Στην εποχή μας τα πάντα χορογραφούνται! Και ο Τζον Νόιμαγερ με την εντυπωσιακή σταδιοδρομία του που ξεκίνησε από τα 27 του, όταν ανέλαβε το Μπαλέτο της Φρανκφούρτης και συνέχισε με το Μπαλέτο του Αμβούργου στα 31 του αποτελεί μια περίτρανη απόδειξη για του λόγου το ασφαλές. Ποιος θα χορογραφούσε όλες (ή περίπου) τις Συμφωνίες του Μάλερ, τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ ή τον Μεσσία του Χέντελ; Στα τέλη των 60’s και αρχές των 70’s η Ευρώπη έψαχνε απεγνωσμένα για νέο αίμα στις τάξεις των νεωτέρων νεοκλασικών χορογράφων. Ο Τζον και ο κατά τι νεότερός του Γίρζι Κίλιαν υπήρξαν οι μεγάλες ανακαλύψεις και… αποκαλύψεις. Και, ω της συμπτώσεως, παρ’ όλη τη διαφορετική τους ιθαγένεια (ο ένας Αμερικανός ο άλλος Τσέχος) ξεκίνησαν από το Μπαλέτο της Στουτγάρδης και τον Τζον Κράνκο. Προχώρησαν σε διαφορετικούς δρόμους. Ο δεύτερος με μονόπρακτα αφηρημένα ως επί το πολύ μπαλέτα που «αναβίωσαν» το Nederland Dans Theater και αποδείχτηκαν τα περισσότερα διαμάντια της τέχνης στον 20ό αιώνα, ο πρώτος με αναπλάσεις «κλασικών» και γιγάντιες χορο-θεατρικές ή μπαλετικές παραστάσεις. Ενας τρίτος περίπου συνομήλικος, ο Μπιλ Φορσάιθ, θα αποδειχθεί ο πιο ριζοσπαστικός από τους τρεις και αυτός είναι που έσπασε τις φόρμες του νεοκλασικισμού και επηρέασε τους μεταγενέστερους.
Παρά τον γιγαντισμό των προτάσεών του, ο Νόιμαγερ υπήρξε υπέροχος «ζωγράφος» της μινιατούρας. Σε τεράστια μπαλέτα από το «Μάγιερμπερ/Σούμαν» (1974) μέχρι την πιο πρόσφατη «Οδύσσεια» (1995) ή τη «Σύλβια» (1997) θα είναι κάποια αυτοτελή περάσματα ή στιγμές που θα ξεχωρίζουν για την έμπνευση, την ευαισθησία, το κάτι άλλο! Το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ που χορογραφήθηκε το 1991 για τα 200 χρόνια από το θάνατο του Αμαντέους και τώρα, προφανώς, μας έφτασε τα 250 χρόνια από τη γέννησή του θα πρέπει να υπήρξε κάτι σαν piŽce d’occasion. Μπαλέτο αναμονής και πορείας προς το θάνατο δεν απέπνευσε συγκίνηση, ελεγεία, πάθος ή απελπισία. Υπήρξε μανιέρα, αδιαμφισβήτητη μανιέρα, αλλά και άφθονη επαναλαμβανόμενη βηματολογική και κινησιολογική φλυαρία. Οι μινιατούρες των εμβόλιμων γρηγοριανών ασμάτων ήταν που έδειξαν την έμπνευση στα πρωτότυπα σχήματα με τη νεκρική αποστασιοποίησή τους. Ομως δεν έφταναν. Σε αυτό το μεγαλεπήβολο project οι σολίστ τραγουδιστές, η Χορωδία της ΕΡΤ και η Καμεράτα υπό τον πολύτιμο Μ. Λογιάδη υπήρξαν εξαίρετοι. Οσο για το επίπεδο και την ποιότητα των χορευτών του Μπαλέτου του Αμβούργου δεν κρίνουμε. Μας κρίνουν εκείνοι. (Μέγαρο Μουσικής 8/4).