Εργα Ρώσων συνθετών παρουσίασε στις 7 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Φίοντορ Γκλούστσενκο. Σολίστ στη «Ραψωδία σε ένα θέμα του Παγκανίνι» ήταν ο Δημήτρης Σγούρος, που απέδειξε για ακόμα μια φορά ότι διαθέτει το δικό του, πιστό κοινό.
Συνολικά, για λογαριασμό της ορχήστρας τις εντυπώσεις κέρδισαν (όπως συχνά) τα πνευστά, ιδιαιτέρως τα ξύλινα, των οποίων ο ρόλος είναι αναβαθμισμένος, τόσο στους χορούς από την όπερα «Ρουσλάνος και Λουντμίλα» του Γκλίνκα όσο και στην 1η Συμφωνία του Αλεξάντερ Σκριάμπιν.
Το σύνολο των εγχόρδων, ο κορμός κάθε συμφωνικής ορχήστρας, παραμένει σε διαφορετικό επίπεδο, παρουσιάζοντας (ανάμεσα σε άλλα) δυσκολίες συντονισμού τόσο με τον σολίστα (στο έργο του Ραχμάνινοφ) όσο και μεταξύ των ίδιων των ομάδων των μουσικών.
Ενδεικτικά, ας αναφερθούν αυτή τη φορά τα ενθουσιώδη τσέλα που προηγήθηκαν κατά δευτερόλεπτα μιας χαρακτηριστικής συγχορδίας στο τρίτο και πιο ενδιαφέρον μέρος της Συμφωνίας του Σκριάμπιν, αποδυναμώνοντας την επιδιωκόμενη δραματική ένταση: ελάχιστη, αλλά κρίσιμη λεπτομέρεια, μία από τις πολλές.
Εμπειρος Γκλούστσενκο
Η ακρίβεια, ο συντονισμός, καθώς βεβαίως η ίδια η ποιότητα του ήχου είναι αποφασιστικής σημασίας στοιχεία για έργα όπως οι χοροί του Γκλίνκα, δηλαδή παρτιτούρες που πρέπει να ηχούν ανάλαφρα, διάφανα, κομψά, με λάμψη. Ο Γκλούστσενκο δεν ζόρισε τα πράγματα: προτίμησε πιο χαλαρή ταχύτητα, χωρίς όμως να χάσει τον παλμό της μουσικής. Το αποτέλεσμα ήταν το καλύτερο δυνατό.
Μεγαλύτερα ήταν τα προβλήματα στη «Ραψωδία» του Ραχμάνινοφ, καθώς την ταχύτητα προσδιόριζε ο σολίστας, όχι ο αρχιμουσικός. Η έλλειψη συντονισμού σε ένα έργο όπου ορχήστρα και πιάνο βρίσκονται σε διαρκή, σπινθηροβόλο διάλογο, προσδιόρισε την ερμηνεία.
Σίγουρος ο Σγούρος
Απ’ την πλευρά του, ο Δημήτρης Σγούρος χειρίστηκε με σιγουριά τη μουσική ενός συνθέτη που γνωρίζει καλά: διαθέτει την απαραίτητη δεξιοτεχνία, όπως επίσης την τεχνική που του επιτρέπει να διαπλάσει τη δυναμική του ήχου από χαμηλόφωνες διατυπώσεις ώς τα ζητούμενα μεγάλα μεγέθη. Αναπάντητη παρέμεινε η εξ ίσου ζητούμενη στον Ραχμάνινοφ συναισθηματική έκφραση, που σχετίζεται με την πλαστικότητα στην διαμόρφωση των φράσεων.
Η εμπειρία του Γκλούστσενκο έδωσε ευπρόσωπα αποτελέσματα στην εκτενή Συμφωνία του Σκριάμπιν. Αποδόθηκε, δηλαδή, το πνεύμα του έργου, η έκσταση και τα υψηλόφρονα ιδανικά χάρη σε φράσεις διαμορφωμένες γενναιόδωρα, έστω και δίχως την υποβόσκουσα εσωτερική ένταση, όπως επίσης χάρη στη σαφή δομή των ενοτήτων κάθε μέρους. Στο τελευταίο μέρος συνέβαλαν η μεσόφωνος Βαρβάρα Τσαμπαλή και ο τενόρος Μιχάλης Δουκάκης (αμφότεροι απλώς επαρκείς), η Χορωδία Θεσσαλονίκης και η Χορωδία Animato.