Πάνω από τα χαλάσματα των κτισμάτων του εργοστασίου της Κολούμπια, τα μέλη της Επιτροπής Πρωτοβουλίας που από τον περασμένο Μάρτιο φωνάζουν για τη διατήρηση των κτιρίων όπου χαράχτηκε το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, προσπαθούσαν χθες να εξηγήσουν το επόμενο βήμα. Το ΣτΕ είναι ένα από αυτά, αλλά και το αίτημα να συναντηθούν με τον υπουργό Πολιτισμού Γιώργο Βουλγαράκη, ο οποίος ακόμη δεν τους έχει απαντήσει.
Κατά τα άλλα, πολλά ειπώθηκαν στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου από τα μέλη της επιτροπής αλλά και από τους καλλιτέχνες που μπήκαν στον κόπο να παρευρεθούν (Χρήστος Λεοντής, Νότης Μαυρουδής, M. Ρασούλης, Γ. Ιωάννου), τους εκπροσώπους του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, της Ελληνικής Εταιρείας για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Μίλησαν για ντοκουμέντα που πλάκωσαν τα ερείπια, όπως: τετρακάναλα μαγνητόφωνα, μηχανήματα χάραξης, μήτρες, ακόμη και τιμολόγια πληρωμής. Αποδείξεις όλα μιας ιστορίας που όφειλε να περισώσει το κράτος και δη το υπουργείο Πολιτισμού κι όχι ένας ιδιώτης, στοιχεία που έγιναν πλιάτσικο από τους τσιγγάνους για να τα δούμε σε λίγο καιρό σε… συλλεκτικές τιμές στο Μοναστηράκι.
Καταγγελίες για την ανεξήγητη ταχύτητα του Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων που κατά τους ισχυρισμούς της Επιτροπής κάλεσε μόνο την πλευρά του ιδιοκτήτη κι όχι των άλλων ενδιαφερόμενων φορέων, οι οποίοι κίνησαν τη διαδικασία για την κήρυξη. Για την Πολεοδομία η οποία πριν εκπνεύσει η δίμηνη προθεσμία για την κατάθεση σχετικών ενστάσεων, έδωσε άδεια για τις κατεδαφίσεις, αλλά και για τη γενικότερη στάση του δήμου.
Η αναβάθμιση, η εξυγίανση και η ένταξη στο σχέδιο πόλεως της περιοχής που είναι βιομηχανικό πάρκο και με την αλλαγή του χαρακτηρισμού χρήσης θα αλλάξουν πολλά, είναι ακόμη ένα σημείο που απασχολεί την Επιτροπή Πρωτοβουλίας, όπως η απόφαση του ιδιοκτήτη της Κολούμπια να οικοδομήσει κάποιον πολυχώρο. Οι αιχμές κατά του Σαμουήλ Μάτσα και της εταιρείας MAPMIN Τεχνική Κατασκευαστική Τουριστική Κτηματική A.E. στην οποία ανήκει η έκταση από το 1999, είχαν και πολλές δόσεις υπερβολής μέσα στη γενικότερη συναισθηματική φόρτιση.
Οι ενδιαφερόμενοι προτείνουν το εργοστάσιο (ό,τι απέμεινε) και το οικόπεδο να απαλλοτριωθούν, να αποζημιωθούν οι ιδιοκτήτες και να δημιουργηθεί το Μουσείο Ελληνικής Δισκογραφίας, το οποίο όπως σωστά τόνισε ο κοινωνιολόγος Δ. Υφαντής, είναι υπόθεση του κράτους κι όχι ενός ιδιώτη.
Είναι όμως και υπόθεση του καλλιτεχνικού κόσμου που ήταν στην πλειοψηφία του απών. Παρ’ όλα αυτά, ο Χρήστος Λεοντής, χαρακτήρισε συγκινητική την κινητοποίηση του απλού κόσμου για μια υπόθεση πολιτισμού. Ζήτησε τη διάσωση του πνευματικού υλικού (μήτρες, εξώφυλλα, ηχογραφήσεις ανέκδοτες) που έχουν βγει ήδη στην αγορά από τους τσιγγάνους, ενώ ο Μανώλης Ρασούλης γενίκευσε το θέμα, υποστηρίζοντας πως «γίνεται προσπάθεια για μετάλλαξη των αξιών» χαρακτηρίζοντας την Κολούμπια «καθαγιασμένο μέρος».
Και ο Νότης Μαυρουδής δούλεψε επίσης εκεί, που άλλα περίμενε χθες και άλλα είδε. «Ηρθαμε να υποστηρίξουμε τα αυτονόητα». Εκανε λόγο για έναν ανύπαρκτο υπουργό Πολιτισμού, κι ένα ΥΠΠΟ που «έχει ποδοσφαιροποιηθεί». «Περίμενα ότι θα έβρισκα μια κατάμεστη αίθουσα από συνθέτες, στιχουργούς, τραγουδιστές». H αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι του τραγουδιού έλειπαν χθες. Ολοι αυτοί οι μεγάλοι ερμηνευτές που έστησαν καριέρα στην Κολούμπια. Οι ηχολήπτες, οι άνθρωποι της ελληνικής δισκογραφίας πριν αυτή γίνει πολυεθνική. Γιατί οι υπόλοιποι, το κράτος και οι ιθύνοντες έχουν τη Γιουροβίζιον στον νου τους αυτόν τον καιρό. Πού χρόνος για την ιστορία των ελληνικών ηχογραφήσεων…