Πτήση Παναμέρικαν αριθμός 101 Λονδίνο-Νέα Υόρκη… Ωρα άφιξης 1.20. Οι Μπιτλς προσγειώνονται για πρώτη φορά στο αμερικανικό έδαφος, με 5.000 οπαδούς να τους αποθεώνουν, την εποχή ακόμη που λίγοι Αμερικανοί γνώριζαν τα τέσσερα αγόρια από το Λίβερπουλ. Το ταμείο είχε αρχίσει ήδη να «σπάει».
Σαράντα χρόνια μετά, οι Μπιτλς ξαναχτυπούν, με βομβαρδισμό μουσικής και εικόνας αυτήν τη φορά. Στις 9 του μηνός ολόκληρος ο κόσμος θα υποδεχτεί ένα μοναδικό dvd («The Beatles first US visit») από την πρώτη επίσκεψη των «Σκαθαριών» στην Αμερική (εκεί όπου το dvd κυκλοφορεί επισήμως από σήμερα), το οποίο αναμένεται να ξεπεράσει σε πωλήσεις και τις μουσικές ανθολογίες, με ολόκληρο το παρασκήνιο από μία ιστορική συνάντηση. Στην περίπτωση των Μπιτλς η υστερία είναι δεδομένη, ακόμη και σήμερα. Πόσω μάλλον όταν το dvd (με υπότιτλους σε εννέα γλώσσες) περιλαμβάνει υλικό που δεν έχει προβληθεί ξανά, από τις δυο εβδομάδες -τον Φεβρουάριο του 1964-, που τα «Σκαθάρια» κατακτούσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και ο Ρίνγκο δήλωνε: «Δεν πιστεύαμε στα αφτιά μας όταν μάθαμε ότι είχαμε κατακτήσει τη Νο 1 θέση στην Αμερική. Αρχίσαμε να φωνάζουμε σαν Τεξανοί, γιαχού, γιαχού…».
Οι πρωταγωνιστές -ζωντανοί και νεκροί-, ο Τζον, ο Πολ, ο Τζορτζ και ο Ρίνγκο, αποκαλύπτονται καθώς οι σκηνοθέτες, οι Maysles Brothers, ο Αλμπερτ και ο Ντέιβιντ (με αποκλειστική συνέντευξη του πρώτου), είχαν πρόσβαση σε σημεία που δεν θα μπορούσε και ο πιο τρελός φαν να ονειρευτεί. Και ήταν εκείνοι που ακολουθούσαν τους Μπιτλς σε κάθε τους βήμα, σε μια Αμερική που προσπαθούσε να συνέλθει μετά τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι.
«Εμοιαζε με όνειρο»
Ο φακός των αδερφών Maysles παρακολουθεί τα «Σκαθάρια» στα καμαρίνια, στις προεδρικές σουίτες του 12ου ορόφου του ξενοδοχείου Πλάζα, στα νυχτερινά κέντρα, στις φωτογραφήσεις και στις συνεντεύξεις Τύπου, στις λιμουζίνες που τους μετέφεραν (με τη συνοδεία περισσότερων από 100 αστυνομικών), στα ταξίδια με τρένο από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσιγκτον και το Μαϊάμι καθώς το χιόνι δεν τους επέτρεπε να ταξιδέψουν αεροπορικώς.
Ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ θυμάται: «Δεν θα ξεχάσω που μπαίναμε στην Κάντιλακ, ανοίγαμε το ραδιόφωνο και ακούγαμε να μας σχολιάζουν. Εμοιαζε με όνειρο, με αληθινή φαντασίωση».
Και ο Ρίνγκο Σταρ έλεγε τότε: «Οι σουίτες που μας είχαν παραχωρήσει στο Πλάζα διέθεταν όλες τηλεόραση αλλά και ραδιόφωνο με ακουστικά. Αυτό και μόνο ήταν συναρπαστικό για μένα. Εμοιαζε εξωπραγματικό για κάτι τύπους που είχαν γεννηθεί στο Λίβερπουλ και είχαν μόλις αποκτήσει συσκευή τηλεόρασης στο σπίτι».
Από τα παρασκήνια δεν θα μπορούσε να λείπει η πρώτη τους συναυλία στο WashingtoColiseum, καθώς και οι τρεις ιστορικές τους εμφανίσεις στο σόου του Εντ Σάλιβαν, το οποίο παρακολούθησαν 73 εκατομμύρια τηλεθεατές, σημειώνοντας ρεκόρ τηλεθέασης.
Ο Τζορτζ Χάρισον είχε πει χρόνια μετά: «Μόλις δεχτήκαμε την πρόσκληση από τον Εντ Σάλιβαν ξέραμε ότι θα ήταν κάτι μεγάλο. Οταν όμως λάβαμε συγχαρητήριο τηλεγράφημα από τον Ελβις, συνειδητοποιήσαμε ότι η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου».
«Οταν είδα το κοινό να τους αποθεώνει στο Χίθροου, σκέφτηκα ότι δεν είχα ξαναδεί περισσότερο κόσμο μαζεμένο», λέει ο παρουσιαστής του τηλεοπτικού σόου στο dvd. «Οταν ρώτησα κάποιον τι συμβαίνει, μου απάντησε «αυτοί είναι οι Μπιτλς», κι εγώ αναρωτήθηκα τότε τι ήταν αυτό. Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου, αναζήτησα τον μάνατζέρ τους και κανόνισα να έρθουν στο σόου μου. Οταν επέστρεψα στην Αμερική ανακάλυψα πως μόνον εγώ και η γυναίκα μου, Σίλβια, γνωρίζαμε το όνομα Μπιτλς. Τότε άρχισα να ανησυχώ».
Τι να πει κι ο παραγωγός τους Τζορτζ Μάρτιν; «Κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί τότε ότι τέσσερις μουσικοί θα έγραφαν ιστορία, πόσω μάλλον ότι θα μιλούσα γι’ αυτούς 40 χρόνια μετά».
Στο dvd που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες, οι Μπιτλς ερμηνεύουν «ζωντανά» τραγούδια όπως το «All my loving», «She loves you», «Twist and shout», «Please please me»…
«Φορούν περούκα»
Ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ λέει: «Ερχόμασταν από το πουθενά, με τα αστεία μας μαλλιά, θυμίζαμε περισσότερο μαριονέτες. Νομίζω ότι την επιτυχία μας την οφείλουμε αρχικά στην κόμμωσή μας. Στην αρχή γίναμε γνωστοί για τα μαλλιά μας και όχι για τη μουσική μας. Υπήρξαν αρκετοί γονείς που ήθελαν να μας κλείσουν το στόμα. Ελεγαν στα παιδιά τους: «Μην ξεγελιέστε. Φορούν περούκα». Οι πατεράδες συνέχιζαν να μας κλείνουν το… στόμα, όμως κάποιες μητέρες και παιδιά επέμεναν να μας ακούν. Θυμάμαι μία πρόσκληση της βρετανικής πρεσβείας στην Αμερική. Μία κυρία με πλησίασε με ένα ψαλίδι. Τι περίεργο πράγμα να θέλει κάποιος να κρατήσει μια τούφα από τα μαλλιά ενός σκαθαριού…».