Το λονδρέζικο Γουίγκμορ Χολ, μία από τις διασημότερες αίθουσες συναυλιών στον κόσμο, έκανε το μεγάλο βήμα: τον περασμένο Σεπτέμβριο προχώρησε στην ίδρυση δικής του δισκογραφικής ετικέτας, της «Wigmore Hall Live», από την οποία κυκλοφόρησαν ήδη τα πρώτα οκτώ cd. Πρόκειται για ηχογραφήσεις που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια συναυλιών και στις οποίες αποτυπώνονται όχι μόνον εξαιρετικές μουσικές στιγμές αλλά και η θαυμάσια ακουστική της αίθουσας. Ξεκινούν από ιστορικές βραδιές όπως εκείνη της 8ης Δεκεμβρίου 1987, όταν η Μάργκαρετ Πράις ερμήνευσε τραγούδια του Σούμπερτ, του Μάλερ και του Ρ. Στράους συνοδευόμενη από τον Τζόφρι Παρσονς, και φτάνουν έως πρόσφατες συναυλίες του Συνόλου Νας (με έργα Σούμαν, Μπραμς και Μοσέλες) ή του Κουαρτέτου Αρντίτι (με έργα 20ού αιώνα).
Στο Γουίγκμορ Χολ, που ιδρύθηκε το 1901 από τον κατασκευαστή πιάνων Μπέχσταϊν, πραγματοποιούνται κυρίως συναυλίες μουσικής δωματίου και ρεσιτάλ τραγουδιού. Εύλογα, στο τελευταίο αυτό είδος βρίσκεται η μεγάλη δύναμη της δισκογραφικής σειράς: τέσσερις από τις οκτώ πρώτες κυκλοφορίες αποτελούν τεκμήρια ρεσιτάλ με τον Βρετανό βαρύτονο Τόμας Αλεν, την Ουαλλή υψίφωνο Μάργκαρετ Πράις, τον Γερμανό τενόρο Πέτερ Σράιερ και τη Βρετανίδα υψίφωνο Φελίσιτι Λοτ.
Απολαυστική
Ηχογραφημένο τον Ιούνιο του 2005 το ρεσιτάλ της Λοτ είναι ένα από τα απολαυστικότερα του είδους. Η συγκεκριμένη τραγουδίστρια αποτελεί παράδειγμα καλλιτέχνη που χάρη στην καλλιέργεια, το καλό γούστο και τη σκληρή δουλειά διέγραψε τροχιά πολύ σημαντικότερη από αυτή την οποία θα φανταζόταν κανείς με βάση τη φωνητική πρώτη ύλη.
Η Λοτ έχει μετατρέψει τη λεπτή και ευαίσθητη λυρική φωνή της σε ένα από τα εκφραστικότερα εργαλεία, άλλοτε ισχυρό και ασφαλές, άλλοτε μαλακό και τρυφερό. Η εξοικείωσή της όχι απλώς με τη σωστή ηχητική απόδοση άλλων γλωσσών, αλλά η σε βάθος αίσθηση της μουσικότητας, των τονισμών και του ειδικού βάρους κάθε λέξης στα γαλλικά ή στα γερμανικά, κάνει τις ερμηνείες των τραγουδιών που επιλέγει μοναδικά πειστικές. Η μουσικότητά της, ο τρόπος με τον οποίο περνά από τη μία φράση στην επόμενη και το πώς διαμορφώνει και μεταπλάθει κάθε φθόγγο, είναι πραγματικά σπάνια: το χαμόγελο, η θλίψη, η ειρωνεία, ο σαρκασμός, το χιούμορ εγγράφονται στη μουσική, δεν «φοριούνται» επ’ αυτής ως προσωπείο.
Το πρόγραμμα του δίσκου τα λέει όλα: έχει τον μοναδικά εμπνευσμένο -όσο και τυπικά βρετανικό- τίτλο «Παραστρατημένες γυναίκες και ενάρετες σύζυγοι». Η Λοτ ξεκινά την περιπλάνησή της από τον Κουρτ Βάιλ, ανατρέχει σε κλασικούς (Μότσαρτ, Χάιντν) και ρομαντικούς (Σούμαν, Μπραμς, Βολφ), περνά από τους Γάλλους (Ρουσέλ, Φορέ, Ντιπάρκ, Πουλένκ, Αν), στέκεται στον Ρ. Στράους, τιμά τους Βρετανούς (Ουόλτον, Μπλις, Γκραντ, Κάουαρντ) χωρίς να λησμονεί την οπερέτα (Χόιμπεργκερ). Πνευματώδης και γενναιόδωρη ακόμα και στο λυκόφως της σταδιοδρομίας της, περνά από την αυστηρή έκφραση στο βοντβίλ γοητεύοντας το ακροατήριό της: τόσο εκείνο που βρέθηκε στο Γουίγκμορ Χολ εκείνο το βράδυ του Ιουνίου, όσο και αυτό που θα επιλέξει τον δίσκο. Εμπειρος όσο και πολύτιμος συνοδοιπόρος της στο πιάνο είναι ο Γρέιαμ Τζόνσον.