Οπως ήδη γράψαμε σε περασμένα σημειώματα, αυτή η Exposure είναι «διεθνής» διότι παρουσιάζει τον ισραηλινό χορό σε διεθνείς προσκεκλημένους, δημοσιογράφους, διευθυντές φεστιβάλ και άλλων παρεμφερών οργανώσεων. Φέτος στην οργάνωση (7-10/12) έλαβαν μέρος 34 συγκροτήματα, ομάδες ή σόλο-ερμηνευτές. Εντυπωσιακό! Ευρώπη, Λατινική Αμερική (Βραζιλία, Βενεζουέλα, Κολομβία με τις γνωστές μας κυρίες του Ιβηρικο-αμερικανικού Φεστιβάλ της Μπογκοτά, Ντε Πιζάρο και Φάνυ Μίκυ), ΗΠΑ, Καναδάς (άλλη γνωστή από το Κέντρο Χορού του Βανκούβερ κ. Ζάγκαρ και ο δικός μας Π. Τερεζάκης της Kinesis Dance), Ν. Αφρική, Τουρκία, Κορέα, Κίνα, Ιαπωνία και Σιγκαπούρη!
Στην Ιερουσαλήμ
Στις 4 μέρες του Φεστιβάλ περιλαμβανόταν και μια «κατατοπιστική» εκδρομή στην Ιερουσαλήμ με παραστάσεις και περιήγηση, καθώς και μια μεταφορά 45΄ στο Κιμπούτς Γιακούμ όπου παρακολουθήσαμε την περίφημη παράσταση «Ekodoom» του Ράμι Μπέερ και του συγκροτήματος σύγχρονου χορού Κιμπούτς. Η τριακονταμελής αυτή νεανική ομάδα ζει και εργάζεται στο φερώνυμο Κοινόβιο και το επίπεδό της είναι ανώτερο των σχετικών ομάδων Ευρώπης και Αμερικής. Με εντυπωσιάζει το θέατρο με την τεράστια ιταλική του σκηνή, το ευρύχωρο αμφιθέατρο και τις απίστευτες τεχνικές του δυνατότητες. Οι φωτισμοί υπήρξαν από τους πιο απίθανα σχεδιασμένους και εκτελεσμένους που είδα ποτέ μου! Αναφέρω τον υπεύθυνο (μαζί με τον χορογράφο) γιατί του αξίζει: Γιόσι Ρεβάχ. Το ίδιο το έργο μετά μια συγκλονιστική αρχή ξεφεύγει με ανάλαφρες όσο και ακατανόητες βινιέτες για να επανέρθει σοβαρό και στιβαρό σε ένα φινάλε-καταγγελία. Μια τρομερή, υπερ-ενεργειακή παράσταση που κατέληξε σε… πρόγευμα με υπέροχα τοπικά εδέσματα και άλλο τόσο υπέροχο τοπικό κρασί.
Ο Μότσαρτ τιμωρεί
Στην «Εκθεση», βέβαια, και ο γνωστός μας από Θεσσαλονίκη και Καλαμάτα πολύ αγαπητός σε όλους Εμμάνουελ Γκατ με την ομάδα του και την καινούργια παραγωγή του: «Κ. 626», δηλαδή το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ. Τολμηρό πόνημα για 9 χορεύτριες που για «τεχνικούς» λόγους κατέληξαν να είναι 5. Αστόχησε ο Εμμάνουελ και θυμήθηκα τα λόγια μου όταν μου εξέθετε την πρόθεσή του στην Καλαμάτα – και τα έχω επαναλάβει πολλές φορές. Ο Μότσαρτ δεν χορογραφείται εύκολα. Τιμωρεί!