«Το καινούργιο μου μυθιστόρημα «Φίλοι», εκτυλίσσεται, κατά το ένα τρίτο του, την εποχή της εξάρθρωσης της 17N. Επέλεξα τη συγκεκριμένη περίοδο συνειδητά, αφού σκοπός μου ήταν να παρακολουθήσω τη διαδρομή της γενιάς μου μέσα στην τελευταία πεντηκονταετία. Με τη σύλληψη του Σάββα Ξηρού και όσων άλλων φέρονται ως μέλη της οργάνωσης, σαν να έκλεισε ο κύκλος που άρχισε με τη Μεταπολίτευση. Το καλοκαίρι του 2002 υπήρχε ένας διάχυτος φόβος ή μούδιασμα στην ατμόσφαιρα, λες και επρόκειτο οι διώξεις να γενικευτούν και να συμπεριλάβουν οποιονδήποτε Αριστερό, από την εποχή του αντιδικτατορικού αγώνα και μετά. Ή λες και απώτερος στόχος των διώξεων ήταν να ενοχοποιηθουν όσοι προανέφερα. Τόσο η γενιά του Πολυτεχνείου όσο και η δική μου, της Μεταπολίτευσης, ξεκίνησαν με συλλογικά οράματα για να καταλήξουν εγκλωβισμένες στο κουκούλι της ιδιώτευσης. Και οι μέρες της εξάρθρωσης της 17N ήταν σαν να μας υπενθύμιζαν τι ακριβώς υπήρξαμε και σε τι είχαμε μεταβληθεί τώρα πια. Ηταν σαν ένας τελευταίος σπασμός του συλλογικού που έσβηνε, μια τελευταία του αναλαμπή. Γι’ αυτό και μου φάνηκε κατάλληλο το όλο κλίμα για το μυθιστόρημά μου, το οποίο οδηγείται στην πικρή διαπίστωση πως το μόνο συλλογικό που μας απέμεινε σήμερα είναι η φιλία. Αλλά ίσως υπάρχει εδώ και μια αισιόδοξη νότα. Γιατί η φιλία θα μπορούσε να παίξει κι έναν ρόλο μαγιάς για ό,τι συλλογικό αναδυθεί στο άμεσο μέλλον. Κάτι σαν τη Φιλική Εταιρεία!».
Βαγγέλης Ραπτόπουλος: Μας απέμεινε μόνο η φιλία
1' 7" χρόνος ανάγνωσης
