Σ’ ένα δημοφιλή συγγραφέα του 19ου αιώνα αφιερώνει το τελευταίο τεύχος της η «Νέα Εστία»: στον Εμμανουήλ Ροΐδη, φιλοξενώντας τρία εκτενή κείμενα: του Π.Δ. Μαστροδημήτρη με τίτλο «H αισθητική της ιστορίας της «Πάπισσας Ιωάννας» του Εμ. Ροΐδη», του Γιάννη Παπαθεοδώρου («H αμαρτωλή Ιωάννα και το σκάνδαλο της γραφής. H ρητορική φαντασία του Εμ. Ροΐδη») και του Αντώνη Σμυρναίου με τίτλο «O μοχλός της κατειρώνευσης: το «Ελληνικόν λύκειον Ερμουπόλεως» και η προτεσταντική αγωγή του Εμ. Ροΐδη».
Εχει ενδιαφέρον η επιστολή «προς τους κατά την Επικράτειαν Σεβασμιώτατους Ιεράρχας», όπου σημειώνεται: «Μυθιστόρημα τι επιγραφόμενον η «Πάπισσα Ιωάννα», εκδοθέν έναγχος ενταύθα υπό E. Δ. Ροΐδου, γέμει δυστυχώς πάσης ασεβείας, κακοδοξίας και αισχρότητος? διότι ο συγγραφεύς αυτού, υπό πνεύματος αντιχριστιανικού φερόμενος και ζηλώσας την δόξαν των κατά καιρούς πολεμίων της Ορθοδόξου ημών πίστεως, ου μόνον δόγματα και μυστήρια και ιεράς τελετάς και ήθη και έθιμα και παραδόσεις αυτής χλευάζει ασεβώς, διακωμωδώ, σκώπτων και καταειρωνευόμενος διά της συνεχούς παραβολής των ιερωμάτων προς τα βέβηλα, αλλά και τα χρηστά ήθη προσβάλλει ποιούμενος περιγραφάς και διηγήσεις ασεμνότατας». Τα κλειδιά που δίνει στους σημερινούς μελετητές της λογοτεχνίας εξετάζει ο Γ. Παπαθεοδώρου, μετατρέποντας το βιβλίο «σε ένα τεκμήριο της ιστορίας των ιδεών, που πιστοποιεί τη νίκη των αντινεωτερικών στοιχείων, που θεμελίωσαν τον σκληρό πυρήνα της ελληνικής συντηρητικής ιδεολογίας στον 19ο αιώνα».
Την υποδοχή του έργου από τον K. Θ. Δημαρά, τη γλώσσα του Ροΐδη, τη θέση της «Πάπισσας» στο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα και την ανατροπή που επιχείρησε εξετάζει το αφιέρωμα. Ενδιαφέροντα κείμενα με την ευκαιρία των 100 χρόνων από το θάνατο του συγγραφέα της.