ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Είδα την Τελετή Εναρξης στη γενική δοκιμή, βράδυ Τρίτης. Αυτή τη στιγμή είναι μεσημέρι Τετάρτης κι από το εκπληκτικό θέαμα κυριαρχεί μέσα μου το απίστευτο: Αυτό το ατελείωτο «φρέσκο» της ελληνικής ιστορίας και τέχνης που ζωντάνεψε με συγκλονιστικό τρόπο μπροστά στα μάτια μας. Μακάρι να μπορούσε να αναπαραχθεί με ανδρείκελα αντί για ζωντανούς ανθρώπους και να φυλαχτεί σε μουσείο. Ναι, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και οι συνεργάτες του το έκαναν το Θαύμα. Το είδαμε όλοι πια. Το είδαν σε όλο τον κόσμο. Οι Ελληνες ευγνωμονούντες. Η Φουσκωμένη Γαλοπούλα ελάλησε και μας κατηγόρησε ως εχθρούς της Πίστης επειδή ελέγχουμε τους επίδοξους χομεϊνήδες. Η ηγεσία όχι λίγων πνευματικών θεσμών μας μοιάζει με πυραμίδα: Φαρδοκάπουλη κάτω και στενόμυαλη πάνω. Απαιτείται εκτυφλωτική άγνοια και εκκωφαντικό θράσος για να τολμάς να εμφανίζεσαι ως Αισχύλος στη θέση του Αισχύλου, όταν το αποτέλεσμά σου είναι αυτό που ακούσαμε στην Επίδαυρο (μάλιστα!) ως «Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Φρύγες» ή «Αχιλληίδα», η… χαμένη τριλογία του Αισχύλου. Ο εμφανιζόμενος ως συμπληρωτής του Αισχύλου, τηλεπαρουσιαστής θεατρικών συνομιλιών, Ηλίας Μαλανδρής δικαιούται να μη σκαμπάζει γρυ από σκηνική οικονομία του αρχαίου δράματος ή, πολύ περισσότερο, από αισχύλιο ύφος, αλλά αυτή την αι-σχυλίσια εμπειρία δεν θα την υφίστατο η Επίδαυρος αν υπήρχαν νουνεχέστερες διοικήσεις τόσο στο αμαρτωλό «Ελληνικό Φεστιβάλ» όσο και στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, που υιοθέτησαν ενθουσιωδώς το ζαβό τέκνο. Κρίμα την εμπνευσμένη σκηνοθετική δουλειά του Νίκου Χαραλάμπους, την έξοχα μελωδική μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, τα θεαματικά κοστούμια, την ευρηματική χορογραφία… Κάκιστο όχημα επέλεξε (και «προώθησε» στις «Μεγάλες Πόρτες») ο Μάριος Φραγκούλης για την επανεμφάνισή του στο αρχαίο δράμα. (Και η χρυσόσκονη πασαλειμμένη στο γυμνασμένο σώμα δεν δίνει λάμψη στην αρχαία κονίστρα). «Την παράσταση την αφιερώνω στον δάσκαλό μου Θάνο Κωτσόπουλο, που μου άνοιξε τον δρόμο» είπε από την ορχήστρα της Επιδαύρου (ναι!), υποκλινόμενος και χειροκροτώντας το κοινό (μα ναι!), ο συμπληρωτής του Αισχύλου. Ορίστε ποιος φταίει! (Καημένοι, ανυπεράσπιστοι μακαρίτες). «Εκκλησιάζουσες» μεν, αλλ’ αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του σ’ αυτή την εκκλησία. H αριστοφανική κωμωδία ανεβάστηκε στο Ηρώδειο από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και το (αμαρτωλό, αμαρτωλό!) «Ελληνικό Φεστιβάλ» σε «μεταβιομηχανικής» όψης σκηνικό (ξέρετε, τσίγκοι, σκουπιδοτενεκέδες, βαρέλια…), συνοδεία χάλκινων πνευστών από τη Μακεδονία (άκου τώρα!) που έπαιζαν από «Γερακίνα» μέχρι «Βενζινάδικο» του Μπρέγκοβιτς, ενώ ο «Χορός» των Εκκλησιαζουσών ορχείτο τσιφτετέλι ντυμένος καν-καν της μπελ επόκ! Τέτοια σύγχυση εν κρανίω απαιτούσε δύο σκηνοθέτες δε! Ασε τη χυδαιότητα λόγων και κινήσεων. «Εκκλησιάζουσες χωρίς προφυλακτικό» θα επιχαίρει ο Προφητεμένος, αφού τη «Λυσιστράτη» του Εθνικού τη βρήκε «με προφυλακτικό». Θα πρέπει να ζητήσουμε, επί του προκειμένου, τη διαιτησία εκείνου του μικροκαμωμένου κοκκινοτρίχη παπά που επανεμφανίσθη, ο ατίθασος, και δεν αφήνει πρεμιέρα για πρεμιέρα, ούτε αριστοφανική, παρά τις απαγορεύσεις Μακαριωδέστατου και Τσιρακίων. Ω, τι δέντρα, μπαμπά, στο «αποκατασταθέν» Πάρκο Ελευθερίας, δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής! Τι «δίπλα»? επάνω. Πάρκο-πλαγιά με κλίση χιονοδρομικού κέντρου Βερμίου. Καθότι φούσκωσε κομμάτι περισσότερο από κάτω ο «πυρηνικός αντιδραστήρας πολιτισμού».