«Δεν είμαι ένας τραγουδιστής αλλά ένας άνθρωπος που τραγουδάει» αυτοσυστηνόταν ο Σέρτζιο Εντρίγκο. Για τον σπουδαίο Ιταλό τροβαδούρο που έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη σε ηλικία 72 χρόνων, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, το τραγούδι δεν ήταν ένα επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής, έκφραση συναισθημάτων. Τα οποία κατάφερε για μια ολόκληρη εποχή να μεταδώσει στο κοινό μέσα από την ιδαίτερη, ζεστή, μελαγχολική, μεσογειακή φωνή του.
Ο Σέρτζιο Εντρίγκο γεννήθηκε το 1933 στην Πόλα της Ιστρια και ευτύχησε να μεγαλώσει σ’ ένα φτωχικό μεν αλλά μουσικό περιβάλλον. O πατέρας του, του εμφύσησε την αγάπη του για το λυρικό τραγούδι, ο Εντρίγκο όμως, διάλεξε να ασχοληθεί με το ελαφρύ τραγούδι, το οποίο υπηρέτησε για πολλά χρόνια γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία ειδικά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 με τραγούδια όπως το «Teresa», «Io Che Amo Solo Te» (Εγώ που αγαπώ μόνο εσένα) και «Canzone Per Te» (Τραγούδι για σένα). Με αυτό το κομμάτι κέρδισε το 1968 το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο στο οποίο συμμετείχε τρεις φορές.
Εγραψε περισσότερα από 250 τραγούδια ανάμεσά τους και κομμάτια που ερμήνευσαν άλλοι τραγουδιστές, κυκλοφόρησε άλμπουμ σε περίπου είκοσι χώρες, έδωσε συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο, τραγουδώντας στα ιταλικά, τα αγγλικά, τα ισπανικά, τα πορτογαλικά, τα γαλλικά αλλά και τα ελληνικά. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία και εκτός Ιταλίας ιδιαίτερα στη Βραζιλία μια χώρα που αγαπούσε πολύ αλλά και στην Ελλάδα όπου τα τραγούδια του έγιναν δημοφιλή. Οι δραστηριότητες του επεκτάθηκαν και έξω από το μουσικό χώρο. Εχει παίξει στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ενώ ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία.
Τα τελευταία χρόνια ο Σέρτζιο Εντρίγκο ζούσε απομονωμένος -το 1994 έχασε τη συζυγό του- στη Μεντάνα. Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε μιλήσει με πικρία για τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας. «Δεν μ’ ενδιαφέρει πια» είχε πει. «H βιομηχανία αγκαλιάζει μόνο τα κοριτσάκια και τα αγοράκια κι αυτά μόνο για μία χρήση». Τι αγαπούσε; «Την ηρεμία, ένα καλό τραπέζι, τους φίλους, τα ωραία βιβλία, τις αντίκες, τα γραμματόσημα…».