Μ’ αρέσει να βλέπω και να ακούω γλέντια σε σπίτια, σε κάποιο διαμέρισμα χαμός ώς έξω στα μπαλκόνια, σε τίποτα ονομαστικές γιορτές, γενέθλια και λοιπά.
Πλην όλο και σπανιότερα ανοίγουμε τα σπίτια μας πια, όλο και συνηθέστερα γιορτάζουμε σε ταβέρνες, μπαρ, ξενοδοχεία, σε επί τούτου στημένα «κτήματα» με γκαζόν, πισίνες και άλλες γκλαμουράτες αρχοντοβλαχιές. Μ’ αρέσει να βλέπω σπίτια να γιορτάζουν. Αλλά αυτή η χυδαία φωταψία των Εορτών πια, όλο και πιο κραυγαλέα κάθε χρόνο, όλο και πιο βάρβαρη, σαν την καθημερινή επ’ αλλήλοις συμπεριφορά μας, ποια χαρά παιανίζει άραγε; Ποια ευτυχία, που, και καλά, ενθάδε στο φωταγωγημένο κείται; Απ’ έξω μάρα μάρα κι από μέσα σκοτεινιά και μουγκαμάρα. Παίρνω των ομματιών μου και φεύγω όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τα φωταγωγημένα κελύφη -«μακριά στο Κατμαντού» όπως λέει και το τραγούδι. Δεν ανήκουμε, αλίμονο, σ’ αυτούς «που προφτάσανε να γεράσουν μ’ αυτά που πρωταγάπησαν» – για να χρησιμοποιήσω την επιγραμματική διατύπωση του Ελύτη. Ο Θυρεός του Χριστόδουλου – τι πρωταγωνιστιλίκι! Ενέργεια τάλε κουάλε με τη μανία του να υψώσει, ντε και καλά, νέο περικαλλή μητροπολιτικό ναό στην Αθήνα. Πώς ήθελε να υψώσει το Τάμα του Εθνους η χούντα; Της ίδιας ποιότητας φιλοδοξίες. Αμ, αν ήταν να μένεις με κάτι τέτοια στην ιστορία ως μεγάλος ηγέτης… Λοιπόν, τι άλλο γιορτινό κι ευχάριστο έχω να σας πω, μέρα που ‘ναι. Α, τελευταία ήρθα σε επαφή -μαύρη μου μοίρα κι άδικη- με δημόσιες υπηρεσίες: ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, εφορία και άλλα δεινά. B Στο Κατμαντού, στο Κατμαντού, αδελφές μου! (Που έλεγε κι ο Τσέχοφ) Εξαιρετικής τέχνης αποτύπωμα το λεύκωμα που έβγαλαν οι εκδόσεις Ergo για τα 40 χρόνια σκηνογραφικής δουλειάς του Γιώργου Πάτσα. Εκδοση αντάξια -σε περιεχόμενο, αισθητική, εικονογράφηση, τα πάντα- της τέχνης του κορυφαίου καλλιτέχνη. «Ο ήχος του άδειου χώρου – Σκηνογραφίες 1965 – 2005» ο τίτλος του. 410 έργα, τα 100 λεπτομερέστατα, πραγματικό χρονικό του θεάτρου μιας εποχής. Πολύ προσεγμένο και το λεύκωμα για την Μαίρη Αρώνη που έβγαλαν οι Ergo. Την πρωταγωνίστρια που άμα τη εμφανίσει έπιανε επαφή με την πλατεία. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια Λυσιστράτη. (Μήπως επειδή ήταν η πρώτη μου;) Από κοντά και το συγκινητικό χρονικό της Αννας Βαγενά «Το Θεσσαλικό μου Θέατρο» (Κέδρος). Το χρονικό ενός σπάνιου αγώνα, που είχε αποτέλεσμα να χτιστεί ένα γερό θεατρικό σπίτι στην έρημη χώρα που ήταν -και παραμένει…- η εκτός Αθηνών θεατρική Ελλάδα. Μέσα από το χρονικό αυτό διαγράφεται όμως και μια αγωνιστική κι επίμονη μέσα στην ευαισθησία της φύση, μια «μάτερ φαμίλια» που δεν το βάζει εύκολα κάτω – αυτό δηλαδή που είναι η Αννα Βαγενά. Και: Για περίπου 60 σπουδαίους ηθοποιούς μας, που ήταν μια φορά, και παρηγόρησαν με την τέχνη τους στιγμές του βίου μας, μιλάνε ισάριθμες «μονογραφίες» στο τομίδιο «Ελληνες ηθοποιοί της φθαρτής αθανασίας» (Καστανιώτης) που επιμελήθηκε ο Θανάσης Νιάρχος. Με βιβλία μνήμης, καθώς βλέπετε, επέλεξα να ευχηθώ Καλές Γιορτές, γαλήνιες και… ένδον φωτερές.