Λίγοι Ελληνες καλλιτέχνες έχουν εστιάσει με τόση συνέπεια και υπομονή σε ένα θέμα, όσο ο Πέτρος Ζουμπουλάκης στη φύση. Το τοπίο, τα δένδρα, οι ξερολιθιές αποτελούν την πηγή της έμπνευσής του και στην τρέχουσα έκθεσή του στον Εικαστικό Κύκλο (Χαριλάου Τρικούπη 121). O καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα πλέγμα δράσεων που αλληλοσυμπληρώνονται: ζωγραφικά έργα, σχέδια και φωτογραφίες συνοδεύονται από μια εγκατάσταση μέσα στον χώρο, ένα βίντεο για τη δουλειά του καλλιτέχνη αλλά και από μια ειδική ηχητική επένδυση. Πρόκειται συνεπώς για ένα πανόραμα που μπορεί να μεταφέρει τον επισκέπτη από το κέντρο της Αθήνας στη γαλήνη και την ομορφιά της ελληνικής φύσης.
Η «συνομιλία» του ζωγράφου με τα βουνά και τη θάλασσα ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία: «O πατέρας μου ήταν κυνηγός και φυσιολάτρης. Με έμαθε να παρατηρώ το τοπίο και να θαυμάζω το ελληνικό φως. Επειδή ήμουν ο βενιαμίν της οικογένειας συνήθιζε να με παίρνει μαζί του από παιδί και να κάνουμε μεγάλες οδοιπορίες με τον σκύλο και το όπλο. Τότε η ευρύτερη περιοχή της Αττικής ήταν πολύ διαφορετική, χωρίς τις ανθρώπινες παρεμβάσεις που έχουν προκαλέσει τεράστιες αλλοιώσεις στη φυσιογνωμία της».
Οι βόλτες του αυτές συνεχίστηκαν και κατά την ενηλικίωσή του, όπου πλέον του έδωσε όπως επισημαίνει ο ίδιος έναν «εξοπλισμό από οπτικές εμπειρίες». Εχει περιπλανηθεί στα νησιά των Κυκλάδων, τα βουνά και τα λιβάδια με τη φωτογραφική μηχανή, όλες τις ώρες και τις εποχές. Αυτό το απόθεμα αποτέλεσε το υλικό για τις περισσότερες εκθέσεις του. Στην τελευταία παρουσίαση της δουλειάς του επέλεξε τον τίτλο «Φύσεως πείρατα», παραφράζοντας τον Ηράκλειτο που είχε γράψει ότι η ψυχή του ανθρώπου όσους δρόμους και αν πήρε δεν μπόρεσε να βρει την άκρη της.
Η τομή του αφιερώματος στον Εικαστικό Κύκλο έχει να κάνει με μια «ολιστική» εικαστική προσέγγιση του τοπίου: Τα 65 μικρά και μεγάλα ζωγραφικά έργα πλαισιώνονται από σκαριφήματα, σχέδια, φωτογραφίες και την εγκατάσταση με τζιτζίκια, βατράχια, πουλιά, θροΐσματα του αέρα και άλλους φυσικούς ήχους: «Πρόκειται στην ουσία για ένα παζλ που καλείται να συμπληρώσει ο ίδιος ο θεατής με τη φαντασία του. Είναι μια ευχάριστη και δημιουργική διαδικασία για έναν άνθρωπο της πόλης που ανακαλύπτει πως η εξοχή μπορεί να κρύβεται και μέσα σε μια εικαστική έκθεση. H αρμονία και η φωτογένεια του ελληνικού τοπίου πάντοτε συγκινούν».
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 3 Ιουνίου.