Στις 28 Απριλίου άγνωστες μουσικές σελίδες του 18ου αιώνα γοήτευσαν το ακροατήριο της αίθουσας «Δημήτρης Μητρόπουλος». Μια χαρισματική τραγουδίστρια, η Πατρίτσια Τσόφι, και το έμπειρο εξειδικευμένο σύνολο της Καπέλα ντέλα Πιετά ντε Τουρκίνι υπό τον Αντρέα Φλόριο απέδωσαν μουσική των ντε Μάιο, Πιτσίνι, Τσιμαρόζα και Γιομέλι. Σύντομες, κοφτές φράσεις, ακρίβεια, νεύρο που όμως δεν αντέβαινε στον λυρισμό, προσδιόρισαν ένα αποτέλεσμα γεμάτο ζωή και έντονα χρώματα. Το Κοντσέρτο για δύο φλάουτα του Τσιμαρόζα έδωσε το μέτρο των ικανοτήτων των μουσικών της ορχήστρας, καθώς σολίστες ήταν δύο από τα μέλη της. Στο επίκεντρο της βραδιάς ήταν η Πατρίτσια Τσόφι. Το ίδιο το ηχόχρωμα, γοητευτικά μυστηριώδες («θαμπό») στις μεσαίες νότες γινόταν όλο και πιο καθαρό όσο ανέβαινε στα ύψη. Η φωνή, εξαιρετικά ισχυρή όποτε το επιθυμούσε η τραγουδίστρια αλλά και μαλακή, ευάλωτη στις τρυφερές στιγμές, με δραματικές αποχρώσεις αλλά πάντοτε θηλυκή, διαθέτει την πιο σπάνια αρετή: έχει τη δική της ευδιάκριτη ταυτότητα. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς τη μουσικότητα, τη δεξιοτεχνία δίχως διάθεση πρόκλησης, τον άριστο έλεγχο της δυναμικής, την ορθοτονική ακρίβεια, τη γνώση των κανόνων ύφους της μουσικής και το εκφραστικό εύρος της τραγουδίστριας, κατανοεί εύκολα γιατί οι άγνωστες άριες από τον «Εξευμενισμό της Αστρέας» (ντε Μάιο), την «Εγκαταλειμμένη Διδώ» και την «Υπερμήστρα» (Πιτσίνι), τον «Δημήτριο» και την «Παρθένο του Ηλίου» (Τσιμαρόζα) καθώς επίσης μία άρια σε ισπανικό ύφος πάλι του ντε Μάιο, προκάλεσαν τόσο ενθουσιασμό. Ας ενθαρρύνει η επιτυχία της βραδιάς τους υπεύθυνους στο Μέγαρο ώστε να στηρίξουν αυτό το ρεπερτόριο, για το οποίο έχουμε πλέον και στην Ελλάδα μουσικούς που έχουν αποδείξει τις δυνατότητές τους.
Πετρούπολη, μέρος δεύτερο
Στις 16 Απριλίου πραγματοποιήθηκε η τρίτη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Αγ. Πετρούπολης. Ομοια υψηλού επιπέδου προς τις προηγούμενες δύο, χαρακτηρίστηκε από ανάλογα λεπτομερή επεξεργασία στο οικείο προς τους μουσικούς, εθνικό ρεπερτόριο (Ραχμάνινοφ, Σοστακόβιτς). Ξεκίνησε με την ορχηστρική μεταγραφή της περίφημης «Φωνητικής άσκησης» (Vocalise) του Ραχμάνινοφ και ολοκληρώθηκε με την 7η Συμφωνία του Μπετόβεν. Αν και στο έργο αυτό η ερμηνεία διέθετε σφρίγος, δύναμη, παλμό, τα επί μέρους στοιχεία δεν ήταν τόσο δουλεμένα όσο, λ.χ., τα αντίστοιχα στο Κοντσέρτο για βιολί του Σοστακόβιτς, όπου σολίστ ήταν ο Γιώργος Δεμερτζής. Ο γνωστός βιολιστής πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του: ποιητικό ήταν το αρχικό «Νυκτερινό», εκρηκτική ενέργεια χαρακτήρισε την τελική «Μπουρλέσκα», ενώ θα ήταν άδικο να σταθεί κανείς στην κάπως βιασμένη απόδοση του δεξιοτεχνικού μέρους που κλείνει την «Πασακάλια».