Από πολλά, αλλά και μέσω του… Βραβείου Χορν, αποδεικνύεται ότι μια γόνιμη μήτρα έχει αρχίσει να λειτουργεί στο θέατρό μας: η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Στα πέντε χρόνια που απονέμεται το Βραβείο Χορν οι δύο από τους βραβευμένους είναι ηθοποιοί της, ενώ κάθε χρόνο ανάμεσα στους επικρατέστερους συγκαταλέγεται ένας ή περισσότεροι δικοί της. O πρώτος βραβευμένος ήταν το 2001 ο Δημήτρης Ημελλος και φέτος δύο από τους τέσσερις «φιναλίστ» ήταν πάλι της Πειραματικής: Νίκος Γιαλελής και Νίκος Καρδώνης, ο οποίος και βραβεύθηκε. Γνήσιος καρπός αυτής της θεατρικής μήτρας. Τον γέννησε και τον θρέφει, δίνοντάς του τη δυνατότητα για ωραίους ρόλους, μικρούς και μεγάλους, με αποτέλεσμα να διακριθεί από την αρχή κιόλας της πορείας του.
Γεννήθηκε στη Ρόδο, από μητέρα Ροδίτισσα και πατέρα Κερκυραίο («καταλαβαίνετε τι συνδυασμός…» σχολιάζει με χιούμορ), αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα, όρια Καλλιθέας – Νέας Σμύρνης – «στη Ρόδο όμως κάθε καλοκαίρι, στο σπίτι της γιαγιάς στην παλιά πόλη» λέει με αγάπη. Τελείωσε τη δραματική Μαίρης Τράγκα, με δασκάλα την Ταμίλα Κουλίεβα. Σύντομα ο δρόμος του συναντήθηκε με του Στάθη Λιβαθινού, δημιουργού της ομάδας της Πειραματικής. Ετσι ο νεαρός ηθοποιός από τα πρώτα του κιόλας βήματα έπαιξε σε παραστάσεις που «έγραψαν» τα τελευταία χρόνια στο θέατρό μας: Σαίξπηρ «Αγάπης Αγώνας Αγονος», του Γκόγκολ «Το παλτό», «Αυτό που δεν τελειώνει», I και II, δραματοποιημένη ελληνική ποίηση, και Μπουλγκάκοφ «Μολιέρος» -οι δύο τελευταίες παίζονται ακόμα. Για την εμφάνισή του στο «Αυτό που δεν τελειώνει, II» του απονεμήθηκε το Βραβείο Χορν, αλλά εδώ έχουμε ένα σύνολο ρόλων -κορυφαίος των οποίων είναι η λεπτουργημένη μορφή του Λουδουβίκου 14ου που ζωντανεύει στον «Μολιέρο».
Ο ίδιος όμως ποιον ρόλο του έχει αγαπήσει; «Ηταν όλοι τους παιδιά μου!», γελάει. «Αλλά, πράγματι, είναι κάπως πιο προσωπικό αυτό που κάνω φέτος ως Λουδοβίκος. Κι ο Ακάκιος, βέβαια, στο «Παλτό» μου άρεσε πολύ, αλλά το φετινό ήταν ένα προσωπικό μου στοίχημα: Επειδή είμαι ένα άτομο αεικίνητο, με μεγάλη ενέργεια πάνω στη σκηνή, όπου κάνω συνήθως πολλά -κι αυτό τώρα με τον Λουδοβίκο ήταν εντελώς κόντρα. Δεν είχε εξάρσεις, μόνο μικρές κινήσεις, εκφράσεις… Εβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου να μην κάνω πολλά πράγματα… Επικίνδυνος ρόλος, μπορούσε να βγει ένα κραυγαλέο πράγμα, μια καρικατούρα…».
Ενώ βγήκε μια μινιατούρα. Με δύναμη και ένταση χρωμάτων και φωτοσκιάσεων όμως. Ενα υποκριτικό διαμαντάκι, που λέμε. Ολη η ενέργειά του, που λέει, συμπυκνωμένη.
Είναι και εκτός θεάτρου έτσι, άτομο εν… ενεργεία και εντάσει; «A, δεν μπορείτε να φανταστείτε!» λέει γελαστά. Κι από ανησυχίες, που είναι σύμφυτες με το επάγγελμά του; «Επίσης! Εξι χιλιάδες άνεργοι ηθοποιοί υπάρχουν αυτή τη στιγμή… Αλλά είμαι και αισιόδοξος άνθρωπος. Αλλωστε δεν κάνω «μεγάλα όνειρα» με «στόχους» για ρόλους, Αμλετ κ.λπ. Ο,τι φέρει η τύχη. Αισθάνομαι ευλογημένος όμως που δουλεύω μ’ αυτές τις συνθήκες, στο πρώτο θέατρο της χώρας, με τέτοια ομάδα και τέτοιο σκηνοθέτη. Τους αισθάνομαι σαν δεύτερη οικογένειά μου. Αλλά εκτός αυτού, πιστεύω ότι αυτή τη στιγμή κάτι γίνεται εκεί κάτω σ’ αυτό το υπόγειο -όπως σ’ ένα άλλο υπόγειο κάποτε! Αυτό βέβαια θα φανεί μετά πολλά χρόνια, έτσι γίνεται πάντα. Και μου αρέσει που είμαι μέρος αυτού του πράγματος».
Εχει σκεφτεί τι θα κάνει με το… υλικό μέρος του Βραβείου Χορν, τα 3.000 ευρώ; «Δεν ξέρω -θα τα βάλω στην τράπεζα μάλλον. Θέλω να αγοράσω ένα σπίτι. Είμαι της αποταμίευσης εγώ λίγο. Οχι Σκρουτζ, αλλά χρειάζεται να είσαι και λιγάκι διορατικός· ειδικά μ’ ένα τέτοιο επάγγελμα…».