Μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική, καθόλου φωτεινή ή πρόσχαρη, σε ατμόσφαιρα διακοπών, γεμάτη από ρομαντικά ηλιοβασιλέματα και ποιητικές αναφορές, θα ταξιδέψει στις Κάννες. Μια Ελλάδα σε κρίση, με την πυρηνική οικογένεια να νοσεί βαθύτατα. O σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο και οι Κάννες το εκτιμούν. H ταινία του «H ψυχή στο στόμα» επελέγη να συμμετάσχει στην «Εβδομάδα κριτικής» του 59ου Φεστιβάλ που ανοίγει στις 17 Μαΐου. «Εχουμε γυρίσει μια ταινία που αφορά τις δυτικές κοινωνίες», σχολιάζει ο σκηνοθέτης στην «K». «Οι Κάννες είναι βήμα για να αρθρώσουμε ένα λόγο για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που δεν είναι μόνο συρτάκι, τζατζίκι, γαλάζιος ουρανός ή η Ελλάδα των ποιητών. Υπάρχει στη χώρα μας μια πύρινη πραγματικότητα. H βία υφέρπει σε όλο το κοινωνικό φάσμα· δεν είναι υπόθεση του περιθωρίου, δεν αφορά τους λίγους ή μια μικρή κάστα ανθρώπων. Υπάρχει γύρω μας. Μας περιβάλλει. Μας αφορά».
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ένας μεσήλικας εργάτης σε βιοτεχνία. Παντρεμένος, με μωρό νεογέννητο. Με πιέσεις από παντού. Χρωστάει λεφτά. Δεν μιλάει. Κανείς δεν τον αφήνει σε ησυχία. H γυναίκα του, ο εργοδότης, ο τοκογλύφος, οι συγγενείς, οι φίλοι. Ολοι εναντίον ενός και ο Θεός εναντίον όλων. Το αναμμένο φιτίλι απέχει αρκετά μέτρα από το μπαρούτι. Στο τέλος όμως το φθάνει. Κάπως έτσι αναφέρεται ο δημιουργός στην υπόθεση της ταινίας, αλλά η περιγραφή υπολείπεται της εικόνας. Οταν «H ψυχή στο στόμα» προβλήθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (σε μεταμεσονύκτια ζώνη) κάποιοι δεν άντεξαν και βγήκαν από την αίθουσα. O Γ. Οικονομίδης αποτυπώνει με ακραίο ρεαλισμό (έχει αποδείξει την ικανότητα και αποτελεσματικότητά του στο είδος με την προηγούμενη ταινία του, το πολυσυζητημένο «Σπιρτόκουτο»), την ωμή πραγματικότητα. Τις απάνθρωπες σχέσεις, τη συνεχή πίεση, την αδιάκοπη ένταση. Ενα διαρκές σφυροκόπημα επαναλαμβανόμενων λέξεων και φράσεων (δύσκολα εκστομίζονται) – μοναδική οδός «επικοινωνίας» ανάμεσα στα πρόσωπα της ταινίας. «Είναι μέσα στις προθέσεις του έργου να αντιδράσει ο θεατής», λέει ο σκηνοθέτης. «Μπορεί και εγώ αν ήμουν ένας από το κοινό να συμπεριφερόμουν με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητικό να φύγεις πριν από το τέλος…».
Τον βασικό κορμό του σεναρίου έγραψε ο Γ. Οικονομίδης. Στη συνέχεια, όμως, ανέπτυξε την ιστορία και τους χαρακτήρες και έγραψε τους διαλόγους με την καθοριστική συμμετοχή των ηθοποιών. Και είναι όλοι αξιέπαινοι: Ερ. Λίτσης, B. Μουρίκης, M. Κεχαγιόγλου, M. Ναυπλιώτου, Γ. Βουλγαράκης, K. Ξυκομηνός και Σ. Κρίτση. «H ταινία ξεγυμνώνει και ξεφτιλίζει τον άντρα – πρότυπο. Αποδομεί την πατριαρχία, δείχνοντας το πραγματικό της πρόσωπο: τη βία», υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης. «Το «πρόσωπο» αυτό δεν είναι πια ένα λαϊκό μοντέλο, των υποβαθμισμένων περιοχών. Γίνεται κυρίαρχο. H βία στη γλώσσα, απέναντι στις γυναίκες, είναι μια συμπεριφορά που επιβάλλεται σιγά σιγά. Συμπεριφορά που παράγει εξουσία».
Με την πρόθεση λοιπόν να «δείξει ότι η ελληνική κοινωνία έχει πάψει να είναι αθώα», ταξιδεύει στις Κάννες. «H ψυχή στο στόμα». Σε ένα τμήμα με παράδοση στην καθιέρωση νέων ταλέντων, που προτείνει δημιουργούς, με πρώτες ή δεύτερες ταινίες τους, υποστηρίζοντας τις νέες τάσεις. H παραγωγή της ταινίας είναι του Π. Παπαχατζή με τη συνδρομή της EPT, του EKK, και άλλων φορέων. H φωτογραφία είναι του Δ. Κατσαΐτη, τα σκηνικά – κοστούμια της I. Σταυρίδου.