Τζόζεφιν Πουλ, «Αννα Φρανκ». Εικονογράφηση Αντζελα Μπάρετ. Μετάφραση Μπέσσυ Τσακίρη – Σούση. Εκδόσεις Εμπειρία Εκδοτική.
Υπάρχει μια κατανοητή παραδοξότητα στις εικονογραφημένες ιστορίες που κυκλοφορούν για τα παιδιά. Ο εικονογράφος μπορεί να αναδείξει ένα μέτριο κείμενο και αντιστρόφως. Στην περίπτωση της Αννας Φρανκ, μία συμπαθής αφήγηση γίνεται η πλατφόρμα για την αισθητική εξύψωσή της. Οι ζωγραφιές της Αντζελα Μπάρετ, που έχει στο παρελθόν εικονογραφήσει τη «Χιονάτη», την «Ιωάννα της Λωρέννης», «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα» και άλλες εμβληματικές για τη Δύση ιστορίες, διαθέτουν μία δύναμη που αιφνιδιάζει. Αυτό το βιβλίο για την Αννα Φρανκ, σαν μια εισαγωγή στην τραγική ιστορία της για τα μικρά παιδιά, είναι ένα έργο τέχνης καθώς η Αντζελα Μπάρετ, μαθήτρια του Quentin Blake, αγγίζει βαθιές παραδόσεις της βρετανικής τέχνης. Οι μορφές και οι συνθέσεις, στο σπίτι – κρησφύγετο της οικογένειας Φρανκ στο Αμστερνταμ, ανακαλούν κλίμα των προ-ραφαηλιτών της βικτωριανής περιόδου, τόσο στα βαθιά χρώματα όσο και στις εκφράσεις των προσώπων. Αντί για κρινολίνα και ρεντιγκότες, βάλτε το στυλ του 1940, αντί για δραματικές συνθέσεις, βάλτε την ψυχολογική ένταση. Οι ζωγραφιές εστιάζουν φυσικά στο πρόσωπο της Αννας Φρανκ, που σαν παράξενο φυλακισμένο πουλί στο κλουβί, κλεισμένη στη σοφίτα της, με κολλημένες στον τοίχο φωτογραφίες κινηματογραφικών αστέρων, τρέφεται με τη φαντασία. Ο πατέρας της, Οττο Φρανκ, ο μόνος επιζήσας, πρωταγωνιστεί επίσης στις ζωγραφιές της Αντζελα Μπάρετ. Είναι μια καθαρά συμβολική φιγούρα. Γίνεται ο πατέρας – έμβλημα της παλαιάς τάξης των πραγμάτων, με το φωτοστέφανο της βεβαιότητας ενός κόσμου που κυλάει στην ανυπαρξία. Η «Αννα Φρανκ» ως βιβλίο απελευθερώνει μια φοβερή ένταση, σαν να εκλύεται ένα βάρος δεκαετιών. Ισως να ευθύνεται και η αγιοποίηση της ίδιας της Αννας Φρανκ, ο μύθος της, το πέρασμά της από το άβατο των μαρτύρων στο πάνθεον του κοινού λαϊκού πολιτισμού. Οσο όμως και αν ισχύουν αυτά, η ίδια η περίπτωση Αννα Φρανκ είναι συγκλονιστική. Και είναι ευτύχημα που η εικονογράφηση της ιστορίας της έγινε με ένα τρόπο τόσο λεπταίσθητο και συγχρόνως τόσο ρωμαλέο, σε σημείο που να θέλεις να κοιτάς τις ζωγραφιές έως ότου το βλέμμα διαλυθεί στο χρώμα. Βοηθάει η φαντασία. Την υποκινεί αυτό το βιβλίο – κόσμημα.