Με άσπρα τριαντάφυλλα και γαρίφαλα στα χέρια συγκεντρώθηκαν χθες το μεσημέρι στο Α΄ Νεκροταφείο οι εκατοντάδες συνεργάτες, φίλοι και μαθητές του Γιώργου Λαζάνη. Τα στεφάνια πολλά (του Προέδρου της Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού και όλων των πολιτικών κομμάτων) · οι παρουσίες των πολιτικών ελάχιστες. Μόνο τη βουλευτή Επικρατείας τη Ν. Δ. Χρυσή Καρύδη και τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Τηλέμαχο Χυτήρη διακρίναμε.
Αντίθετα, οι άνθρωποι του Θεάτρου Τέχνης, όλων των εποχών του, ήταν εκεί. Συντετριμμένοι και θλιμμένοι, για την απώλεια «ενός από αυτούς που σημαδεύουν την εποχή τους», όπως είπε εκ μέρους των ανθρώπων του Θεάτρου Τέχνης η Κάτια Γέρου. Και μίλησε, με κόπο και πολλή συγκίνηση, για τον άνθρωπο που έκανε πράγματα που χρειάζονται δέκα ζωές για να γίνουν· που μόνο με το ρόλο του Δικαιόπολι θα είχε περάσει στην αθανασία· που έδειξε με τη δουλειά του τι σημαίνει ηθοποιός· είχε ανθρωπιά, αμεσότητα, ευφυΐα και τρυφερότητα που τον έκαναν μοναδικό και απίστευτα μοντέρνο, με μόνο περιουσιακό του στοιχείο την αγάπη όσων αγάπησαν το Θέατρο Τέχνης. «Οι περισσότεροι από μας εδώ σήμερα ό, τι ξέρουμε από σένα το έχουμε μάθει». Ακολούθησαν οι επικήδειοι του Νίκου Μοσχόβου, εκ μέρους του ΣΕΗ και της ανιψιάς του, Ζωής Λαζάνη.
Κι αν η νεκρώσιμος ακολουθία ήταν σύντομη, ο τελευταίος ασπασμός ήταν ατελείωτος. Παλαιοί και νεότεροι ηθοποιοί περίμεναν υπομονετικά να αποχαιρετίσουν τον συνάδελφο, τον δάσκαλο, τον φίλο. Το τελευταίο χειροκρότημα ήταν εγκάρδιο και παρατεταμένο. Ο δρόμος για την τελευταία διαδρομή είχε ξεκινήσει. Σε μια γωνιά, ένας από τους σημαντικότερους θεατρολόγους και τους πλέον αθόρυβους, ο Δημήτρης Σπάθης, έλεγε: «Γυρίζουν μία-μία οι σελίδες».