Ανίτα Σριβ
Το βάρος του νερού
Μετ.: Τόνια Κοβαλένκο
Εκδ. «Ωκεανίδα»
Η Αμερικανίδα συγγραφέας Ανίτα Σριβ έχει φανατικές αναγνώστριες παντού, κι αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και συνθέτει ιστορίες, οι οποίες αποκαλύπτουν προβλήματα και αδυναμίες της σύγχρονης γυναίκας, αν και στο μυθιστόρημά της «Το βάρος του νερού» (1997) ανιχνεύονται καταστάσεις που ταλαιπώρησαν το «ασθενές φύλο» και σε παλαιότερες εποχές. Γνωστά της έργα είναι: «Η γυναίκα του πιλότου», «Αντίσταση», «Η τελευταία φορά που συναντήθηκαν» κ.ά.
Δύο είναι τα επίπεδα του μυθιστορήματος «Το βάρος του νερού», τα οποία εμπλέκονται, το ένα εισέρχεται στο άλλο και εν τέλει δίνουν μια ιστορία που έχει κοινό παρονομαστή την αποτυχία του ανθρώπου να επικοινωνήσει με τον άλλον. Μια φωτογράφος, που εργάζεται για κάποιο περιοδικό, επισκέπτεται μαζί με τον άντρα της τη μικρή τους κόρη και ένα ακόμη ζευγάρι, σε νησί στη βόρειο Αμερική, στην ακτή του Νιου Χάμσαϊρ, όπου κατά τα τέλη του 19ου αιώνα είχαν δολοφονηθεί δύο γυναίκες, μετανάστριες από τη Νορβηγία.
Οριακές σχέσεις
Το παρελθόν και το παρόν κινούνται παράλληλα και οι αποκαλύψεις στις ανθρώπινες σχέσεις είναι οριακές, ενώ η ανικανότητα των ηρώων να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους οδηγεί στον όλεθρο. Η φωτογράφος σε μια καμπή της προσωπικής της ζωής αναζητεί με πάθος τα ίχνη του δολοφόνου, ώσπου σε έρευνά της στα αρχεία του νησιού ανακαλύπτει το ημερολόγιο μιας γυναίκας, η οποία είχε στενές σχέσεις με τις δύο δολοφονημένες. Η αλήθεια βρισκόταν εκεί, ήταν τόσο απλή όσο και δηλητηριώδης. Με λόγο παραληρηματικό στις ημερολογιακές της σελίδες, η ηρωίδα περιγράφει τις εφηβικές της ανησυχίες, τους ανεκπλήρωτους έρωτες, τις δυσχερείς καταστάσεις που αντιμετωπίζει στα αφιλόξενα βράχια ενός απομονωμένου νησιού μακριά από την πατρίδα της. Ωστόσο, ακόμα και εκεί ένιωθε ξένη από τους οικείους της -με εξαίρεση τον αδερφό της- και τους συμπατριώτες της. Ο εξομολογητικός τόνος αποκαλύπτει ένα συγκροτημένο άτομο, το οποίο, ωστόσο, οδηγήθηκε σε ακραία οριακή συμπεριφορά, θύμα κι αυτό σκοτεινών εσωτερικών δυνάμεων. Κατά παράδοξο τρόπο η φωτογράφος του παρόντος απομακρύνεται από τον άντρα της, η τυφλή ζήλια γίνεται κακός οδηγός και έτσι η επικοινωνία με τα αγαπημένα πρόσωπα όλο και πιο πολύ δυσχεραίνει.
Το μυθιστόρημα διαβάζεται ευχάριστα και, μάλιστα, οι ημερολογιακές σελίδες του είναι ατμοσφαιρικές καθώς ξετυλίγονται η καθημερινότητα, οι συνήθειες των ανθρώπων του 19ου αιώνα, πρώτα στη Νορβηγία και έπειτα στις βορειοανατολικές ακτές των ΗΠΑ. Το μυστήριο της Φύσης, το ομιχλώδες έρημο τοπίο επηρεάζει την ψυχοσύνθεση των ηρώων, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν δαμάζοντας τις κακουχίες, καθώς τίποτε δεν τους έχει παραχωρηθεί γενναιόδωρα. Αντιθέτως, πρέπει να αγωνιστούν για να κερδίσουν έστω το ελάχιστο. Με απλό τρόπο, η συγγραφέας αφηγείται τα πάθη και τις συνέπειες που έχουν αυτά στους ήρωές της. Ισως το μυστικό της επιτυχίας να βρίσκεται στην έλλειψη επιτήδευσης στη γραφή και στον αβίαστο τρόπο αφήγησης. Τα θέματα της Α. Σριβ δεν αφορούν σε μεγάλα και υψηλά προβλήματα του ανθρώπου αλλά στις μικρές ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητάς του. Οι αναγνώστριες αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις ηρωίδες της, συμπάσχουν και ανακουφίζονται καθώς οι δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν στην πραγματικότητα απαλύνονται από τις φανταστικές καταστάσεις, οι οποίες ωστόσο τις περισσότερες φορές προέρχονται από αληθινές ιστορίες.