ΥΠΟΒΟΛΕΙΟ

Απονέμονται αύριο, ανήμερα Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, τα «Θεατρικά Επαθλα» που θέσπισε το Θεατρικό Μουσείο ως συνέχεια του αρχαίου εκείνου και σπουδαίου στην εποχή του «Βραβείου Κοτοπούλη». Συνέχεια και αβγάτισμα σε βαθμό σύγχυσης, όπως κατ’ επανάληψη έχουμε πει τα τελευταία χρόνια. Βρέχει βραβεία πια. Πάνω από ντουζίνα παλαιών και νεωτέρων βραβεύονται και φέτος. Αλλά εκείνο που κυρίως υποβαθμίζει τη σημασία αυτών των βραβείων είναι άλλο: Το εξόφθαλμο πια ότι δεν βραβεύεται όποιος έχει κάνει την καλύτερη δουλειά μέσα στη διετία, αλλά ότι κυριαρχεί μια φιλοσοφία «ποιος έχει σειρά». Και μάλιστα βάσει κατευθύνσεων και προτιμήσεων χροιάς… προφητεμενί. Αλλά γίνονται έτσι βραβεία με βάρος; Ναι, ξέρω, θα βγει αύριο από σκηνής και θα μιλήσει πάλι για «μίζερους», «προσωπικούς συκοφάντες» και άλλες ψυχοπονίες. Ας λέει. Βραβεία με κύρος δεν κάνει – και το ξέρει. Ερχονται όμως και τα τραγουδιστικά βραβεία Αρίων, όπου για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς διαγκωνίζονται Πέγκυ Ζήνα, Γιάννης Πλούταρχος, Θάνος Πετρέλης, Σάκης Ρουβάς και Αντώνης Ρέμος. Προφητεμένος που σας χρειάζεται. Να βάλει μια σειρά. Ακούω ότι ο κ. Γενικός στο υπουργείο Πολιτισμού δέχεται επισκέπτες ακούγοντας κλασική μουσική στη διαπασών. Πανηγυρίζει την απαλλαγή του από τον Τατούλη άραγε ή διαλαλεί πόσο της κουλτούρας είναι; Μάλλον και τα δύο. Και λέει στους επισκέπτες, που συνήθως -τι άλλο;- επαιτούν καταβολή καθυστερημένης επιχορήγησης, ότι το ΥΠΠΟ έχει έλλειμμα 20 δισ. δρχ. Από πού άραγε. Διότι, τι έργο; Για να δούμε πώς θα κινηθεί ο κ. Βουλγαράκης – ο οποίος σαν να θέλει μοιάζει. Η μετακίνησή του στο ΥΠΠΟ, βεβαίως, αποτελεί γι’ αυτόν «πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων», όπως προσφυώς το διατύπωσε ο Δημήτρης Μητρόπουλος στην ενδιαφέρουσα στήλη του «Αγιογραφίες» στα «Νέα», αλλά το ένα δεν αποκλείει το άλλο. «Διορθώστε με αν κάνω λάθος», που αναμασούν ακκιζόμενες και οι ραδιοφωνικές μαϊμούδες. Το πνεύμα της αγέλης, το δεσπόζον -‘θεμα το φτιάξιμό μας μέσα. Με έργο του Ρακίνα, και δη τη στατική «Βερενίκη», σε λόγο έμμετρο και στίχο ομοιοκατάληκτο (απίστευτα πράγματα δηλαδή) ο Γιάννης Χουβαρδάς κατορθώνει στο «Αμόρε» να δώσει μια συγκλονιστική παρτιτούρα της ερωτικής σχέσης σε όλες τις εκφάνσεις της, ασχέτως χρόνου και τόπου. Συναρπαστική παράσταση, η εντελέστερη που έκανε ποτέ. Είχε βέβαια μετάφραση Στρατή Πασχάλη και τρία στραντιβάριους: Αμαλία Μουτούση, Ακύλας Καραζήσης, Νίκος Κουρής. Σπουδαίες παραστάσεις βλέπουμε φέτος! Αντίθετα, ο «Ταρτούφος» της Πειραματικής του Εθνικού αντί να αναδείξει τους χυμούς της πρώτης μετάφρασης Μολιέρου στα ελληνικά που είχε την έμπνευση να χρησιμοποιήσει, την περίφημη του Κωνσταντίνου Κοκκινάκη (1815), φίλου του Κοραή, ταλαιπωρεί το λόγο -και κάθε τόσο τον καταποντίζει- με τα συνεχή, τα μυριάδες, τα εξοντωτικά σκηνοθετικά «ευρήματα» και τερτίπια. Κρίμα την ενδιαφέρουσα εικαστική σύλληψη της παράστασης. Και το χτύπημα (ΤΟ χτύπημα) των ηθοποιών. Βρε, από τη μια προκρίνεις για την παράστασή σου ένα λόγο ιδιαίτερο, κι από την άλλη τον πολεμάς ανηλεώς; «Πειραματικό», Πειραματική μου, θα ήταν να κατόρθωνες να φώτιζες σκηνικά αυτή την παλιά φάση της γλώσσας μας. Αρκούσε.