Παλαιότερα ήταν η Εθνική Πινακοθήκη. Τα τελευταία χρόνια, περισσότερο από κάθε άλλο ανάλογο χώρο πολιτισμού, το Μουσείο Μπενάκη έχει αποδείξει έμπρακτα ότι αγαπά τη μουσική, πραγματοποιώντας σημαντικές εκθέσεις, εκδόσεις και συναυλίες. Δεν είναι περίεργο άλλωστε, αφού διαθέτει αρχεία σημαντικών προσωπικοτήτων της μουσικής ζωής του τόπου, ανάμεσα στα οποία και του Γιάννη Α. Παπαϊωάννου, συνθέτη και δασκάλου πολλών νεότερων Ελλήνων δημιουργών. Την προσφορά του τίμησε προσφάτως διοργανώνοντας ενδιαφέρουσα έκθεση, εκδίδοντας σημαντικό κατάλογο με δοκίμια και φωτογραφικό υλικό, καθώς επίσης πραγματοποιώντας τέσσερις συναυλίες από τις 27 Ιανουαρίου έως τις 17 Φεβρουαρίου, κάθε Τρίτη, σε συνεργασία με την Ενωση Ελλήνων Μουσουργών.
Η διαθέσιμη αίθουσα, αυτή των περιοδικών εκθέσεων του Μουσείου Μπενάκη, προσδιόρισε τα έργα που παρουσιάστηκαν. Παρότι φιλόξενος χώρος, θέτει αρκετούς περιορισμούς και προσφέρεται ουσιαστικά μόνο για έργα μουσικής δωματίου. Ωστόσο, χάρη στον επιτυχημένο σχεδιασμό των προγραμμάτων, που έκανε ο συνθέτης Ιάκωβος Κονιτόπουλος, παρουσιάστηκε μισός αιώνας δημιουργικής περιόδου του Παπαϊωάννου, από το 1936 ώς το 1986. Δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσει κανείς τις ιδιαίτερα έντονες μεταβολές στο ύφος του συνθέτη, αναγνωρίζοντας τις έντονες επιρροές που δέχτηκε σε κάθε περίοδο. Ασφαλώς δεν είναι συμπτωματικός ο απόηχος της γλώσσας του Ραβέλ και του Ντεμπισί στους πιανιστικούς «Κουρσάρικους Χορούς», που γράφηκαν το 1950, εποχή κατά την οποία ο Παπαϊωάννου εργάστηκε πλάι στον Ονεγκέρ στο Παρίσι. Περισσότερο ξαφνιάζει η αναφορά στον Σένμπεργκ, σε έργα της τελευταίας περιόδου του Παπαϊωάννου, όπως το Ντούο για βιολί και τσέλο του 1982 ή απόηχος της ντεμπισιανής «Σύριγγας» στον «Πήγασο» για σόλο φλάουτο, του 1984. Τα δύο τελευταία τραγούδια του συνθέτη, βασισμένα σε ποίηση του Βύρωνα, ανακαλούν ανάλογα του Μπρίτεν.
Πολύ καλοί μουσικοί
Το μεγάλο κέρδος από τις συναυλίες ήταν ότι για πρώτη φορά ακούστηκαν τόσα έργα του Παπαϊωάννου, και μάλιστα ερμηνευμένα από πολύ καλούς μουσικούς. Με βάση τις συναυλίες, στις 27/1 και 10/2, θα μπορούσε να μιλήσει κανείς γενικώς για την ποιότητα του Ελληνικού Συγκροτήματος Σύγχρονης Μουσικής υπό τη διεύθυνση του Ι. Κονιτόπουλου. Ομως, θα ήταν άδικο να μην εξάρει τον ήχο και τη μουσικότητα του τσελίστα Κωστή Θέου, την πλαστικότητα του ήχου του Γιάννη Σαμπροβαλάκη (κλαρινέτο) ή την ακρίβεια της Μπεάτας-Ιβόνας Γκλίνκα (φλάουτο). Η Βίκυ Στυλιανού απέδωσε με ενδιαφέρουσες εναλλαγές τα καθαρώς πιανιστικά έργα και στήριξε ουσιαστικά τα έργα μουσικής δωματίου. Αισθαντική υπήρξε η Μαργαρίτα Συγγενιώτου στα τραγούδια για παράσταση της «Γέρμας». Την τελευταία συναυλία (17/2) κάλυψε αποκλειστικά η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου με έργα για πιάνο.