Οι λίγοι που πρόλαβαν να το δουν πέρυσι, στους A΄ Αγώνες Νεοελληνικού Εργου που οργάνωσε ο παραγωγός Τάσος Παπανδρέου στο Ιλίσια, μιλούν για ένα έργο και μια παράσταση που άξιζαν πράγματι τα βραβεία Σκηνοθεσίας, Θεατρικού έργου και Καλύτερης παράστασης, καθώς και την ειδική μνεία για τους ηθοποιούς που απέσπασε. Τώρα, από χθες και για 20 μόνο παραστάσεις, θα παιχτεί ξανά στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης το έργο του νέου και ταλαντούχου συγγραφέα Γιώργου Ηλιόπουλου «4ever», με τον Νίκο Αρβανίτη και την Ντίνα Αβαγιανού, σε σκηνοθεσία Βαρβάρας Δούκα.
Το «4ever» είναι ένα έργο για ζευγάρι ηθοποιών και μιλάει για το μεγάλο πρόβλημα της συμβίωσης, της αιώνιας προσπάθειας δύο να γίνουν ένα – «για πάντα»: «Πρόκειται για ένα ζευγάρι 30 και κάτι, παντρεμένοι με παιδιά, από το σχολείο μαζί, επιτυχημένοι επαγγελματικά, αρχιτέκτονες και οι δύο, με κοινό γραφείο – έχουν δέσει τόσο πολύ που είναι αδύνατο πια να διαχωρίσουν και τα ιμάτιά τους ακόμα», λέει η σκηνοθέτις. «Είναι σ’ ένα νησί Σαββατοκύριακο, πήγαν σ’ έναν επιχειρηματία τα σχέδια για την επέκταση του ξενοδοχείου του. Μένουν σ’ ένα μπαγκαλόου. Εκείνη επιμένει ότι τα σχέδια εκείνου είναι υπερβολικά καλλιτεχνικά και δεν θα αρέσουν στον επιχειρηματία, αρχίζει ένας καβγάς που περνάει στα προσωπικά, οπότε αυτός της λέει κάποια στιγμή «θέλω να χωρίσουμε»… Γιατί έχει μπει στη μέση το ματαιωμένο καλλιτεχνικό του όνειρο, μπαίνει η προδοσία και η ήττα της γυναίκας, μπαίνουν πολλά και όλα ανατρέπονται ξαφνικά μέσα σ’ ένα βράδυ. Για να ξεκινήσουν πάλι όλα το άλλο πρωί – αφού όμως έχει προηγηθεί μια θηριώδης νύχτα…».
Εχουμε δηλαδή κάτι σαν «Βιρτζίνια Γουλφ» του Αλμπι α λα ελληνικά; «Ναι, όλα έχουν ειπωθεί, το ζήτημα όμως είναι πώς λες κάθε φορά κάτι -κι ο Ηλιόπουλος έχει πολύ καλή πένα- και, εδώ, πώς το παίζεις, γιατί πρόκειται για έργο υποκριτών. Θέλει δύο πολύ καλούς ηθοποιούς, κι εγώ αν δεν είχα τον Νίκο Αρβανίτη και την Ντίνα Αβαγιανού δεν θα το αποφάσιζα. Συμβαίνει εκτός από καλοί ηθοποιοί να είναι και ζευγάρι στη ζωή, χρόνια τώρα, οπότε πιάσαμε φλέβα».
Η ερμηνεία των ρόλων ήταν ακριβώς και η κύρια έγνοια της σκηνοθεσίας. «Αυτή τη διάσταση του κύκλου, την τεράστια κρίση που περνάνε κάποια στιγμή τα ζευγάρια, για να ξαναξεκινήσουν όλα πάλι μετά, την κράτησα και στη σκηνοθεσία -τα έπιπλα γυρίζουν σιγά σιγά, ώσπου να ξανάρθουν στην ίδια θέση», λέει η κ. Δούκα. «Αλλά αυτό είναι κάτι ελάχιστο, όπως και το όλο σκηνικό (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) δεν είναι παρά ένας μαύρος ουδέτερος χώρος, με λιγοστά αντικείμενα, ένας χώρος στο παντού και στο πουθενά. Το σημαντικό είναι η πολλή δουλειά που έγινε με τους ηθοποιούς. Το έργο, όπως όλα του Ηλιόπουλου, πατάει μεν γερά στο ρεαλισμό, αλλά έχει μια τρέλα κι ένα χιούμορ. Περίεργο, λοξό χιούμορ, που κρύβει τον κίνδυνο να γίνει πολύ αγοραίο ή πολύ καρικατούρα αν δεν προσέξεις. Πατώντας στο ρεαλισμό και στην ποιότητα της υποκριτικής αποκτά την αξία και το βάθος που χρειάζεται. Γιατί ο νέος συγγραφέας πρέπει να παίζεται από καλούς ηθοποιούς και να σκηνοθετείται από έμπειρο σκηνοθέτη».