H σύγχρονη αισθηματική κωμωδία συνήθως γέρνει, πότε προς την ανοησία και πότε προς την πλήξη. Το «Οταν γνώρισα την Πόλυ» (**) σε καμία περίπτωση δεν ανανεώνει το είδος, ενώ κάποιοι ίσως βρουν το χιούμορ της ταινίας προσβλητικό. Ομως, η κωμωδία του Τζον Χάμπουργκ, που βασίζεται κυρίως στην κωμική γοητεία του Μπεν Στίλερ και της Τζένιφερ Ανιστον, καταφέρνει παρά τις χοντράδες της να κάνει τον θεατή να γελάσει. Ηρωας ο Ρούμπεν, ένας νευρωτικός ασφαλιστής, που χάνει το έδαφος από τα πόδια του όταν η γυναίκα του τον απατά στον μήνα του μέλιτος. Προσπαθώντας να ξαναφτιάξει τη ζωή του, γνωρίζει την Πόλυ, που δεν υπολογίζει τάξη και κίνδυνο. Τα μπρος – πίσω της σχέσης τους θα προκαλέσουν τις κωμικές καταστάσεις.
«Δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί καινούργια κόλπα», λέει μια ξένη παροιμία και βρίσκει την επιβεβαίωσή της στη «Μοιραία κατάληξη» (**) του 95χρονου Μανοέλ ντε Ολιβέιρα. O υπερήλικας Πορτογάλος σκηνοθέτης μπορεί να είναι αξιοθαύμαστος για την αντοχή και το πάθος του να γυρίζει ακόμη ταινίες, όμως η «Μοιραία κατάληξη» είναι ακόμη μια επανάληψη, χωρίς ξεχωριστό ενδιαφέρον, της μόνιμης θεματολογίας του. Μέσα σε ένα πλήθος προσώπων και τις σχέσεις μεταξύ τους, ο Ολιβέιρα κάνει ένα σχόλιο για την αντίθεση των κοινωνικών τάξεων, την απιστία και τη θυσία στις προσωπικές σχέσεις. Ωστόσο, οι φιλοσοφικοί διάλογοι των ηρώων και η έλλειψη σταθερού ρυθμού κάνουν τα 132 λεπτά της ταινίας υπερβολικά μακρόσυρτα.
Η τελευταία ταινία της εβδομάδας, ο «Στοιχειωμένος πύργος» (x), είναι -μετά τους «Πειρατές της Καραϊβικής»- μία ακόμα απόπειρα να αξιοποιηθεί μια ατραξιόν της Ντίσνεϊλαντ. Το μόνο που παρακολουθεί όμως ο θεατής είναι το τελευταίο στάδιο της παρακμής του Εντι Μέρφι.