Τον Αύγουστο παρατηρείς τις μικρές λεπτομέρειες. Ακόμη και οι εφημερίδες διαβάζονται αλλιώς· όχι πλέον ως κατάλογοι συμβάντων, αλλά ως σημειολογικοί πίνακες με κρυφές οδηγίες. Οι αρθρογράφοι έχουν σώμα και ψυχή. Μιλάνε συχνά για τις διακοπές τους, μεταφέρουν συμβάντα και αποχρώσεις συμβάντων περισσότερο από ποτέ. Είναι σαν να πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα του απροστάτευτου «Εγώ». Δικαιούνται να δείχνουν αυτό που τόσο παρεξηγημένα ονομάζεται «ανθρώπινη πλευρά». Δυστυχώς η ανθρώπινη πλευρά έχει καταλήξει να ταυτίζεται με τη μελοδραματική πλευρά. Οποιος δεν ξέρει να συμπάσχει, συνήθως αποκτά εμμονή με την εκδήλωση συναισθημάτων. Να κάτι που μάς έχουν μάθει τα δελτία ειδήσεων.
Ομως, αυτή την εποχή οι δημοσιογράφοι μαυρίζουν στις παραλίες, τρώνε παγωτά κι έχουν πολύ προσωπικές επιθυμίες και συναισθήματα – ακόμη κι οι ρεπόρτερ του τραγικού αεροπορικού ατυχήματος ήταν στην πλειοψηφία τους μελαψοί και αληθινά φοβισμένοι. H πραγματικότητα λες και τους συνέφερε, τους προσεδάφισε στον γνώριμο πλανήτη του πόνου. Μερικοί, με τα γράμματα χαμένων επιβατών στο χέρι, σχεδόν ρωτούσαν τον Θεό -ή τον πιο κοντινό εκπρόσωπό του, την κάμερα- γιατί συνέβη αυτό. Κι η κάμερα, συνηθισμένη τέτοια εποχή να παρακολουθεί σώματα στις παραλίες και στα κλαμπ, ζούμαρε τώρα στην απουσία σωμάτων, στον έρημο τόπο και στα απολεσθέντα αντικείμενα που έγιναν σκουπίδια – όπως εκείνη η μοναχική ροζ εσπαντρίγια. Ηταν ένα παπούτσι σχεδόν αποσπασμένο από τη σημασία του. Θύμιζε τα αφιερώματα των περιοδικών στα αξεσουάρ του καλοκαιριού. Μόνο που τώρα, το μοναχικό παπούτσι έλεγε μια άλλη, πολύ τραγική ιστορία.
Στη διάρκεια του καλοκαιριού το χτύπημα της μοίρας μοιάζει πιο απάνθρωπο. Δεν υποτίθεται ότι μας προστατεύει η θεότητα των διακοπών, που μας έχει υποσχεθεί αποζημίωση για όλα τα στραβά της χρονιάς; H αναβολή της αληθινής ζωής δεν θα έπρεπε τώρα να βραβευτεί παραδειγματικά με γερές δόσεις ευτυχίας; Ευτυχία δεν είναι να μην προλαβαίνεις να σκέφτεσαι πώς ζεις, αλλά επιτέλους να ζεις; Το ατύχημα των Κυπριακών Αερογραμμών σκίασε αυτή τη βεβαιότητα.
Κάθε φορά που πέφτει αεροπλάνο, το ταξίδι χάνει τον χαρακτήρα της επιβράβευσης. Οι κατάλογοι με τα μέλη των ξεκληρισμένων οικογενειών, γονείς και παιδιά, φέρνουν στον νου την πιο άδολη οικογενειακή στιγμή, την αρχή των διακοπών, τη σκέψη ότι ο δρόμος είναι το ταξίδι. Είναι τρομερή η δύναμη της ταύτισης: βάζεις για λίγο τον εαυτό σου στον ρόλο των θυμάτων, σκέφτεσαι την απόλυτη απώλεια ελέγχου, το γεγονός ότι ποτέ η ζωή δεν σε προετοιμάζει για πλήρη παράδοση στις συνθήκες.
Ασφαλώς και σκέφτεσαι τα τετριμμένα: το πώς προγραμματίζεις τα πάντα στην εντέλεια – αποσκευές, διαδρομές, μαύρισμα ή σιέστα. Το σωστό κατάλυμα, η κράτηση εισιτηρίων, η προνοητικότητα. Δεν υπάρχει χρόνος για λάθη ή για αποτυχίες, επειδή απλούστατα δεν περισσεύει χρόνος. Αυτός είναι και ο λόγος που μας άγγιξε τόσο η ταλαιπωρία των επιβατών για Δωδεκάνησα τις προηγούμενες εβδομάδες. Μέχρι το αεροπορικό ατύχημα, δεν υπήρχε τίποτα πιο τραγικό από το να χάσεις δέκα ή είκοσι ώρες διακοπών ταξιδεύοντας μ’ ένα πλοίο-λεωφορείο που σταματάει όπου και όποτε θελήσει. Υστερα το τραγικό άλλαξε σχήμα και περιεχόμενο, οι διακοπές απέκτησαν ένα δυσβάσταχτο υπαρξιακό χαρακτήρα. Ταξιδεύεις και σκοτώνεσαι: να ένα ενδεχόμενο που κάνει την οργανωμένη μας καλοκαιρινή ζωή να μοιάζει με θρίλερ.