Εχασε η Sine Qua Non με τον έξοχο «Μυστικό δείπνο» της – Secret Supper τον θέλουν όχι Last Suppe (oπωσδήποτε μεταφέρεται τον Νοέμβρη στο χορευτικό Φεστιβάλ των Καννών που οργανώνει ο δικός μας Γιώργος Λούκος). Και αυτό, διότι στο απλωτό ορθάνοιχτο Αμφιθέατρο του Κάστρου, το κλειστοφοβικό έργο διαλύθηκε μέχρις ενός σημείου.
Πεύκα και πανσέληνος, λαμπερά κεντήδια κάτω στην πόλη και φεγγαρόλουστη θάλασσα διέλυσαν τις ατμόσφαιρες και παραλίγο να βρεθούμε μπροστά σε ένα «ρομαντικό» μόντερν ντανς έργο που σίγουρα αποζητεί άλλο περίγυρο. Χορευτές και μουσικοί είναι πάντα υπέροχοι, αλλά κάποιες μεταλλαγές χορογραφικές μάκρυναν υπέρ το δέον ένα έργο που, το ξαναγράψαμε, έχει τελειώσει αρκετά… πριν από το φινάλε του (19/7).
Κέρδισε η εξαιρετική Κυπρία χορεύτρια Λία Χαράκη με το σόλο της «Eye to J» που είχε καταβροχθίσει η τεράστια σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Βόλου την άνοιξη στην Πλατφόρμα Μεσογειακού Χορού. Στη μικρή σκηνή του Πνευματικού Κέντρου (18/7), η δύναμη, η προβληματική και η ερμηνεία υπήρξαν υπερθετικές και θα κέρδιζε ακόμη περισσότερο αν παρουσίαζε το σόλο της με τους θεατές πάνω στη σκηνή και γύρω της.
Οπως ακριβώς έκαναν ο Γιάννης Μανταφούνης και η Κατερίνα Σκιαδά με το 25΄ «Προβάλλοντας τη σκιά». Ομως τώρα κερδισμένοι βγήκαμε όλοι εμείς οι θεατές που αντιμετωπίσαμε στην άκρη της ανάσας μας το «δημιούργημα» που είναι ο Γιάννης, ένας χορευτής από εκείνους που σπάνια βλέπει κανείς. Τεχνική, πλαστικότητα, μουσικότητα, ενέργεια, έκφραση, εσωτερική αύρα, εδώ έχουμε μια προσωπικότητα για την οποία σύντομα θα γίνεται λόγος πολύς. Δεν είναι τυχαίο ότι μεταπήδησε από τον Κύλιαν στον Φορσάιθ και προχωράει σε μια, ελπίζουμε και ευχόμαστε, ένδοξη πορεία. Δίπλα του, ισάξια, η Κατερίνα και ο συμπαθέστατος ντράμερ Αναστάσιος Γκουλιάρης που σεμνά και με χιούμορ συμμετείχε σε αυτό το αποκαλυπτικό ντουέτο/τρίο. Ευχαριστούμε (18/7).
«Για ένα κρασί»
Δεν ξέρω αν κέρδισε κανείς με τη διάλεξη μετά μαγνητοσκοπημένων στιγμιοτύπων του Δημήτρη Παπαϊωάννου για την «κατασκευή της Τελετής Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2004» (24/7). Οι «σκέψεις που μας μοίρασε» ήταν μάλλον μια υποτονική κατάληξη του Φεστιβάλ, οι «ερωτήσεις του κοινού» εξαντλήθηκαν σε υμνολόγιο και περιέργεια για το… μέλλον του εθνικού μας Δημήτρη, οπότε και αυτός πρότεινε πολύ έξυπνα να περάσουμε έξω για ένα ποτήρι κρασί. Στην υγεία, λοιπόν, του επερχομένου 12ου Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Και του χρόνου όλοι εκεί!