Για πρώτη φορά στη χώρα μας ανεβαίνει, μεθαύριο Παρασκευή, στην κεντρική σκηνή (θέατρο Κάππα) του Εθνικού Θεάτρου το έργο του Πίτερ Σάφερ «Το δώρο της Μέδουσας».
Τα κεντρικά πρόσωπα του έργου, ένας διάσημος συγγραφέας, που είναι τώρα νεκρός (Πέτρος Φυσούν), η γυναίκα του (Αννίτα Σαντοριναίου) και ένα πρόσωπο που έρχεται από το παρελθόν τους (Σπύρος Σπαντίδας), επανεξετάζουν τη ζωή και τις επιλογές τους μέσα σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, που κρύβει μυστικά και εγκυμονεί αποκαλύψεις…
Το έργο ανεβαίνει σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη, σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη, σκηνικά και κοστούμια Γιώργου Πάτσα, μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, κίνηση Αντιγόνης Γύρα και φωτισμούς Ανδρέα Μπέλλη. Παίζουν επίσης οι ηθοποιοί Μαρία Καντιφέ, Τάσος Αλατζάς, Στέλιος Γούτης, Ντίνος Δουλγεράκης, Κωνσταντής Μιζάρας, Μάνος Τριανταφυλλάκης, Ελένη Μιχαηλίδου, Παναγιώτα Παπαγεωργίου και Εφη Ρευματά.
«Με γοήτευσε στο έργο η δύναμη της ποιητικής μεταφοράς των ελληνικών ιστορικών μύθων (αρχαιότητα, Βυζάντιο) στην εποχή μας», σημειώνει ο μεταφραστής του έργου, ποιητής, Στρατής Πασχάλης. «H διαύγεια και το σθένος των χαρακτήρων. Αλλά και το ιδεολογικό υπόβαθρο, τόσο αιρετικό, γενναίο, επαναστατικό. Τον Σάφερ απασχολεί η παρακμή του δυτικού κόσμου. H εξαφάνιση της παγανιστικής, της μυθικής σχέσης με την ύπαρξη. H κυριαρχία ενός ορθολογιστικού και ηθικιστικού κώδικα, γέννημα του ευρωπαϊκού χριστιανισμού, που συρρικνώνει τη ζωή και φτωχαίνει τον άνθρωπο. (…) H συντηρητική κατά βάθος μετανεωτερική κατάσταση που τη ζούμε όλοι μας χωρίς να συνειδητοποιούμε την καταπίεση, την κουταμάρα και την κενότητά της, κατάληξη ενός πολιτισμού που έχασε τα πνευματικά του ερείσματα. (…) Ωστόσο, ο δημιουργός του «Εκβους», ο Σάφερ, δεν είναι πεσιμιστής, είναι τραγικός. Και η τραγωδία, είδος υψηλό, εμπεριέχει την κάθαρση. «Το δώρο της Μέδουσας» παρηγορεί και μόνον από το γεγονός ότι γράφτηκε και παίζεται σαν έργο σύγχρονο, σήμερα: σε μια εποχή όπου όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει, ένας Αγγλος συγγραφέας τολμά να μην παραδίδεται στην ουδετερότητα και τη λήθη (…), αλλά προτείνει και πάλι την ξεχασμένη από τον αμερικανικό διεθνισμό Ελλάδα…».