Ξαφνικά, από το πουθενά, η 28χρονη Μαριόν Κοτιγιάρ προκύπτει ως βασικό κινηματογραφικό πρόσωπο της τρέχουσας και της επόμενης εβδομάδας. Στο «Αγάπα με αν τολμάς» του Γιαν Σαμιέλ, που ήδη προβάλλεται στις αίθουσες, πρωταγωνιστεί στον ρόλο της Σοφί, που ζει έναν αιώνιο έρωτα με τον Ζιλιέν (Γκιγιόμ Κανέ), μέσα από ένα παιδικό παιχνίδι πρόκλησης με ένα μεταλλικό κουτί. Την ερχόμενη Παρασκευή θα τη δούμε στις «Απίθανες ιστορίες» του Τιμ Μπάρτον, όπου παίζει -φυσικά- μια Γαλλίδα, παντρεμένη με τον γιο του παραμυθά ήρωα της ιστορίας, που παίζει ο Αλμπερτ Φίνεϊ. H μεγαλωμένη μέσα σε καλλιτεχνικό περιβάλλον Κοτιγιάρ (ολόκληρη η οικογένειά της συμμετέχει στην ίδια θεατρική ομάδα) απάντησε από το Παρίσι στις ερωτήσεις της «K» για τον ιδιαίτερο κόσμο της ταινίας, τον έρωτα και την εμπειρία της από τη συνεργασία με τον Τιμ Μπάρτον.
– Πώς επηρέασε το «Αγάπα με αν τολμάς» την πίστη σας στον (τρελό) έρωτα, όπως αυτόν των ηρώων;
– Αυτό που με δίδαξε η ταινία, είναι ότι πρέπει να ζεις τα πράγματα σε βάθος, να μην φοβάσαι να ζήσεις τη ζωή που θέλεις, να εκφράζεις τα αισθήματά σου. Αν δεν θέλεις να μπεις στο «κουτάκι» που έχει φτιάξει η κοινωνία για σένα, μην το κάνεις. Αλλά να λες πάντα στους άλλους ότι τους αγαπάς. Πιστεύω ότι πράγματι υπάρχει τρελός έρωτας. Τόσα τρελά πράγματα υπάρχουν στον κόσμο.
– Τι συνέβη με το παιδικό κουτί στα γυρίσματα; Το χρησιμοποιήσατε κι εκεί για παιχνίδια «θάρρους»;
– Δεν χρησιμοποιήσαμε το ίδιο το κουτί… αλλά όλοι παίζαμε συνεχώς τρελά και συνήθως ανόητα παιχνίδια με τους ηθοποιούς και το συνεργείο. Το γύρισμα θύμιζε παιδική χαρά. Οποτε βλέπαμε περίεργα πράγματα, καταλαβαίναμε ότι κάποιος είχε προκαλέσει κάποιον άλλο. Ολοι πάντως είχαμε μεγάλη φαντασία.
– Φαίνεται ότι τα γυρίσματα ήταν απαιτητικά για τους ηθοποιούς…
– Βρισκόμασταν σε διαρκή ενθουσιασμό. Συνήθως στις ταινίες υπάρχουν ορισμένες σκηνές που περιμένεις με ανυπομονησία, όμως στο «Αγάπα με αν τολμάς», που η Σοφί και ο Ζιλιέν είναι τόσο τρελοί χαρακτήρες, οι ιδιόρρυθμες καταστάσεις που μας ενθουσίαζαν ήταν συνεχείς.
– Εχουν γίνει συγκρίσεις της ταινίας με το «μαγικό» περιβάλλον της «Αμελί». Βλέπετε τις ομοιότητες;
– Πολλοί συνέκριναν τον εικαστικό κόσμο των δύο ταινιών κι αυτό είναι τιμητικό, αλλά οι συγκρίσεις σταματούν εκεί. Οι ιστορίες είναι πολύ διαφορετικές και το σινεμά έχει να κάνει κυρίως με τις ιστορίες. Σε ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα, πριν την «Αμελί» υπήρχε ο «Τοτό ο ήρωας» από το Βέλγιο. Στην Αμερική αυτό το ιδιαίτερο εικαστικό περιβάλλον πέρα από τα κινηματογραφικά είδη, ήδη έχει εξερευνηθεί, με πρώτο τον Τιμ Μπάρτον. Ομως κι εδώ, στη Γαλλία, η φαντασία μας απελευθερώνεται συνεχώς περισσότερο.
– Δουλέψατε με τον Μπάρτον για τις «Απίθανες ιστορίες». Πώς νιώσατε εσείς, μια Γαλλίδα, σε μια χολιγουντιανή παραγωγή;
– O Τιμ Μπάρτον είναι πολύ ξεχωριστός σκηνοθέτης. O κόσμος του είναι πολύ προσωπικός, δεν μοιάζει με κανενός άλλου. Ετσι, δεν ένιωθα ότι βρισκόμουν στη μεγάλη μηχανή μιας χολιγουντιανής παραγωγή, αλλά σε μια ταινία του Μπάρτον. Βρήκα αμέσως τη θέση μου, καθώς όλα ήταν σε ανθρώπινο μέγεθος, όπως είναι κι αυτός γεμάτος από ανθρωπιά. Τόσο ο Μπάρτον, όσο ο Σαμιέλ και ο Ζαν Πιερ Ζενέ (σ.σ. ο σκηνοθέτης της «Αμελί» και του «A very long engagement», που μόλις ολοκλήρωσε με την Κοτιγιάρ και τη Τζόντι Φόστερ) έχουν την ίδια παράξενη αίσθηση της πραγματικότητας. Γι’ αυτό βρίσκω ελκυστική τη δουλειά και τους κόσμους τους, επειδή εκεί αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
– Είναι στόχος σας να επιδιώξετε μια διεθνή καριέρα;
Αυτό που θέλω είναι να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους και να αφηγούμαι όμορφες και ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ωραίοι, ενδιαφέροντες άνθρωποι υπάρχουν παντού στον κόσμο. Δεν βλέπω σύνορα μέσα μου, άρα δεν τα βλέπω και έξω.