Τον μικρό ήρωα αυτού του έργου δεν τον βλέπουν τα παιδιά ούτε στιγμή επί σκηνής. Ξέρουν όμως πολύ καλά τι σκέφτεται, τι φοβάται μάλλον και δεν μπορεί να κοιμηθεί αυτήν τη νύχτα του Φλεβάρη, γιατί ακούν και βλέπουν επάνω στη σκηνή τις… σκέψεις του. Τρία κορίτσια προσωποποιούν τις πυρετώδεις σκέψεις αυτού του μικρού, που έσπασε το αγαπημένο θερμός του πατέρα του στην εκδρομή που πήγε με το σχολείο του και τώρα στριφογυρνάει στο κρεβάτι πώς θα του το πει και τι θα γίνει…
Είναι το έργο «Νύχτα του Φλεβάρη» του Σουηδού Στάφαν Γκετ, έργο για παιδιά 5 έως 8 χρόνων, αλλά και για μεγάλους που το χαίρονται εξίσου, το οποίο, ως πρελούδιο της νέας περιόδου, ανοίγει την «Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Χαριτωμένη παράσταση μιας μόλις ώρας, θα παιχτεί από το ερχόμενο Σάββατο ώς το τέλος Οκτωβρίου στο θεατράκι που από πέρυσι λειτουργεί μέσα στο μεγάλο της «Πόρτας». Ανέβηκε στο τέλος της προηγούμενης περιόδου για σύντομο διάστημα και τώρα εγκαινιάζει τη νέα σεζόν.
«Είναι έργο που έχει παιχτεί πολύ στη Σουηδία, σε σχολεία ιδίως, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες», λέει ο νεαρός σκηνοθέτης της παράστασης Βασίλης Μαυρογεωργίου – «εύρημα» κι αυτός, όπως και το έργο, της… δορυφορικής κεραίας της Ξένιας Καλογεροπούλου, η τα πάνθ’ ορά στο θέατρο και ξεχωρίζει ό,τι φρέσκο και καλό. Τον Μαυρογεωργίου, ποικίλως ήδη θεατρικό, αφού και παίζει, και γράφει, και σκηνοθετεί, τον είχε και πέρυσι η «Πόρτα» ως ηθοποιό στα έργα «H ζωή είναι ένα όνειρο» του Καλντερόν και στο σαιξπηρικό «Μέτρο για μέτρο» που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Μόνος του εν τω μεταξύ έκανε «σουξέ» σε ένα νεανικό θεατρόφιλο κοινό με την πρωτότυπη «Κατσαρίδα» του, έργο που έγραψε, σκηνοθέτησε κι έπαιξε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου -παράσταση που κι αυτή θα επαναληφθεί εκεί από 1ης Οκτωβρίου κι ώς τον Γενάρη. Κι έχουν σειρά και άλλες παραστάσεις για το σύνθετο ταλέντο του. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στη «Νύχτα του Φλεβάρη» μέσα στην οποία ένα αγοράκι τρέμει για το σπασμένο θερμός.
«Μέσω των κοριτσιών-σκέψεων του μικρού», λέει ο B. Μαυρογεωργίου, «παρακολουθούμε όχι μόνο τι συνέβη στην εκδρομή, αλλά και διάφορες εκδοχές της πραγματικότητας, αφού το αγόρι εύχεται να είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα, κι επίσης τις σκέψεις του για το τι θα συμβεί μόλις ο πατέρας πληροφορηθεί το σπάσιμο του αγαπημένου του θερμός… Το παιδί κάνει όλον αυτό τον κύκλο των σκέψεων θεωρώντας δεδομένο ότι θα το μαλώσει ο πατέρας του. Αλλά στο τέλος καταλήγει στη σκέψη ότι μπορεί και να μην το μαλώσει. Κι αυτή η σκέψη -ότι δηλαδή μπορεί να είναι και αλλιώς τα πράγματα- είναι ένα βήμα πιο πέρα, ένα προχώρημα του παιδιού, ένα μεγάλωμα…».
Η μετάφραση είναι, φυσικά, της Ξ. Καλογεροπούλου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου, η μουσική του Κώστα Γάκη, η κίνηση του Χρήστου Παπαδόπουλου, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου και τις σκέψεις του μικρού προσωποποιούν και παίζουν τρεις νεαρές ηθοποιοί, η Αννα Καλαϊτζίδου, η Κατερίνα Μαυρογεώργη και η Μαρία Φιλίνη. H παράσταση θα παίζεται κάθε Σαββατοκύριακο για το κοινό και τις καθημερινές για σχολεία.
Πώς όμως έχει στήσει αυτό το ιδιότυπο έργο, με… σκέψεις πρωταγωνίστριες, ο σκηνοθέτης; «Εμένα μου αρέσει πολύ να αφηγούμαι την ιστορία μόνο με τα απολύτως απαραίτητα σκηνικά μέσα -όχι πολλά πολλά. Το ζήτημα είναι να συμβεί αυτό που γινόταν παλιά με τις ιστορίες που μας έλεγαν οι παππούδες μας. Οταν μόνο με την αφήγησή τους κατόρθωναν να μας πάνε στο καλύτερο σινεμά του κόσμου, που είναι η φαντασία μας. Αυτός είναι ο στόχος του τρόπου με τον οποίο δουλεύουμε – πώς θα εγείρουμε τη φαντασία των θεατών, περνώντας τις εικόνες όσο πιο καθαρά γίνεται. Δύσκολο, βέβαια, και δεν το πετυχαίνουμε πάντα…».
Πολύ περισσότερο, παρατηρούμε, όταν απευθύνεσαι σε τόσο μικρούς θεατές. «Κι εγώ το ίδιο σκεφτόμουν, περίμενα κάποια δυσκολία στην κατανόηση από τα παιδιά, αλλά έχω μείνει κατάπληκτος: τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα! Τους μιλάει πολύ άμεσα το έργο. Τα σχόλια που κάνουν ή οι συμβουλές που δίνουν στον παρόντα-απόντα μικρό ήρωα του έργου δείχνουν ότι έχουν πιάσει το νόημα».
Και ο νεαρός Βασίλης Μαυρογεωργίου; Τι επιθυμεί περισσότερο να είναι; Ηθοποιός, συγγραφέας ή σκηνοθέτης; «Δεν έχω ιδέα!» λέει αυθόρμητα. «Είναι ευλογία, αισθάνομαι τυχερός και χαρούμενος που μπορώ και δουλεύω έτσι στο θέατρο, αλλά δεν έχω νιώσει ως έτσι ή αλλιώς. Το ένα έφερε το άλλο και δεν ήταν καθαρό πού τελείωνε το ένα και πού άρχιζε το άλλο – αυτός ο τρόπος δουλειάς μου αρέσει πάρα πολύ. O βασικός στόχος, έτσι κι αλλιώς, είναι να πεις μια ιστορία…».