Το είχε πει κι άλλη φορά ο καθηγητής Χαράλαμπος Μπούρας, όμως είναι ευχάριστο να ακούς με μεγαλύτερη βεβαιότητα πια, πως τα τρία βασικά προγράμματα στα μνημεία της Ακρόπολης ολοκληρώνονται στο τέλος του χρόνου. Οι υπόλοιπες σωστικές επεμβάσεις χρειάζονται τρία – τέσσερα χρόνια ακόμη, ενώ τα βελτιωτικά έργα ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου θέλουν περισσότερο χρόνο ώς το 2020. Ωστόσο, για να είμαστε όλοι προετοιμασμένοι, η συντήρηση των μνημείων δεν τελειώνει ποτέ. H επιφανειακή συντήρηση του μαρμάρου, λοιπόν, ίσως οδηγήσει το 2010 «σε νέες προθέσεις, αν όχι σε νέες ανάγκες».
Χωρίς στέγη οι επιγραφές
Βασική εκκρεμότητα είναι οι μελέτες που δεν έχουν εξεταστεί ακόμη από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο αλλά και κάποια μικρά μέτωπα που έχουν ανοίξει. Οι επιγραφές, π.χ., που ακόμη βρίσκονται στο ύπαιθρο αποτελούν φλέγον θέμα, αφού το πρόβλημα της στέγασής τους δεν έχει λυθεί.
Η αποκατάσταση του ναού της Αθηνάς Νίκης από την άλλη, παραμένει χρονοβόρα υπόθεση. H νέα καθυστέρηση έχει να κάνει με την προσθήκη στο τεχνικό δελτίο δύο ακόμη εργασιών: την ενίσχυση της παλιάς πλάκας beton arm γύρω από τον ναό και την αποκατάσταση της ζωφόρου και των γείσων καθώς και της ανακατασκευής ενός τμήματος του ανατολικού αετώματος.
Τα δομοστατικά προβλήματα στα περιμετρικά τείχη της Ακρόπολης, όπως υπογράμμισε στον ετήσιο απολογισμό του ο πρόεδρος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων της Ακρόπολης, είναι «πολύπλοκο θέμα γιατί μεγάλο μέρος του αρχαίου τείχους καλύπτεται από ένα τοίχο αργολιθοδομής κτισμένο μετά το 1715», ενώ άλλο τμήμα κατέρρευσε και ξαναχτίσθηκε. Το καινούργιο είναι οι νέες μετρήσεις μεγίστης ακρίβειας και «μερικώς πραγματοποιούνται πέντε ενέργειες».
Στην αποχωμάτωση του Αρρηφορίου προέκυψαν περισσότερα από 100 θραύσματα μελών από τον Παρθενώνα και τα Προπύλαια «μεταξύ των οποίων και θραύσματα με γλυπτό διάκοσμο που παρεδόθησαν στο Μουσείο Ακροπόλεως».
Τι ήταν ακριβώς το 2005; «Ετος μεγάλης προσπάθειας και εντατικού ρυθμού εργασίας» όπως εξήγησε ο κ. Μπούρας, με τα απαραίτητα αγκάθια εκ μέρους του υπουργείου Πολιτισμού. «Κάποια δυσπιστία ως προς τον προγραμματισμό των εργασιών». Οταν όμως αυτό ξεπεράστηκε, στον Παρθενώνα «το βάρος έπεσε στο μεγαλύτερο και πιο δύσκολο έργο της βόρειας κιονοστοιχίας», στην κατάξεση των ραβδώσεων που αποφάσισε η Επιτροπή αφού τα συμπληρώματα των κορμών των κιόνων που έμειναν χωρίς τη διάνοιξη των ραβδώσεων ήταν σε μια δυσαρμονία με το υπόλοιπο σύνολο στον πρόναο. O νέος τρόπος βρέθηκε και είναι μηχανικός, όμως το αίτημα παρότι υποβλήθηκε στο ΚΑΣ δεν έχει ακόμη συζητηθεί.
Το 2005, στους οκτώ κίονες της βόρειας κιονοστοιχίας ολοκληρώθηκε και η συμπλήρωση και η τοποθέτηση των σπονδύλων. «Ορισμένα από τα κιονόκρανα της αναστήλωσης Μπαλάνου, αποτελούμενα από πολλά αρχαία, νέα και ξένα κομμάτια, δημιουργούν δυσεπίλυτα στατικά προβλήματα, ενώ ένα από αυτά μεταφέρθηκε στο μουσείο και αντικαταστάθηκε με ένα νέο».
Το 2005 έκλεισαν 30 χρόνια από την ίδρυση της ΕΣΔΜΑ. «Μετά την πτώση της δικτατορίας αποτολμήθηκε η επέμβαση στα ευγενέστερα έργα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς όλου του δυτικού κόσμου» τόνισε ο πρόεδρός της. «Κανείς τότε δεν φανταζόταν το μέγεθος του έργου που ανελάμβανε η Επιτροπή και χρειαζόταν όντως τόλμη όταν άνθρωποι όπως ο Αναστάσιος Ορλάνδος έλεγαν ότι η προσπάθεια για απαλλαγή από τα σκουριασμένα σίδερα του Μπαλάνου θα σήμαινε την καταστροφή των μνημείων». Χθες ο κ. Μπούρας μας θύμισε ότι βρισκόμαστε στο τέλος των σωστικών επεμβάσεων.