Τη συνέλαβαν σε ένα μπαρ στο Πορτ Οραντζ της Φλόριντα, τον Ιανουάριο του 1991, με την κατηγορία της οπλοφορίας. Γρήγορα η σύλληψη αυτή οδήγησε στην παραπομπή της για φόνους, στην καταδίκη της σε θάνατο και στην εκτέλεσή της, τον Οκτώβριο του 2002. Στη διάρκεια της δίκης, η Αϊλίν Γουόρνος, μια γεροδεμένη, αθυρόστομη γυναίκα με απελπισμένα μάτια, δεν δίστασε να πει στον δικαστή και στους ενόρκους τι σκεφτόταν γι’ αυτούς.
Είχε ζήσει σε μοτέλ, σε νοικιασμένα δωμάτια και στους δρόμους, ανάμεσα στους αστέγους της Φλόριντα, και κέρδιζε τα προς το ζην με την πορνεία. Στα τέλη του 1989, σκότωσε έναν άντρα που την είχε πάρει στο αυτοκίνητό του και την επόμενη χρονιά σκότωσε τουλάχιστον άλλους πέντε. O σκανδαλοθηρικός Τύπος έσπευσε βέβαια να «αξιοποιήσει» την υπόθεση. Στη διάρκεια της δεκαετίας που πέρασε στην «πτέρυγα των μελλοθανάτων» η Αϊλίν Γουόρνος χαρακτηρίστηκε κατά καιρούς λεσβία φόνισσα που μισούσε τους άντρες, η πρώτη γυναίκα σίριαλ-κίλερ της Αμερικής και φεμινίστρια ηρωίδα που σκότωνε σε αυτοάμυνα.
Ταινία και ντοκιμαντέρ
Η γοητεία που άσκησε η υπόθεση Γουόρνος υλοποιήθηκε σε δύο ταινίες. H μία έχει τίτλο «Monster» και σκηνοθετήθηκε από την Πάτι Τζένκινς. Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας και άρχισε να προβάλλεται αυτόν τον μήνα στις ΗΠΑ. Τον ρόλο της Γουόρνος παίζει η Σαρλίζ Θερόν σε μια ερμηνεία που εγκωμιάστηκε από τους κριτικούς και βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα, ενισχύοντας την προοπτική της για Οσκαρ. «H συγκινησιακή ένταση στο παίξιμό της θυμίζει τη βραβευμένη με Οσκαρ ερμηνεία της Χίλαρι Σουάνκ στο φιλμ «Τα αγόρια δεν κλαίνε», εκείνη τη ζοφερή νωπογραφία της αμερικανικής ζωής που αφήνει την ίδια πικρή γεύση με το «Monster»», έγραψε ο Ρότζερ Εμπερτ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Ενα ντοκιμαντέρ γυρισμένο από την Τζόαν Τσόρτσιλ και τον Νικ Μπρούμφιλντ, με τίτλο «Αϊλίν: H ζωή και ο θάνατος μιας κατά συρροήν δολοφόνου», που άρχισε επίσης να προβάλλεται στις ΗΠΑ, είναι η δεύτερη ταινία για τη Γουόρνος.
Η Πάτι Τζένκινς θυμάται ότι στα φοιτητικά της χρόνια έβλεπε τη Γουόρνος στην τηλεόραση. «H Αϊλίν ήταν πόρνη, την είχαν βιάσει πολλές φορές, πέρασε φριχτά παιδικά χρόνια. Προφανώς είχε διαπράξει αυτά τα εγκλήματα, αλλά υπήρχε κάτι τόσο τραγικό σ’ αυτήν, κάτι τρομακτικό και ταυτόχρονα ηρωικό και συγκινητικό. O ηρωισμός δεν αφορούσε αυτό που έκανε, αλλά το ότι κατάφερνε να επιβιώνει».
Η ιστορία της Αϊλίν
Η Αϊλίν Γουόρνος μεγάλωσε στην πόλη Τρόι του Μίτσιγκαν. H μητέρα της την εγκατέλειψε σε βρεφική ηλικία, ενώ ο πατέρας της αυτοκτόνησε ενώ βρισκόταν στη φυλακή για κακοποίηση παιδιού. Ως έφηβος, έζησε ένα διάστημα στο δάσος στην άκρη της πόλης. Εμεινε έγκυος στα 13 της. «Είναι η ιστορία ενός ατόμου εξοβελισμένου από την κοινωνία», λέει ο Νικ Μπρούμφιλντ. «Ζούσε σαν άγριο ζώο, εξόριστη στο δάσος, και πρόσφερε σεξουαλικές υπηρεσίες για να επιβιώσει. H ζωή της δίνει ένα τρομακτικό πορτρέτο της επαρχιακής Αμερικής, η οποία ζητεί από την οικογένεια να λύσει όλα τα κοινωνικά προβλήματα».
Το «Πορτρέτο μιας κατά συρροήν δολοφόνου» δεν περιλαμβάνει μόνο συνεντεύξεις της Αϊλίν Γουόρνος, αλλά δείχνει και τον Τζεμπ Μπους, τότε κυβερνήτη της Φλόριντα, να δηλώνει ότι «η κατάδικος εξάντλησε τις αιτήσεις χάριτος και τώρα επιθυμεί να συναντήσει τον δημιουργό της». O Μπρούμφιλντ μαζί με την καλύτερη φίλη της Γουόρνος, την Ντόουν Μπότκινς, επισκέφθηκε τη μητέρα της, η οποία τον ρώτησε για την ημερομηνία της εκτέλεσης και είπε ότι θα αισθανόταν καλύτερα όταν όλα θα είχαν τελειώσει.
