Δεν είναι πολλοί εκείνοι που επισκέπτονται την Κένυα για να γνωρίσουν τον πολιτισμό της. Ατενίζοντας τους πολεμιστές Μασάι, ίσως να είναι γοητευτικό θέαμα, ιδιαίτερα αν βρίσκεται κανείς κάτω από ένα σκέπαστρο που τον προφυλάσσει από τον ήλιο. Για τους πολλούς όμως το αληθινό ενδιαφέρον βρίσκεται στα λιοντάρια να λιάζονται στο χορτάρι, ή στο σέρφιν στις ακρογιαλιές. Από πλευράς πολιτισμού, η χώρα φαίνεται να έχει λίγα να προσφέρει, σε σύγκριση τουλάχιστον με τη μουσική και εικαστική πανδαισία της Δυτικής Ακτής της Αφρικής.
Μια πλούσια συλλογή
Με την αιφνίδια αστικοποίηση όμως και την άνοδο μιας μεσαίας τάξης, οι Κενυάτες αρχίζουν να αναπτύσσουν έναν, εκτός ρεύματος, καλλιτεχνικό πολιτισμό. Στο Ναϊρόμπι αυτό σημαίνει στούντιο για ζωγράφους και γλύπτες, ένα συγκρότημα μοντέρνου χορού, ένα λογοτεχνικό έντυπο και μια σκηνή χιπ-χοπ. Ισως να μην είναι εντυπωσιακά σε αριθμό για ένα έθνος 33,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά είναι μια καλόδεχτη εξέλιξη σε μια χώρα που η ελίτ έτεινε για την ανεύρεση της αισθητικής της, στις ταπετσαρίες των τοίχων, στα γραφεία της Μερτσέντες – Μπεντζ.
Η πολιτισμική ραχοκοκαλιά της Κένυας είναι το σύστημα των εθνικών μουσείων της, μια σειρά από αφρόντιστα αν και πολυεπισκεπτόμενα μουσεία (τουλάχιστον από σχολεία) όπου μπορεί να δει κανείς μια από τις ωραιότερες συλλογές Τέχνης σε ολόκληρη την Αφρική. Επειδή το κεντρικό και κύριο μουσείο του Ναϊρόμπι είναι κλειστό έως το 2008 για εργασίες ανακαίνισης, η έκθεση «Χαζίνα» (στην Κινσουαχίλ σημαίνει «θησαυρός») πραγματοποιείται με κάποια στενότητα, σε ένα μπανγκαλόου από τον καιρό της αποικιοκρατίας (την κατοικία του Επιτρόπου). H έκθεση διενεργείται με τη συμμετοχή και τη συμπαράσταση του Βρετανικού Μουσείου το οποίο έχει παράσχει τα 140 από τα 160 εκθέματα και ειδικούς για τη διαρρύθμισή τους.
Ορισμένα κομμάτια ξεχωρίζουν. Ενα, στην είσοδο, δίμετρο σίβα, τελετουργικό κέρας που χρονολογείται μετά το 1688, προέρχεται από την ντόπια συλλογή της Κένυας. Σμιλεμένο σε ένα ενιαίο ελεφαντόδοντο και κοσμημένο με επιγραφές σε παραφθαρμένη μαμελουκική διάλεκτο, το σίβα αυτό καταδείχνει την ακμή κάποτε του εμπορίου των Σουαχίλι και τις επιρροές από την Αίγυπτο. Ενα άλλο ξεχωριστό έκθεμα είναι η «Φορεσιά της βροχής» (19ος αιώνας) από την Ουγκάντα, που απέκτησε το Βρετανικό Μουσείο το 1902.
Αναπόφευκτα, τα τόσο πολλά εκθέματα προερχόμενα από το Λονδίνο, έκαναν κάποιους Κενυάτες να ζητήσουν τον επαναπατρισμό και άλλων θησαυρών από το Βρετανικό Μουσείο.
Διαρκέστερης επιρροής είναι μια νέα καλλιτεχνική εγκατάσταση στο Καταφύγιο του Δάσους Νγκονγκ, άσυλο άγριας ζωής στα νότια της πόλης. Εργα καλλιτεχνών από την Κένυα και όλο τον κόσμο, συγκεντρωμένα από το τοπικό κληροδότημα Κουόνα με τη βοήθεια του Ιδρύματος Φορντ, ερευνούν τις δυνατότητες διάσωσης των άγριων δασών. Οι καλλιτέχνες έχουν δουλέψει αποκλειστικά με ξύλο, πέτρα, σπάγγο, υλικά δηλ. που μπορούν κάποτε να επιστρέψουν στα δάση όπου ενδεχομένως τα βρουν μπροστά τους, ταξιδιώτες ή λαθροκυνηγοί.
Ορισμένα από τα έργα είναι λαξεμένα σε πέτρα από την κοίτη ξεραμένων ποταμών, στυλ Νουβίας ή σε μια περίπτωση, απεικονίζοντας ένα γιγαντιαίο πύθωνα που έλιωνε ό,τι ζωντανό έβρισκε στον δρόμο του. Αλλα είναι δημιουργημένα στα διαστήματα μεταξύ δέντρων, για να συγκρατούν τα φύλλα ή το ηλιόφως. Κούτσουρα και κλαριά συνθέτουν ένα τέμενος κάτω από τη φωλιά του αετού. Επιφάνειες από φλούδες είναι σκεπασμένες με πολύχρωμα φύλλα.
Το δάσος είναι επικίνδυνο. Οι καλλιτέχνες είχαν ενόπλους φρουρούς όσο δούλευαν. Φρουρούς έχουν και οι επισκέπτες. Για μια φορά ακόμη η Κένυα βρίσκεται στην κόψη της αφρικανικής τέχνης.