Θα ήταν ούτως ή άλλως «Πρόσωπο της χρονιάς» από τη στιγμή που θα παρουσίαζε καινούργια δουλειά του, για πρώτη φορά μετά τους Αγώνες, ο «Τελετάρχης της Ολυμπιάδας», όπως όλοι πια γνωρίζουν τον Δημήτρη Παπαϊωάννου – αυτόν που προηγουμένως πολύ λιγότεροι θαύμαζαν ως εμψυχωτή της χοροθεατρικής «Ομάδας Εδάφους» και δημιουργό των παραστάσεών της. Πολύ περισσότερο που διάλεξε το «2» για να ξανασυναντήσει το κοινό. Παράσταση που έχει συνεγείρει όχι μόνο πλήθη συρρέοντα στο ανακαινισμένο Παλλάς, αλλά και σμήνη σχολίων και συζητήσεων σε Τύπο, ραδιόφωνα, παρέες, σπίτια, τηλέφωνα, Ιντερνετ (χαμός εκεί)!
Οι επικρίσεις που δέχεται ο άλλοτε χαϊδεμένος κοινού και κριτικής είναι τουλάχιστον ίσες με τις ευμενείς κρίσεις – επιθετικότεροι μάλιστα εμφανίζονται κάποιοι «αντισυμβατικοί», ενοχλημένοι προφανώς από το γεγονός ότι ένα Παλλάς 1.500 θέσεων γεμίζει μόνο τη συμπράξει «μικροαστών», όπερ έδει δείξαι, σου λέει, για τις προθέσεις του καλλιτέχνη και ιδίως το αποτέλεσμά του.
Αμέτρητες οι εξηγήσεις και οι παρεξηγήσεις όχι μόνο του τι «ήθελε να πει» αλλά ακόμη και του τι δείχνει επί σκηνής! Σε σημείο που υποψιάζεται κανείς βάσιμα ότι αν η παράσταση αυτή, που μιλάει κυρίως «για τον καημό της ένωσης», είχε και κορίτσια μέσα, θα είχε πάρα πολύ διαφορετική αντιμετώπιση. Οχι τόσο γιατί τώρα, μόνο με αγόρια, ενεργοποιεί κανένα λανθάνοντα ψιλορατσισμό, αλλά μάλλον γιατί απαιτεί ενεργοποίηση σκέψης και φαντασίας. Και η σκηνή του Παλλάς δεν είναι εκράν.