Ζούμε στη Βάνζεε, στα νοτιοδυτικά προάστια του Βερολίνου. Και τώρα που καλοκαίριασε, αφήνουμε τη λίμνη κάθε Σαββατοκύριακο και βγαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης. Στην αντίθετη κατεύθυνση τα αυτοκίνητα περιμένουν σε ακίνητες ουρές, με σερφ στις σχάρες τους και πολλά παιδιά στο πίσω κάθισμα. Είναι οι οικογένειες του Σαββατοκύριακου. Σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου η οικογενειακή έξοδος της Κυριακής, η αδημονία της και η διάψευσή της είναι ίδια.
Η Κυριακή είναι η μέρα που «κανείς δεν μαγειρεύει, δεν κοιτάζει, ούτε σκέφτεται» έγραφε ο Τσέχος συγγραφέας Κάρελ Τσάπεκ το 1924 και η διαπίστωσή του ισχύει ακόμη. Κανείς δεν μαγειρεύει στο Βερολίνο, όλοι πηγαίνουν για μπραντς στα εστιατόρια. Οι Τούρκοι του Κρόιτσμπεργκ προτιμούν αραβικό φαγητό με μεσογειακές επιρροές – το δικό τους μπραντς έχει ρύζι, ρεβίθια και σαλάτες με πολλά μπαχαρικά. Οι Γερμανοί προτιμούν νεοϋορκέζικο γεύμα, πάνκεϊκς και αυγά. Και στην Αγγλία, όπως διαβάζουμε, ακόμη και στα εστιατόρια με εξεζητημένο μενού, τύπου «ραντίτσιο με σύκα και παρμεζάνα» την Κυριακή όλοι παραγγέλνουν ροστμπίφ με πουτίγκα γιορκσάιρ και μουστάρδα. Το αντίστοιχο με το δικό μας κυριακάτικο ψητό στο φούρνο.
Η Κυριακή τείνει να γίνει η μοναδική μέρα που όλη η οικογένεια συγκεντρώνεται γύρω από ένα τραπέζι – ας είναι και το τραπέζι ενός εστιατορίου. Και ταυτόχρονα -εδώ ξεκινάει η μεγάλη σύγχυση- είναι η μέρα που ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Συνήθως οι επιθυμίες κάμπτονται μπροστά στη μεγάλη ανάγκη της οικογενειακής επανεύρεσης και μπροστά στις μισοτελειωμένες δουλειές. Μερεμέτια, διάβασμα κυριακάτικων εφημερίδων, τσάι και σιδέρωμα ήταν οι κυριακάτικες ασχολίες στα αμερικανικά θεατρικά έργα της δεκαετίας του ’50. Σήμερα ό,τι χαλάει πάει στα σκουπίδια, σιδερώνει η οικιακή βοηθός και οι κυριακάτικες εφημερίδες είναι ολόκληρη δουλειά πια.
Επιπλέον, στις μεγαλουπόλεις έχουμε βρει νέες ασχολίες. Το Εουρόπα Σέντερ, στο κέντρο του Δυτικού Βερολίνου, είναι ανοιχτό τις Κυριακές, μερικά κεντρικά καταστήματα ρούχων επίσης. Εχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε που η Θάτσερ επέβαλε την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων στην Αγγλία και η «Ιντεπέντεντ» ανήγγελλε τον «Θάνατο της βρετανικής Κυριακής», αλλά στο μεταξύ διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις μιμούνται το βρετανικό παράδειγμα. H Κυριακή γίνεται μίμηση Σαββάτου και η νέα της χρησιμότητα είναι η βόλτα στα μαγαζιά. Μας αρέσει και μας εξυπηρετεί: μια μεγαλούπολη που δεν κοιμάται είναι το μεγάλο μας όνειρο. H φιλελευθεροποίηση της Κυριακής μας κάνει να νιώθουμε και πάλι χρήσιμοι πολίτες και καταναλωτές.
Η Εκκλησία, που είχε κάποτε δική της αυτή τη μέρα, απεργάζεται διάφορα τεχνάσματα. H Αγγλικανική Εκκλησία, για παράδειγμα, μοιράζει στους πιστούς πλαστικές σακουλίτσες με μικροεκπλήξεις και γκοφρέτες, προφανώς για να τους ανταμείψει που προτίμησαν το κήρυγμα από τα μαγαζιά! Ενα εκατομμύριο πιστοί επισκέπτονται την Αγγλικανική Εκκλησία. Μόνο στα σούπερ μάρκετ της αλυσίδας Sainsbury οι επισκέπτες είναι περισσότεροι…
Παράλληλα, ανθούν διάφορα μικρά κινήματα, π.χ. το «Keep Sunday special», που προφανώς περιγράφουν την ανάγκη των ανθρώπων για τελετές και μεταβάσεις. Αυτήν τη μετάβαση προσδοκούν και οι εκδρομείς που περιμένουν μέσα στα αυτοκίνητά τους: το όνειρο της μετακίνησης είναι πιο ισχυρό και από την ίδια τη μετακίνηση, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν θα μαγειρέψουν σήμερα, δεν θα σκεφτούν. Θα περιμένουν υπομονετικά να φτάσουν στη λίμνη.