικής μουσικής, αλλά και σε προγενέστερα έργα του ίδιου του συνθέτη. Ζωηροί ρυθμοί και γλυκιές, ευκολομνημόνευτες μελωδίες κυριάρχησαν, ωστόσο η έντεχνη γλώσσα σκίασε την αμεσότητα των συναισθημάτων που θα ακουμπούσαν στα παιδιά. Από την άλλη, όπως πάντα, το έργο του Κούκου διέθετε απολύτως αναγνωρίσιμη μουσική υπογραφή, αρετή κρίσιμη όσο και σπάνια για κάθε συνθέτη.
Την πλοκή εμπνεύστηκε ο ίδιος ο Κούκος, συνδέοντας σε αφηγηματική ακολουθία ποιήματα διαφορετικής αισθητικής και αξιώσεων. Στίχοι του Τάσου Ρούσσου, του Γιώργου Σεφέρη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Γεωργίου Βιζυηνού, του Αγγελου Σικελιανού, του Βασίλη Ρώτα, του Γεωργίου Δροσίνη, του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, του Τηλέμαχου Χυτήρη, των Γιάννη Καραχισαρίδη – Περικλή Κούκου και του Γιώργου Βουλγαράκη μελοποιήθηκαν ως τραγούδια για μία ή δύο φωνές, με ή χωρίς χορωδία, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτοτελή. Η ενορχήστρωση (την οποία επιμελήθηκε ο πολυπράγμων Γιάννης Σαμπροβαλάκης) υπογράμμισε τη μελωδική και ρυθμική απλότητα της σύλληψης.
Προθέσεις και αποτελέσματα
Η διάθεση του έργου να απευθυνθεί σε παιδιά κάθε ηλικίας αποτυπώθηκε και στη σκηνική υλοποίηση. Το εικαστικό μέρος, που στηρίχτηκε στον κόσμο του Αλέξη Κυριτσόπουλου, πολύχρωμο, με αισθητική παιδικής ζωγραφιάς, απευθύνθηκε στους μικρούς ακροατές αλλά «σκόνταψε» στην ατυχή υλοποίηση, αφού το κυρίαρχο στοιχείο, οι προβολές, ήσαν θαμπές και ασαφείς. Απ’ την άλλη, η μορφή καντάτας που επελέγη είναι λιγότερο ελκυστική για τα μικρά παιδιά. Εγκλωβισμένη στο βάθος της σκηνής η παιδική χορωδία «Μανώλης Καλομοίρης» (διευθ. Ν. Μαλιάρας) υποβαθμίστηκε, ενώ η «Καμεράτα», υπό τον Α. Μυράτ και τη Μαρία Παπαπετροπούλου στο πιάνο (23 Δεκεμβρίου), φάνηκε να εμπνέεται περισσότερο από τα λυρικά μέρη παρά από τα ζωηρά.
Ως σολίστες επελέγησαν λυρικοί καλλιτέχνες οι οποίοι όμως τραγούδησαν με μικρόφωνο, που, ως γνωστόν, δεν χειρίζονται καλά, με αποτέλεσμα προβλήματα στην κατανόηση του λόγου. Οπως και να ‘χει, η αισθησιακή Ειρήνη Καράγιαννη και ο πάντα κεφάτος Χάρης Ανδριανός κατόρθωσαν να πείσουν, ενώ την ιστορία αφηγήθηκε γοητευτικά ο Κώστας Καστανάς.