Την πορεία του Δημήτρη Παπαϊωάννου παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς από τότε που τον «ανακάλυψα» ως ερμηνευτή στην ομάδα Ανάλια της Μ. Τσούτη. Από εκεί και με στελέχη της ανάβλυσε η Ομάδα Εδάφους. Υστερα από κάποιες σποραδικές εμφανίσεις (μέχρι σε σαπουνοποιείο της Ελευσίνας όπου έφτασε και ο Δάσκαλος Γ. Τσαρούχης) ο Δημήτρης θα εγκατασταθεί στο Κτίριο Καλλιτεχνών (η περίφημη Κατάληψη της οδού 3ης Σεπτεμβρίου) και θα δόσει τις 2 πρώτες περίτρανες επιτυχίες του, «Τα Τραγούδια» και «Τα Φεγγάρια» (1991, 1992). Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και… το νερό, κάποιο υγρό στοιχείο, αποδείχτηκε φετίχ στην καθολικότερη πορεία της Ομάδας Εδάφους και του ιδρυτή της. Από το «Αδιάβροχο» (1987) στον «Νάρκισσο» των «Τραγουδιών» και την «Σαπφώ» των «Φεγγαριών» στον παγκόσμιο, όπως αποδείχτηκε, πολυταξιδεμένο θρίαμβο που ήταν η «Μήδεια» (1993) -όλη βυθισμένη σε μια λίμνη/θάλασσα- στον «Δράκουλα», το αίμα (1997), στην «Καταιγίδα» του Μεγάρου Μουσικής (1997) για να φτάσουμε στο μάγιστρο Αρχιπέλαγος της τελετής έναρξης της Ολυμπιάδας 2004. Το «2» δεν έχει υγρά (μόνο ατμούς χαμάμ!). Υποθέτω ο κορεσμός έφτασε μετά το ΟΑΚΑ. Εχει όμως βαλιτσάκι! Αλλο φετίχ. Από το «Τελευταίο Τραγούδι» στη «Μήδεια», στον «Δράκουλα» … Εχει τα «ανθρωπάκια» (πώς είναι εκείνα τα άλλα του Γ. Γαΐτη;) που περπατούν με ένα πολύ συγκεκριμένο διστακτικό τρόπο στηριζόμενα στο τακούνι και κρατώντας τα ακροδάχτυλα ψηλά. Ο ίδιος ο Δημήτρης έδωσε το στίγμα και ακολούθησαν ο Σ. Ζαλμάς («Φεγγάρια»), ο Γ. Γιαπλές («Δράκουλας» και «Ανθρώπινη Δίψα» -1999- εδώ μαζί με τον Ν. Δραγώνα που ανέλαβε και τον ρόλο του Δημήτρη στο «Τελευταίο Τραγούδι»), ο Δημήτρης πάλι στη «Μήδεια» και στο «Για πάντα» (2001). Εσχατος ο έξοχος Α. Σερβετάλης, πραγματικό alter ego του Δημήτρη στο «2».
Ο Δημήτρης βάζει τους ήρωές του, αλλά και τα σύνολα να ανεβαίνουν στα ύψη, να σκαρφαλώνουν, να προσπαθούν να φτάσουν κάπου με μεγαλύτερη, μικρότερη ή καθόλου επιτυχία. Οι περισσότεροι συνήθως κατρακυλούν. Η γυναίκα-σφίγγα στους ώμους του Οδοιπόρου να τον καταβροχθίζει («Τελευταίο Τραγούδι»), η άλλη ανήμπορη αναποφάσιστη να ανέβει μια σκάλα («Ανθρώπινη Δίψα», 2002) ή να αιωρείται στα αψηλά πόμολα μιας τεράστιας συρταριέρας («Φεγγάρια») – αλησμόνητη σε όλα η Α. Στελλάτου. Ολοι οι ήρωες ψηλά στα τραπέζια/εξέδρες της «Μήδειας» με μόνο τον Απόλλωνα του Φ. Νικολάου να μην κατακρημνίζεται, ο Δράκουλας/Δημήτρης να υπερίπταται της αχανούς αιματοβαμένης σκηνής του «Κοτοπούλη-Ρεξ», ενώ οι αρχαϊκοί ήρωες κατοικούσαν σε πύργους άπατους στο συννεφιασμένο/βροχερό ουρανό της Επιδαύρου («Ορέστεια Ξενάκη, Αισχύλου Ακολουθία», 1995). Σε στύλο η πανέμορφη Κ. Παπαγεωργίου («Μνημείο» – της Ιζαντόρα; της Nelly’s;) στο Φεστιβάλ Καλαμάτας 1997. Κρεμασμένος ανάποδα Χριστός από τα επουράνια ο Τ. Παπαγεωργίου («Ανθρώπινη Δίψα») και ο ίδιος ο Δημήτρης, πάλι, ως…Μarilyn στο «7 Χρόνια Φαγούρα», αλλά σε στέγη για να καταλήξει σορός σε μια καταπακτή («Για πάντα»).
Ακόμη, τα κρεβάτια, τα στρώματα, οι πολυθρόνες ήδη από τα «Δωμάτια Ι-ΙΙ» μέχρι το «2». Και πώς να λησμονήσει κανείς τον οδυνηρό αγώνα της άσκοπης αναρρίχησης των παληκαριών που σωριάζονταν καταραμένα από τον έρωτα (;) αλλά συνέχιζαν στο «Ενός λεπτού σιγή» – «Ρέκβιεμ του έρωτα», συγκλονιστική σελίδα του Γ. Κουμεντάκη; Και πώς να αγνοήσουμε τα προσκυνήματα στους μεγάλους Δασκάλους, τον Καραβάτζιο και τον Ντυσάν, τον Τσαρούχη και τον Μαγκρίτ…
Ολα αυτά και άλλα τόσα ενδεχομένως δημιούργησαν μια μυθολογία. Την οποία καλλιέργησε ο ίδιος ο δημιουργός με σοφή τάξη σε μια προμελετημένη πορεία που έφερε ή οδήγησε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών μας Αγώνων. Τώρα, μπορεί ο Δημήτρης να δηλώνει στο πολυτελές και καλαίσθητο έντυπο πρόγραμμα του «2» ότι η σύλληψη και η σκηνοθεσία είναι δικές του, ενώ χορογράφησαν οι ερμηνευτές, όμως το ίδιο το έργο του τον προδίδει μέσα από την κατάδική του πορεία. Αυτό το «2» είναι 2Χ2 εις το τετράγωνον! (Παλλάς 2/12).