Ενα μικρό αφιέρωμα στον Αλέν Ντελόν, με έμφαση στις αστυνομικές ταινίες που ο μεγαλύτερος Γάλλος κινηματογραφικός σταρ γύρισε στη δεκαετία του ’70 μέχρι τις αρχές του ’80, αρχίζει σήμερα από τη «Χρυσή Ταινιοθήκη» της «Καθημερινής».
Πρώτη ταινία του αφιερώματος, που θα συνεχιστεί όλο τον Αύγουστο, είναι το «Για το τομάρι ενός μπάτσου». H ταινία του 1981, είναι ένα κινηματογραφικό σχέδιο που ανήκει εξ ολοκλήρου στον Ντελόν, καθώς ο ρόλος του δεν είναι μόνον αυτός του πρωταγωνιστή. Το «Για το τομάρι ενός μπάτσου» είναι η πρώτη του -επισήμως- σκηνοθετική προσπάθεια, έπειτα από μια σειρά πρώτων ρόλων σε πολλές αστυνομικές ταινίες σημαντικών σκηνοθετών του είδους, όπως ο Ζαν Πιερ Μελβίλ, ο Ζοζέ Τζιοβανί και ο Ζακ Ντερέ. O Ντελόν, έχοντας θητεύσει δίπλα τους, αξιοποίησε την εμπειρία του στην ταινία, στην οποία έγραψε και το σενάριο.
Αρκετά χρόνια πριν, το 1973, ο Αλέν Ντελόν είχε κάνει την πρώτη του σκηνοθεσία στην ταινία «Οι καμένοι αχυρώνες», στην οποία πρωταγωνιστούσε με τη Σιμόν Σινιορέ και τη Μιου Μιου. O τίτλος της σκηνοθεσίας, ωστόσο, χρεώθηκε στον Ζαν Σαπό και ο Ντελόν περίμενε οκτώ ακόμη χρόνια για να δει το όνομά του κάτω από τον τίτλο του σκηνοθέτη στο «Για το τομάρι ενός μπάτσου».
Ανορθόδοξες μέθοδοι
Η σύντομη σκηνοθετική του καριέρα περιλαμβάνει δύο ακόμη τίτλους ταινιών, έναν «επίσημο» και έναν ανεπίσημο. Το 1982 έβαλε ένα χεράκι στη σκηνοθεσία του αστυνομικού θρίλερ «Σοκ», το οποίο όμως επισήμως υπογράφει ο Ρομπέν Νταβίς, ενώ το 1983 έκλεισε τον σκηνοθετικό του κύκλο με την ταινία «O μαχητής». Είτε έχοντας το όνομά του στους τίτλους ως σκηνοθέτης είτε όχι, ο Ντελόν έπαιξε τον βασικό ρόλο και στις τέσσερις αυτές ταινίες, γεγονός που δείχνει ότι η ενασχόλησή του με τη σκηνοθεσία προέκυψε κυρίως για να εξυπηρετήσει τον κινηματογραφικό σταρ Ντελόν και όχι τόσο τον Ντελόν ως κινηματογραφικό δημιουργό.
Στο «Για το τομάρι ενός μπάτσου», ο Ντελόν παίζει τον ρόλο του Σουκά, ενός πρώην αστυνομικού που εργάζεται πλέον ως ιδιωτικός ντετέκτιβ. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί για την επίλυση των υποθέσεων που αναλαμβάνει είναι αρκετά ανορθόδοξες, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκαλεί πολλές αντιδράσεις από την πλευρά των «συναδέλφων» του. Μια μέρα δέχεται την επίσκεψη μιας ηλικιωμένης κυρίας, της Μαντάμ Πιγκό, η οποία τού αναθέτει να ερευνήσει την εξαφάνιση της κόρης της.
