Πριν από έναν χρόνο ακριβώς ο Δημήτρης Αθανίτης πρόσθετε το δικό του πλήθος στην ολυμπιακή Αθήνα: Γιαπωνέζους, Γάλλους και Αμερικανούς που ήρθαν για να γνωρίσουν την «Πόλη των θαυμάτων». Τον «13ο πρωταγωνιστή» της πέμπτης μεγάλου μήκους ταινίας του, όπως υποστηρίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. «Προσπάθησα να αποτυπώσω κρυφές γωνίες της πόλης, να αναδείξω αγαπημένα σημεία, να ρίξω ένα διαφορετικό φως σε γνωστά μέρη. Προσπάθησα να «επανεφεύρω» μια Αθήνα, που μέσα από τη ρουτίνα και τη σύμβαση, αγνοούμε ή έχουμε ξεχάσει», λέει ο Δ. Αθανίτης.
Την ερχόμενη Πέμπτη, η ταινία του θα μας γυρίσει ένα χρόνο πίσω: «Δεν θα μπορούσε να προβληθεί την ίδια εποχή γιατί τότε γυριζόταν. Επίσης πέρυσι υπήρχε κορεσμός ενώ, σήμερα, η απόσταση βοηθάει να δούμε τα πράγματα με περισσότερη ψυχραιμία και χιούμορ. Εξ άλλου, δεν είναι το γεγονός των Ολυμπιακών που κινηματογραφούμε. Οι Αγώνες είναι η αφορμή, δημιουργούν τις συνθήκες για να συμβεί ό,τι συμβαίνει στους ήρωες».
Τι συμβαίνει όμως εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα εκτός των σταδίων; Δύο Γιαπωνέζοι έρχονται εδώ για να παντρευτούν· μια Αμερικανίδα φοιτήτρια και ένας Γάλλος φωτογράφος ερωτεύονται· ένας Ρώσος γυρίζει μετά είκοσι χρόνια για να ξαναβρεί τον νεανικό του έρωτα· ένας γιάπης προσπαθεί μάταια να αποδράσει από την ψύχωση των Αγώνων· ένα κοριτσάκι ψάχνει καινούργιο μπαμπά· μια ρεπόρτερ βλέπει τη ζωή της να ανατρέπεται. Εξι, συνολικά, ιστορίες αλληλοδιαπλέκονται, κάποτε διασταυρώνονται, κάποτε βαδίζουν παράλληλα. «Αυτό που ενώνει τους ήρωες είναι η ανάγκη τους να έχουν ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά, για να δουν και να ζήσουν. Ολοι ψάχνουν την αγάπη και μέσα από μικρά «θαύματα» τη βρίσκουν. Ο,τι ενώνει τα πρόσωπα της ταινίας είναι και ό,τι τα χωρίζει: η πόλη. Αλλά και οι επιθυμίες τους τους οδηγούν συχνά σε διαφορετικούς δρόμους, ακόμη και σε συγκρούσεις. Ομως σε όλους, αυτές οι δέκα μέρες θα παίξουν ένα μοναδικό ρόλο, θα αλλάξουν τη ζωή τους», εξηγεί ο Δ. Αθανίτης.
Τα γυρίσματα στην πολύβουη και κοσμοπλημμυρισμένη Αθήνα του 2004 δεν ήταν εύκολη υπόθεση. «Επρεπε να κινηθούμε ανάμεσα στο πλήθος και ταυτόχρονα να περνάμε όσο γίνεται πιο απαρατήρητοι. Γι’ αυτό εφάρμοσα ένα σύστημα «αντάρτικου», χτυπώντας απροειδοποίητα με ένα μικρό και ευέλικτο συνεργείο».
Η ιδέα
Ο Δημήτρης Αθανίτης, που πρωτοεμφανίστηκε το 1994 με το «Αντίο Βερολίνο» και συνέχισε με τα «Καμία συμπάθεια για το διάβολο», «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» και «2000+1 Στιγμές», είναι ένας σκηνοθέτης που παραμένει πιστός στην άποψή του για το σινεμά: χαμηλός προϋπολογισμός, άμεση και ειλικρινής καταγραφή, με προσοχή και διεισδυτικότητα. Και κάτι ακόμη· φαίνεται να τον συγκινούν οι μικρές ιστορίες που αρθρώνουν, μία, μεγάλη: μοναξιά, κοινωνικό αδιέξοδο, σύγχυση. Αυτή ήταν η βάση εκκίνησης για την προηγούμενη ταινία του («2000+1 Στιγμές»), παρόμοιο μοιάζει να είναι το κίνητρο και στην «Πόλη των θαυμάτων». «H ιδέα για την ταινία ξεκίνησε περίεργα. Ημουν από αυτούς που δήλωναν πως θα φύγουν από την Αθήνα στους Ολυμπιακούς. Ομως συνειδητοποίησα ότι πέρα από τα αγωνίσματα υπάρχουν και οι άνθρωποι. Το τοπίο της πόλης θα γινόταν μια μικρογραφία του πλανήτη και το έδαφος όπου τόσες προσωπικές ιστορίες θα διασταυρωθούν. Εγραψα 12 ιστορίες, κράτησα τις μισές. Το ότι αποφάσισα να γυρίσω αυτήν την ταινία, ήταν για μένα το πρώτο θαύμα! Το δικό μου».