Οσο πιο εφιαλτική γίνεται η οικονομία, όσο πιο πεζή η πολιτική, τόσο λιγοστεύουν οι πεζοί και οι ποδηλάτες. Το βάδισμα γίνεται μια δραστηριότητα του ελεύθερου χρόνου, μια προγραμματισμένη και ενίοτε αγορασμένη «εμπειρία». Τρέχουμε στον τυφλό διάδρομο του γυμναστηρίου, κάνουμε πετάλι σε στατικό ποδήλατο, βράζουμε στο ζουμί μας. Αυτοί που εξακολουθούν συστηματικά να περπατούν είναι οι πιο φτωχοί, οι ονειροπαρμένοι, οι οικονομικοί πρόσφυγες, εκείνοι που βγάζουν βόλτα το ζωάκι, το παιδάκι, τη γιαγιά τους, όσοι έχουν την πολυτέλεια να είναι εκκεντρικοί. Αν και οι δημόσιες συγκοινωνίες έχουν σχετικά βελτιωθεί, εξακολουθούμε να αγοράζουμε Ι.Χ., παρά την ακριβή βενζίνη, παρά το φάντασμα του κατοχικού γκαζοζέν που πλανιέται πάνω από την πόλη.
Η Αθήνα παραμένει το τενεκεδένιο βασίλειο των εκατομμυρίων αυτοκινήτων. Και μόνο το γεγονός ότι οι συρμοί του ηλεκτρικού δεν διαθέτουν σκευοφόρο για τη μεταφορά ποδηλάτων είναι σκανδαλώδες. Την περασμένη Κυριακή, το πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα των «Επτά Ημερών» στο ποδήλατο έδειξε ότι οι πόλεις μας μπορούν να γίνουν φιλικές ή έστω μη φονικές προς τον ποδηλάτη. Οι περσινοί Ολυμπιακοί Αγώνες μάς κληροδότησαν ένα χάι-τεκ, πανάκριβο ποδηλατοδρόμιο, αλλά όχι την κουλτούρα της ποδηλασίας. Ναι στους επαγγελματίες ποδηλάτες-αθλητές, όχι όμως στους ερασιτέχνες. H Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο (22 Σεπτεμβρίου) ήρθε και πέρασε απαρατήρητη, σημάδι και αυτό των προθέσεων και των ευαισθησιών της πολιτείας.
Ο άνθρωπος πάνω από το πετρέλαιο, η ελευθερία και η ασφάλεια των πεζών και των ποδηλατών πάνω από τη ρύπανση. Ο στόχος αυτός δεν είναι νοσταλγικός, δεν παραπέμπει σε ένα μακρινό νεορεαλιστικό παρελθόν («Κλέφτης ποδηλάτων») ούτε σε μια τριτοκοσμική πραγματικότητα (Βιετνάμ), αλλά σε ένα εφικτό μέλλον. Σε ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας της περασμένης δεκαετίας, στο «Εικονικό φως» του Γουίλιαμ Γκίμπσον, η κεντρική ηρωίδα είναι η Ιρις, μια ποδηλάτισσα που έχει το όνομα της αγγελιοφόρου των θεών. Καθώς όλες οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες παρακολουθούνται ανελέητα από μια επιχειρηματική-κρατική υπερεξουσία, ο μόνος τρόπος ασφαλούς επικοινωνίας είναι η ανταλλαγή σημειωμάτων τα οποία μεταφέρουν αέρινοι ταχυδρόμοι-πειρατές με πανάλαφρα και γρήγορα ποδήλατα. Το Λονδίνο μπορεί να γίνει πόλη του ποδηλάτου, διαβάζουμε στον βρετανικό Τύπο. Αρκετοί αρθρογράφοι υποστηρίζουν ότι οι ποδηλατόδρομοι (και όχι οι πανάκριβες και μόνιμες αθλητικές εγκαταστάσεις) θα μπορούσαν να ήταν η πιο πολύτιμη κληρονομιά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012. Ας μην κυνηγήσουμε τα μετάλλια, ας κυνηγήσουμε τη ζωή, λένε, ώστε «κάθε παιδί να μπορεί να πηγαίνει χωρίς φόβο με το ποδήλατό του στο σχολείο». Συγκρίνουν το Λονδίνο με το Αμστερνταμ και κοκκινίζουν από ντροπή: 2% των μετακινήσεων πραγματοποιούνται εδώ με ποδήλατο αντί για 28% στην ολλανδική πρωτεύουσα. Υποθέτουμε ότι στην Ελλάδα ο δείκτης κίνησης με ποδήλατο θα προσεγγίζει το απόλυτο μηδέν.
Κάποτε η Αθήνα ήταν μια πόλη στο μέτρο του ανθρώπου. Σήμερα οι ακτίνες του παιδικού μας ποδηλάτου σκουριάζουν, γυρίζουν στο κενό και η πόλη γερνάει, μια πόλη υποταγμένη στην αυτοκινητοβιομηχανία, στις εταιρείες πετρελαίου και στους εργολάβους, στους νέους και ατιμώρητους κλέφτες ονείρων και ποδηλάτων.