O Σπύρος Μουρίκης δεν είναι απλώς ένας καλός κλαρινετίστας, αλλά ένας μουσικός που θα μπορούσε να σταδιοδρομήσει διεθνώς. Διαθέτει τεχνική, δεξιοτεχνία, μουσικότητα και αντιλαμβάνεται σε βάθος τα έργα. Γνωρίζει πού αρχίζει και πού τελειώνει μια μουσική παράγραφος, πού πρέπει να δοθεί έμφαση, πού ανάσα. Αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά δεν είναι τερτίπια για να εντυπωσιάσει κανείς το κοινό, αλλά ο μόνος τρόπος για να αναδειχτεί το περιεχόμενο της μουσικής. Εχει καλό γούστο και συναίσθηση του ύφους της μουσικής. Το γεγονός ότι σε αυτόν τον καλλιτέχνη δίδεται σπανίως η δυνατότητα να μοιραστεί την τέχνη του με το κοινό εκθέτει ορχήστρες και διοργανωτές. Εξαίρεση, το κυριακάτικο πρωινό της 11ης Ιανουαρίου, όπου ερμήνευσε έξοχα το 2ο Κοντσέρτο για κλαρινέτο του Βέμπερ συνεργαζόμενος με την ορχήστρα του δραστήριου Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Αν και επαγγελματική, η ορχήστρα βρίσκεται ακόμα στα πρώτα της βήματα. Επομένως, δικαιολογείται η απουσία διαλόγου με τον λαμπερό ήχο της τρομπέτας του Σωκράτη Ανθη στο Κοντσέρτο για Τρομπέτα του Τορέλι και η ατολμία στο αντάτζιο «Κολ Νίντρε» του Μπρουχ: παρά τις αρετές του σολίστα Γιάννη Τουλή (τσέλο), ούτε αυτός ούτε η ορχήστρα, που διηύθυνε ο Μίλτος Λογιάδης, έδωσαν τον παρακλητικό, έντονα συναισθηματικό τόνο αυτής της μουσικής προσευχής. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τον «Κρητικό» του Χάρη Ξανθουδάκη, όπου η Ρόζα Πουλημένου απέδωσε τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού με άνετη και ομοιογενή φωνή αλλά λιγότερο ευκρινή άρθρωση.
Το σύνολο «Ενωδον» στον «Νάκα»
Ευχάριστη είναι η αλλαγή ρότας στον προγραμματισμό των εκδηλώσεων του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας». Εχοντας τη δυνατότητα να συγκεντρώνει κορυφαίους Ελληνες μουσικούς και διαθέτοντας χώρο φιλικό σε νεότερες ηλικιακές ομάδες, το ωδείο θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρό πόλο στα αθηναϊκά μουσικά πράγματα, εάν προγραμμάτιζε με συνέπεια και στόχο. Στις 14 Ιανουαρίου το κουαρτέτο «Ενωδον», αποτελούμενο από πολύ καλούς μουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, παρουσίασε ένα πρόγραμμα μπαρόκ μουσικής. Ο πολύ ενδιαφέρων συνδυασμός εγχόρδων και πνευστών κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η ακριβής και αξιόπιστη Νέλλη Οικονομίδου (βιολί) στήριξε όλα τα έργα. Το εκφραστικό παίξιμο του Μ. Σμιρνόβ (βιόλα) εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στη Σονάτα του Χέντελ, ο ωραίος και μαλακός ήχος του Κώστα Αυγερινού (τρομπόνι) φώτισε τις αρετές ενός οργάνου που σπάνια ακούγεται μόνο του, ενώ ο Γιώργος Λασκαρίδης απέδειξε ότι η τρομπέτα δεν είναι μόνον όργανο προπετές και δεξιοτεχνικό. Τους τέσσερις μουσικούς συνόδεψε πολύ καλά η Εφη Παπαθωμαΐδη στο πιάνο, αν και σήμερα πια στο ρεπερτόριο αυτό το τσέμπαλο είναι επιβεβλημένο.