Ενα υψηλότατο αλλά σταθερό πέταγμα κατάφερε ο Μένης Κουμανταρέας με το τελευταίο βιβλίο του, «Η γυναίκα που πετάει» (εκδ. Κέδρος, με ζωγραφιές του Χρόνη Μπότσογλου). Μια συλλογή διηγημάτων και παράλληλα μια πινακοθήκη από διάφορες φιγούρες. Αυτές που πρωταγωνιστούν στα διηγήματα και στις νουβέλες που συγκροτούν τη συλλογή. Κάτι ανάμεσα σε αυτοβιογραφικές πινελιές, που τις ανασυστήνει μυθοπλαστικά. Οπως το διήγημα «Μαραμπού και Χούντα». Το «Μαραμπού» παραπέμπει στον ποιητή Νίκο Καββαδία· ο Κώστας του διηγήματος είναι ο συγγραφέας Κώστας Ταχτσής. Οι δύο νεαροί, τότε, συγγραφείς επισκέφτηκαν τον ποιητή του «Μαραμπού» για να του αποσπάσουν μια υπογραφή διαμαρτυρίας κατά της χούντας. Ομως ο Μένης Κουμανταρέας ρίχνει τον προβολέα του στην ψυχοσύνθεση των δύο ανδρών και απογειώνει το διήγημα.
Σε κάθε διήγημα, άλλοτε πρωταγωνιστεί και άλλοτε είναι στη σκιά, μια γυναίκα. Μια γυναίκα που γίνεται απωθημένο, πάθος ασίγαστο, τρυφερό χάδι και διαρκής προστασία, που κρύβουν μικρά ή μεγαλύτερα μυστικά, είτε της καθημερινής ζωής είτε της τρέχουσας ιστορίας, στην οποία, εκουσίως ή ακουσίως, μετέχουν. «Οι ιστορίες γύρω από την Αγγελική κυκλοφορούν λαθραία μέσα στην οικογένεια. Κανείς δεν μίλαγε γι’ αυτές ανοιχτά, και πιο πολύ απ’ όλους η μάνα μου. Ποιος ξέρει τι την πονούσε και τι έκρυβε. Κι όσο οι συγγενείς χάνονται και μένουν μόνο κάποιες φήμες μετέωρες, τόσο εγώ μένω ελεύθερος να συμπληρώσω τα κενά, όσο μου επιτρέπουν η μνήμη και η φαντασία». Και αυτό ακριβώς κάνει ο Μένης Κουμανταρέας σ’ αυτή την τελευταία συλλογή του. Συμπληρώνει τις εικόνες της μνήμης με τη γραφίδα του πεζογράφου, που του επιτρέπει να μετατρέψει σε λογοτεχνία τις όποιες προσωπικές στιγμές.