Αρκετοί μιλούν για τον εξαμερικανισμό της πολιτικής ζωής, ένα φαινόμενο που εκδηλώνεται με την κυριαρχία του δικομματισμού, τις προεκλογικές επικοινωνιακές καταιγίδες, τη μεγάλη σημασία των γκάλοπ, των συμβούλων επικοινωνίας, του «προφίλ» και του «ίματζ». Η πλατεία, ο εξώστης, η μαρίδα, η κλάκα, το γέλιο και η πλάκα ανήκουν στο παρελθόν. Ιστοσελίδες, ηλεκτρονικά ημερολόγια, εικονομηνύματα, «όλοι σερφάρουνε μα δεν βγάζουν ψάρια, σερφάρει ο Ζέπος και βγάζει καλαμάρια». Πολλή νέα τεχνολογία, πολλή ρήξη, με ολίγη συνέχεια για να μην ξεχνιόμαστε. Αλματα, υπερβάσεις και τομές. «Νέα ηθική, νέα αξιοπιστία». Νέα εποχή, νέο «πνεύμα και ηθική», αλλά και η ηθική της νέας τάξης.Η πολιτική ζωή δανείζεται στοιχεία από το νέο αμερικανικό δόγμα, προσαρμόζοντάς τα στον ελληνικό μικρόκοσμο. Ο Αξονας του Κακού μεταλλάσσεται σε Αξονα της Διαπλοκής, που ρίχνει «γκρίζες σκιές» παντού. Τη θέση του «κράτους-ταραξία» (rogue state) καταλαμβάνει ο βουλευ-τής-λαμόγιο. Ιδεολογία; What is this? Τώρα οι πολιτικοί χωρίζονται σε διάφανους και μη, σε έντιμους και μη, σε παρασυρμένους και παρασύροντες, σε Κοκκινοσκουφίτσες και σε Λύκους που ντύθηκαν γιαγιάδες.
Μόνο που δεν υπάρχει δάσος για να το διασχίσει η παιδίσκη – ή μήπως υπάρχει; Το ερώτημα «τι είναι δάσος, τι μη δάσος και τι ανάμεσό τους;» μένει αναπάντητο. Δασαρχεία, νομαρχίες, πολεοδομίες, φρουρές και εξηκονταρχίες Πρεβέζης, μαζί και οι συμμετοχικές δημοκρατίες, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Ο αναπτυξιακός πραγματισμός και ο ρητορικός εκσυγχρονισμός συνυπάρχουν με μια γλυκιά, σχεδόν ποιητική αοριστία. Οι χρονολογίες, οι τροπολογίες, οι υπογραφές, οι αριθμοί, όλα είναι ρευστά και φευγαλέα, σαν τη γραμμή του αιγιαλού, που χαράσσεται και επαναχαράσσεται, όχι όπως θέλει το κύμα, αλλά όπως ορίζουν οι μάντρες των παραθαλάσσιων γιγαντο-κτισμάτων. Ενα νεφέλωμα από «πολιτικές» καταπίνει την πολιτική. Δεν υπάρχει πράξη (ή συνέπεια λόγου και πράξης)? μόνον πράξεις, δράσεις, επεμβάσεις, παρεμβάσεις, συμπεριφορές και στάσεις. Δεν υπάρχει ηθική? μόνον ηθικές, νέες και παλιές. Δεν υπάρχει πολιτισμός, αλλά υπάρχουν υπο-πολιτισμοί: νομικός, θρησκευτικός, αθλητικός, κοινοβουλευτικός, τηλεοπτικός και τώρα προεκλογικός.
Στο «αποχαρακτηρισμένο δάσος» το επίθετο βαραίνει πιο πολύ από το ουσιαστικό. Η πολιτική, η αλήθεια, η ιδεολογία, όλα αποχαρακτηρίζονται για να επαναχαρακτηριστούν ανάλογα με το πώς θα φυσήξει ο άνεμος. Δεν υπάρχει διαπλοκή και μολυσμένα ύδατα? μόνον «τοπικές δικομματικές διαπλοκές». Το ψάρι δεν βρωμάει από το κεφάλι, όπως έλεγαν οι παλιοί, αλλά από τη μέση. Ο Αξονας της Διαπλοκής δεν έχει σταθερές συντεταγμένες, αλλά είναι ρευστός και κυλιόμενος. Σήμερα εδώ, αύριο αλλού. Πίσω από τα ψιμύθια του πληθυντικού αριθμού, πίσω από τη φλυαρία περί «νέων συμβολαίων», κρύβονται η παλιά κοροϊδία, η λεηλασία των ελπίδων, ο γέρικος αμοραλισμός. Στη ζωή δεν συμβαίνει ό,τι στα παραμύθια. Ας μην περιμένουμε το αθώο παιδί που θα κραυγάσει «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Ολοι το βλέπουν, όλοι το ξέρουν, αλλά οι ηγεμόνες παρελαύνουν και υπόσχονται επενδύσεις πάνω στο κύμα, παλάτια στην άμμο – και για τους νέους ανασφάλιστη εργασία, ανοιχτές πύλες πανεπιστημίων και μπαλωμένες Γκούτσι φορεσιές.