Π αρ’ ότι το Δίκτυο, τα τσατ, τα φόρουμ και τα μπλογκ ανακαλύφθηκαν όταν εγώ όδευα προς τη μέση ηλικία, κόλλησα. Κόλλησε ο βαρύς μετέφηβος μέσα μου. Διαβάζω μπλογκ. Ελλήνων κυρίως, γιατί σε αυτή τη γλώσσα αθλούμαι κι αυτή μπορώ να κρίνω με μια ματιά: πόσο κοφτερή, πόσο καίρια είναι, πόσο στυλ και πόση πόζα, πόσο ρίσκο περιέχει. Διαβάζω καθαρά κείμενα, αποσπασμένα από συμφράσεις, από προσωποληψίες. Δεν γνωρίζω κανέναν – σχεδόν. Πίσω από τη λαμπερή πρόζα διακρίνω ένα nickname, και φαντάζομαι ό,τι λείπει.
Δεν θα πω άλλα. Θα κάνω copy-paste, αντιγραφή-και-κόλληση, μερικά απ’ όσα γράφουν οι μπλόγκερ.
kukuzelis: « dialogue inte-rieur / (…τι χαμπάρια γιαγιά, όλα καλά, μου χρωστάς ακόμη εκείνες τις χωριάτικες σπιτικές χυλοπίτες αλλά δε μασάω θα σε εκβιάσω με τη σύνταξή σου, τι περνάμε κι εμείς οι χορεύτριες των μπαλκονιών, μίλησε κανείς; τραγούδα.)».
Discolata: «Και ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα, η πιο μικρή απ’ όλες και μου φάνηκε να πέρασε αστραπή. Εγώ ερωτευμένη, πιο πολύ από ποτέ. Οικειοθελώς εμπάργκο στις εκδρομές. «Μωρό μου, εδώ θέλω να μείνουμε, μαζί και η πόλη να είναι άδεια. Και να μη δούμε εκκλησία στα μάτια μας φέτος, να τη βγάλουμε με γαριδομακαρονάδες και κινέζικο στον καναπέ αγκαλιά και απαγορευμένα ντιβιντί σαδομαζό». […] Και την άλλη μέρα το πρωί ρωτάει «θα με παντρευόσουν αν ήμουν μπουγατσατζής, μωρό μου;» και νάζια εγώ και «χωρίς δεύτερη σκέψη καν, ναι»».
Τhas: «Στο ψυγείο της Δέλτα, απέξω, οι αιώνιοι πιτσιρικάδες διαλέγουν παγωτά, με το κεφάλι μέσα. Τσιμπάω, σήμερα, ανάμεσά τους ένα καραμελέ – που ευτυχώς επέζησε της λαίλαπας των μάτζικ νταμπλ, τζάιαντ μπος και συναφών. Σε λίγο, με τα παγωτά στο χέρι, και οι τρεις, χασομεράμε στη σκιά. Παρακολουθώ τον μίνι διάλογό τους:
– Μπόμπιρας ά: Πιάνεις τζιτζίκια;
– Μπόμπιρας βού:… (συνεχίζει να γλείφει το παγωτό του)
– Μπόμπιρας ά: Ε; γιατί δε λές; Πες! πιάνεις τζιτζίκια;
– Μπόμπιρας βού:… (πιεσμένος από την επιμονή:) Εγώ έχω ποδήλατο αγωνιστικό!»
Sofia: «Πολύ μ’ αρέσει αυτή η φράση: «Επί πτυχίω». Στα αγγλικά δεν έχουμε κάτι τόσο εντυπωσιακό, λέμε final year ή last year που τί να κλάσουν μπροστά στο «επί πτυχίω». Είμαι αστή. Το γνωρίζω. Το χαίρομαι. […] Το βασικό δεν έχω κάνει ακόμα: Δεν ξέρω τί σκατά πτυχιακή θα κάνω. Γαμώτο.»
Υorgos-Reality Tape: «Την ώρα που οι Λονδρέζοι μπλόγκερς γέμιζαν το Δίκτυο με μικρές ιστορίες αντίστασης – ιστορίες που αναπαρήγαγαν, περισσότερο ή λιγότερο πειστικά, τη μυθολογία της πόλης τους-, οι φωνές των κατεστημένων σοφών του mediascape έμοιαζαν, περισσότερο από ποτέ, με χιλιοπαιγμένη κασέτα. […] Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα editorials στα παγκόσμια ΜΜΕ αναμασάν τα γνωστά, ασπρόμαυρα κλισέ. Το νέο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά μιας δυτικής μεγαλούπολης διαβάζεται με όρους είτε αποκλειστικά πολιτικούς, είτε αποκλειστικά θεολογικούς / πολιτισμικούς – είτε Tariq Ali, Robert Fisk, και οι ευθύνες οικοδεσπότη και υψηλού φιλοξενούμενου στο υπερπολυτελές Gleneagles στο Perthshire, είτε Samuel Hun-tington, τα γεράκια του Weekly Standard και ο «Πόλεμος των Κόσμων». Το κέντρο που ασφυκτιά δεν εκφράζεται βέβαια ούτε από τη.. θεολογικά πολιτική εφεύρεση της «συλλογικής ευθύνης”, που παραδόξως βρήκε μεγάλη απήχηση στη δική μας μπλογκόσφαιρα και στην οποία απάντησε θαυμάσια ο Μιχάλης, στο Ιστολόγιο. «Η πολιτική υπεραξία των πτωμάτων» είναι, χωρίς αμφιβολία, το κορυφαίο ελληνικό editorial για τις επιθέσεις της 7ης Ιουλίου (και το μοναδικό κείμενο που με εκφράζει σχεδόν απόλυτα).»
Γεώργιος Χοιροβοσκός: «Εμείς όταν λέμε ειρήνη, οι δήθεν προοδευτικοί ενοοούμε να «απαλλαγούμε» από τους άλλους και να ζήσουμε σε μια αιώνια ανάπαυση – eternal relaxation… σε ρωτώ λοιπόν είναι ο θάνατος ειρήνη; Αν ναι τότε να πάμε στο διάβολο όλοι….μιας και ο διάβολος στον Πεερ Γκύντ του Ιψεν δηλώνει στον ήρωα ότι η κόλαση είναι γεμάτη από αυτούς που νομίζουν ότι ξέρουν ποιοί είναι. «Dilige et quod vis fac» – Αν είσαι στοργικός και δραστήριος μπορείς να κάνεις ότι θέλεις. Πιστεύω σ’ εσένα και το ξέρεις. Περαστικά για τον πυρετό που σε βασανίζει.»