Η ταινία «Φονικό ένστικτο 2» δεν ενθουσίασε τους κριτικούς, όμως η νεανικότητα της πρωταγωνίστριας, της 48χρονης Σάρον Στόουν, εντυπωσίασε τους πάντες. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αγέραστες σταρ, όπως τη Μαντόνα, και με αρκετές επώνυμες Ελληνίδες. Ομως, η «μεσήλιξ ερωμένη», που τις πονηριές της περιέγραψε ο Εμμ. Ροΐδης («Ο σύζυγος το μανθάνει τελευταίος», 1884), απλώς πλησίαζε τα 40, δεν τα είχε καν πατήσει! Πώς να μη θεωρείται μεσόκοπη, όταν κοριτσάκια 10 και 12 χρόνων εργάζονταν τότε στις υφαντουργίες και στα χωράφια;
Την ίδια εποχή, η «Εφημερίς των Κυριών» της Καλλιρρόης Παρρέν υποστήριζε ότι οι κυρίες άνω των 40 πρέπει να αποφεύγουν τα «αλλόκοτα και ιδιόσχημα» φορέματα, τα «ανθηρά και ζωηρά χρώματα». Ανάρμοστο το «ροδόχρουν» και το «ερυθρόν» για «τας πρεσβύτιδας», που πρέπει να προτιμούν την «απλήν, σοβαράν και επιβλητικήν περιβολήν», ώστε να ξεχωρίζουν από τις κόρες τους.
Η παράταση της νεότητας συνδέεται και με την αργοπορημένη είσοδο των νέων στην παραγωγή, με τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, της κατοικίας, των υπηρεσιών υγείας κ.λπ. Δεν είναι θέμα φιλαρέσκειας, αλλά πανανθρώπινη κατάκτηση, κερδισμένη με αγώνες, ιδρώτα και αίμα. Τον 19ο αιώνα ο χρονογράφος Ειρηναίος Ασώπιος υπερασπιζόταν το δικαίωμα στη νεότητα, «την χρυσήν και μόνην ποιητικήν της ζωής ώραν», και χαρακτήριζε «αληθείς φιλοσόφους» και ευεργέτες του ανθρώπινου γένους τους χημικούς (που επινόησαν τις βαφές μαλλιών), τους οδοντιάτρους, τους ράφτες και τους μυροπώλες. Δίκιο είχε ο άνθρωπος.
Τι συμβαίνει όταν το κίνητρο αυτής της θεμιτής μάχης με το χρόνο δεν είναι η «ποιητικότητα» της νιότης, αλλά η επαγγελματική επιβίωση; Ανδρες και γυναίκες ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για την εξασφάλιση μιας νεανικής ή έστω υποφερτής εμφάνισης, μόνο και μόνο για να παραμείνουν στο παιχνίδι. Συγκινητικός, σπαραχτικός είναι αυτός ο βουβός, μοναχικός αγώνας, όμως το ροδόχρουν «made in China» μπλουζάκι και η φτηνή βαφή μαλλιών δεν αρκούν για να φαίνεται πιο νέα μια 40χρονη άνεργη κλωστοϋφαντουργίνα στη Νάουσα, στις Σέρρες, στα Πετράλωνα.
Τι συμβαίνει όταν τα παιδιά μπαίνουν στον επαγγελματικό στίβο με δυσμενέστερους όρους από ό,τι οι γονείς τους; (Και όχι μόνο στη Γαλλία, με το CPE…) Τεχνητά και βιολογικά νέοι και νεάζοντες, ληγμένοι και αναλώσιμοι, στην ίδια ζώνη του λυκόφωτος παραδέρνουν, αφού τη μετ’ εμποδίων είσοδο στον εργασιακό στίβο ακολουθεί η μετ’ εμποδίων έξοδος (βλ. αύξηση ορίου ηλικίας για σύνταξη). Ο ανταγωνισμός επιβάλλει να ακονίζουμε τα νύχια μας, πώς όμως αυτά να γαντζωθούν στην κινούμενη άμμο;
Ο εκδημοκρατισμός της κατανάλωσης δεν περιορίζεται στα τζιν. Ολο και πιο προσιτά γίνονται τα προϊόντα και οι υπηρεσίες της βιομηχανίας της νεότητας. H συσκευασία βελτιώνεται, αλλά το περιεχόμενο γερνά. Μαζί με τις «γριές μπεμπέκες», πληθαίνουν οι γερασμένοι νέοι της προσωρινής απασχόλησης που ζουν χωρίς σκοπό και προοπτική. Αυτή τη γήρανση κανένα μπότοξ δεν τη σταματά· μόνο η μη χρησιμοθηρική γνώση, η αντίσταση και η δημιουργία τη μετατρέπουν στο αντίθετό της και, ταυτόχρονα, υπερασπίζονται, για κάθε ηλικία, το δικαίωμα στο κόκκινο φουστάνι, το δικαίωμα στη χαρά, στη χάρη και στην ελευθερία.