1.Κοινωνική
Σκηνοθεσία: Κυριάκος Κατζουράκης
2. Κομεντί
Σκηνοθεσία: Δημήτρ
Δεν είναι συνηθισμένοι ταξιδιώτες. Διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα με τα πόδια ή συνωστίζονται στα αμπάρια πλοίων. Αν τα πόδια τους δεν «σαπίσουν από το χιόνι» και αν το καράβι φτάσει στον προορισμό του, τότε καταλήγουν στην πόλη που επέλεξαν ή απλώς οδηγήθηκαν… Παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ του Κυριάκου Κατζουράκη «O δρόμος προς τη Δύση» (πρώτο κρατικό βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ), καταλύονται οι έννοιες του αυτονόητου και των τάξεων. O λαθρομετανάστης ανήκει στην κατηγορία «κανένας». Ενα σοβαρό έγκαυμα δεν θα τον οδηγήσει στο νοσοκομείο γιατί φοβάται την απέλαση. Οταν κυκλοφορεί χωρίς χαρτιά, είναι σαν να κυκλοφορεί χωρίς πρόσωπο. Οι μαρτυρίες και οι εικόνες από τα ιστορικά ντοκουμέντα διαπλέκονται με τη φιγούρα μιας γυναίκας (Κάτια Γέρου), που περιφέρεται στην πόλη. Ηρθε στην Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Επεσε θύμα του σεξουαλικού δουλεμπορίου.
Τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και στη μυθοπλασία συγχέονται. O ζωγράφος Κατζουράκης εγκαταλείπει την ασφάλεια του χρωστήρα και αφήνεται να τον παρασύρει η ένταση της ζωντανής εικόνας, η αισθητική της πραγματικότητας. Κινηματογραφεί αθύρματα της ιστορίας, των κοινωνικών – πολιτικών αλλαγών και όχι επινοημένα πρόσωπα ή κατασκευασμένα δράματα. «Βλέπει ρυτίδες και χαλάσματα», αλλά βλέπει και κίνηση, χαρά, φωτεινά και πεισμωμένα χαμόγελα. Το υλικό του είναι αφοπλιστικό γιατί έχει το μέτρο της καθημερινότητας και όχι της υπερβολής. H φωτογραφία (Αλέξης Γρίβας) εμπεριέχει την κραυγή που δεν ακούγεται, τα χρώματα μιας αδιευκρίνιστης ζωής, που οφείλει να γλιστράει αθόρυβα και να μη φανερώνεται.
Ο Δημήτρης Ινδαρές στη«Γαμήλια νάρκη»επιλέγει ένα διαχρονικό και παλλόμενο ερώτημα: «O γάμος σκοτώνει τον έρωτα;». Τον έβδομο χρόνο κοινής ζωής μοιράζεται το ζευγάρι της ταινίας, όταν η παρουσία μιας 23χρονης Ρωσίδας καλλονής, που προσλαμβάνεται για να προσέχει τον μικρό γιο, αποκαλύπτει την κόπωση της σχέσης. Καλογραμμένοι οι διάλογοι αλλά η ιστορία δεν αφήνει αποτύπωμα. Το σενάριο δομείται με τη δοκιμασμένη λογική της τηλεοπτικής πύκνωσης. Φλερτάρει με τους ρυθμούς της κομεντί, του λείπει όμως η χάρη. Χάρη που δεν στηρίζεται στην απώλεια βάρους αλλά στο λεπταίσθητο χιούμορ και στις σπιρτόζικες μεν, διεισδυτικές δε καταστάσεις. H «Γαμήλια νάρκη» παρακολουθείται ευχάριστα. Το αποτέλεσμα, όμως, στρογγυλεμένο και καλογυαλισμένο, είναι τόσο σχηματικό ώστε να μοιάζει απρόσωπο.