Η ταινία «Monster» λειτουργεί σε πιο προσωπική κλίμακα. Το χρονικό της πλαίσιο είναι κυρίως η χρονιά που η Αϊλίν Γουόρνος έκανε τους φόνους και εστιάζει ιδιαίτερα στη σχέση της με τη Σέλμπι (Κριστίνα Ρίτσι) την οποία η Γουόρνος είχε ερωτευθεί και είχε παλέψει για να την κρατήσει κοντά της. H Σέλμπι παρουσιάζεται σαν μια γυναίκα με αδύναμο, ευεπηρέαστο χαρακτήρα και βασίζεται στην Τίρια Μουρ, την πραγματική ερωμένη της Γουόρνος. Μετά τη σύλληψη της Γουόρνος για οπλοκατοχή, η Τίρια μίλησε μαζί της τηλεφωνικά υπό αστυνομική παρακολούθηση και κατάφερε να της αποσπάσει μια ομολογία των εγκλημάτων της.
Η Πάτι Τζένκινς άρχισε να γράφει στη Γουόρνος στις αρχές του 2002. «Της είπα ότι ήθελα να μου πει την αλήθεια, ότι ήθελα να βρω τον χώρο εκείνο ανάμεσα στη λεσβία φόνισσα που μισούσε τους άντρες και τη φεμινίστρια ηρωίδα», λέει η σκηνοθέτις. H Τζένκινς έγραψε το σενάριο της ταινίας και αλληλογραφούσε με τη Γουόρνος, αλλά δεν τη συνάντησε ποτέ.
Αποστασιοποιημένη
«Το βράδυ πριν από την εκτέλεσή της, μας έδωσε την άδεια να διαβάσουμε τα γράμματά της», λέει η Τζένκινς. Μαζί με τη Σαρλίζ Θερόν, πήγαν στην Τρόι για να διαβάσουν αυτά τα γράμματα, τα οποία απευθύνονταν κυρίως στην Ντόουν Μπότκινς. «Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι το ότι μιλούσε για εκείνα τα φοβερά πράγματα με τελείως αποστασιοποιημένο τρόπο», είπε η ηθοποιός σε μια συνέντευξή της. «Περιγράφοντας κάτι που συνέβη, έγραφε, «Ξέρω πως ήμουν 14 χρονών τότε, γιατί ήταν η χρονιά που έδωσα το μωρό μου για υιοθεσία». Σου ραγίζει την καρδιά. Την είχαν βιάσει, ήταν άστεγο παιδί. Στα 14 ζούσε στο ύπαιθρο και είχε πάθει κρυοπαγήματα. Ολα αυτά όμως δεν περιγράφονται με μελοδραματικό τρόπο στην ταινία. Ηταν η πραγματικότητά της».
Η 28χρονη Σαρλίζ Θερόν, ξανθή, ψηλή και ωραία, πήρε αρκετά κιλά για να παίξει τον ρόλο, ενώ το βαρύ μακιγιάζ που της έκαναν είχε ως αποτέλεσμα να μοιάζει πολύ στην Αϊλίν Γουόρνος. H Πάτι Τζένκινς την επέλεξε για τον ρόλο γιατί, όπως είπε, είχε διακρίνει «μεγάλη καρδιά και γενναιότητα» σε προηγούμενες ερμηνείες της. «Καταλαβαίνει το σκοτάδι, καταλαβαίνει πως το σκοτάδι μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή μας». H Θερόν μεγάλωσε στη Νότιο Αφρική και όταν ήταν έφηβος η μητέρα της πυροβόλησε και σκότωσε τον πατέρα της ευρισκόμενη σε άμυνα, κάτι για το οποίο η ηθοποιός μιλάει τώρα χωρίς έμφαση. «Είναι πια παλιό νέο», λέει. «Ως ηθοποιός, διδάχθηκα να υποκαθιστώ το δικό μου συναισθηματικό ταξίδι με εκείνο της ηρωίδας που ερμηνεύω».
Μεγάλη απελπισία
«Η Αϊλίν ήταν ένα άτομο που ποτέ δεν ερωτεύτηκε μέχρι που γνώρισε εκείνη τη γυναίκα, τη Σέλμπι στην ταινία», λέει η Θερόν. «Αυτή η αναζήτηση, η ανάγκη για αγάπη, η προδοσία, είναι πράγματα που όλοι μπορούμε να καταλάβουμε. Στην περίπτωση της Αϊλίν, όμως, όλα ήταν ποτισμένα με μεγάλη απελπισία. H ζωή της ήταν σαν να βλέπεις νερό να τρέχει μέσα στον υπόνομο, να τρέχει δίχως έλεγχο. Βέβαια», προσθέτει, «πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι τίποτα δεν δικαιολογεί όσα έκανε. Με κάποιο περίεργο τρόπο, όμως, η Αϊλίν πάντα είχε την ελπίδα ότι η ζωή της θα γινόταν καλύτερη. Προσδοκούσε κάτι μεγάλο, ενώ είναι τόσοι οι άνθρωποι γύρω μας που δεν πιστεύουν σε τίποτα».