Η υπόθεση έχει μια επιπλέον ιδιαιτερότητα, καθώς η νεαρή εξαφανισθείσα είναι τυφλή. Αρχικά ο Σουκά είναι βέβαιος ότι η υπόθεση είναι πολύ απλή, χωρίς περισσότερες δυσκολίες. Σύντομα, ωστόσο, θα διαπιστώσει ότι πίσω από την εξαφάνιση κρύβονται πολύ περισσότερα. Πρώτη ένδειξη είναι η ξαφνική επίθεση που ο ίδιος δέχεται από έναν άγνωστο, ενώ στη συνέχεια η Μαντάμ Πιγκό δολοφονείται με έναν πυροβολισμό, πριν προλάβει να του δώσει περισσότερες πληροφορίες για την κόρη της και την πιθανή σχέση με τους μυστηριώδεις δολοφόνους. Τα πράγματα θα περιπλακούν ακόμη περισσότερο, όταν ο Σουκά θα διωχθεί για τη δολοφονία ενός αστυνομικού. Δεν είναι εκείνος που έκανε τον φόνο. Εχει καταλάβει ότι κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να τον παγιδεύσουν και να τον βγάλουν από τη μέση. Θα συνεχίσει λοιπόν την έρευνά του μέχρι να ανακαλύψει ποιοι είναι αυτοί που τον θέλουν νεκρό ή φυλακισμένο.
Δίπλα στον Αλέν Ντελόν, στον ρόλο της Σαρλότ, πρωταγωνιστεί η Αν Παριγιό, περίπου μια δεκαετία πριν γίνει διάσημη με τον ρόλο της «Νικίτα» στο θρίλερ του Λικ Μπεσόν, ενώ σε έναν μικρότερο ρόλο εμφανίζεται και η τότε σύζυγος του Ντελόν, Μιρέιγ Νταρκ. Αν και ο Ντελόν ήταν ελάχιστα έμπειρος ως σκηνοθέτης, κατάφερε να γυρίσει μια ταινία αρκετά καλή για τα μέτρα του αστυνομικού θρίλερ, ενώ στις σκηνές που μοιράζεται με την Αν Παριγιό πρόσθεσε τόνους χιούμορ που δεν υπήρχαν στις άλλες ταινίες αυτού του είδους, στις οποίες τον καθοδήγησαν άλλοι σκηνοθέτες.
Αυτοδίδακτος
Ο Ντελόν δεν έκανε ποτέ κανενός είδους εκπαίδευση ως σκηνοθέτης, πέρα από την επί τόπου εμπειρία που απέκτησε, πρωταγωνιστώντας για σημαντικούς δημιουργούς του αστυνομικού σινεμά, όπως ο Μελβίλ, αλλά και για μεγάλους σκηνοθέτες σαν τον Λουκίνο Βισκόντι και τον Μικελάντζελο Αντονιόνι. Αλλωστε και ως ηθοποιός δεν αναζήτησε ποτέ βάσεις στην υποκριτική παιδεία. Ουσιαστικά αυτοδίδακτος, άρχισε να παίζει στον κινηματογράφο στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αφού ολοκλήρωσε τη θητεία του στο σώμα των Γάλλων πεζοναυτών και έπειτα από διάφορες δουλειές του ποδαριού, όπως σερβιτόρος και πωλητής. Γρήγορα καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής, ενώ δεν άργησαν να έρθουν και οι πρώτες πραγματικά σημαντικές ταινίες στη φιλμογραφία του, όπως το «O Ρόκο και τα αδέλφια του» και η «H έκλειψη».
Στη συνέχεια, ο μεγάλος γόης του γαλλικού σινεμά στράφηκε περισσότερο προς το εμπορικό σινεμά, ενώ ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 άρχισε να παίζει έναν συνολικότερο ρόλο στις ταινίες που πρωταγωνιστούσε, αναλαμβάνοντας και την παραγωγή. Λίγο αργότερα, από τα μέσα του ’70, δοκιμάστηκε και ως σεναριογράφος, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 επιχείρησε πιο συστηματικά να αναλάβει και τη σκηνοθεσία των ταινιών του. Το «Για το τομάρι ενός μπάτσου» είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ταινίας στην καριέρα του Ντελόν, στην οποία έχει ένα συνολικό και κυρίαρχο ρόλο σε κάθε επίπεδο της παραγωγής.