Επί δύο χρόνια δοκιμάστηκαν σε συναυλίες. Το υλικό ήταν γνώριμο και αγαπημένο, του Μάνου Χατζιδάκι, ταυτισμένο με άλλα πρόσωπα και εποχές. Ομως στη νέα ανάγνωση των έργων, ο Μανώλης Λιδάκης και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης κέρδισαν το στοίχημα. Το πείραμα λοιπόν που ξεκίνησε αρχικά από ζωντανές εμφανίσεις, κατέληξε όπως ήταν φυσικό στο στούντιο ηχογράφησης με το μουσικό σύνολο Μάνος Χατζιδάκις που διηύθυνε ο Νίκος Κυπουργός. Εκεί ηχογράφησαν το cd «4 θεατρικοί μύθοι» που κυκλοφορεί από τον «Σείριο».
Ερωτας-θάνατος
Οι δύο ερμηνευτές, ταλαντούχοι και οι δύο στην τέχνη τους, ταίριαξαν από την πρώτη κιόλας συναυλία. Κάτι που αποτυπώνεται και στον δίσκο. Οι φωνές τους δένουν ταιριαστά σε αυτό που τολμούν για πρώτη φορά. Την ηχογράφηση κύκλων τραγουδιών του συνθέτη.
Τραγούδια από τέσσερις παραστάσεις, που μιλούν για τον έρωτα και τον θάνατο (Ματωμένος γάμος), τον πόλεμο και την (μητρική) αγάπη (Κύκλος με την Κιμωλία), την παρακμή και τη (δια) φθορά (Παραμύθι χωρίς Ονομα), τον πόλεμο και την ελευθερία (Καπετάν Μιχάλης). Τραγούδια και ερμηνείες που ξεπερνούν την αρχική αφορμή της θεατρικής τους σύλληψης.
Το ιστορικό
Η ιστορία τους ξεκινά από το 1948. Μετά τη διάλεξη για το ρεμπέτικο του Μάνου Χατζιδάκι, στο Θέατρο Τέχνης θα ακουστούν για πρώτη φορά τα τραγούδια που έγραψε με αφορμή τον ποιητή Νίκο Γκάτσο και τον «Ματωμένο Γάμο» του Φ. Λόρκα. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1956 στο ίδιο θέατρο πάλι, με αφορμή έναν άλλο αγαπημένο του ποιητή τον Οδυσσέα Ελύτη, ο Χατζιδάκις θα γράψει τραγούδια για τον «Κύκλο με την Κιμωλία» του Μπ. Μπρεχτ, χωρίς «κανείς από τους φίλους να υποψιάζεται ότι η δουλειά τους θα ξεπερνούσε τα όρια μιας δυνατής στιγμής» και θα ‘φτιαχνε μελλοντικούς… «μύθους». Το 1959, ο κορυφαίος συνθέτης θα συναντηθεί με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη στο «Παραμύθι χωρίς όνομα», ενώ το 1966 θέλοντας να συνομιλήσει με τον «ποιητή» Νίκο Καζαντζάκη, θα μελοποιήσει τον πεζό του λόγο για τον «Καπετάν Μιχάλη».
Κάπως έτσι προέκυψαν οι μύθοι σε μια εποχή που ήξερε να τους σέβεται.
Αφήγηση Χατζιδάκι
Ο Μάνος Χατζιδάκις την περιέγραψε εύστοχα: «Το 1945, στο γραφικό τότε πατάρι του Λουμίδη, με τον Γκάτσο, τον Ελύτη, τον Τσαρούχη, τον Μόραλη, τον Βαλαωρίτη και άλλους φίλους συντροφιά, ζούσαμε σελίδα με σελίδα, ένα έργο κι έναν ποιητή. Είκοσι χρόνων τότε, ζούσα, ρουφούσα θα ‘λεγα τις στιγμές των φίλων μου, με την ίδια ανάγκη που ‘χα να πιω νερό, να κοιμηθώ και να υπάρξω – ενώ προσπαθούσα να τους μεταδώσω τους ήχους, που ‘χαν στο μεταξύ γεννηθεί μέσα μου, πότε διηγώντας τους και πότε σιγοτραγουδώντας. Η μουσική είχε αρχίσει…».