Να αλλάξει πράγματα στην Εθνική Λυρική Σκηνή ήρθε ο διαπρεπής διεθνώς σκηνογράφος Στέφανος Λαζαρίδης – και το εννοεί. Ο νέος διευθυντής της Λυρικής ανέλαβε καθήκοντα τον Μάιο, λόγω υποχρεώσεών του στο Κόβεν Γκάρντεν, και μέσα σε ελάχιστους κιόλας μήνες είχε ξεσηκώσει εναντίον του το… «λυρικό κατεστημένο»: Αναμόρφωσε αίθουσες και σκηνές σε Ολύμπια και Ακροπόλ για να γίνουν λειτουργικότερες και να χωρούν μεγαλύτερες ορχήστρες (θα μείνει στα χρονικά η τρύπα σ’ ένα ενισχυμένο τοίχο που προκάλεσε επίμονη αν όχι λυσσαλέα προσφυγή μουσικών στην… πολεοδομία), ζήτησε να περάσουν από ακρόαση όλοι οι μονωδοί, πράγμα που έθιξε παλαιότερους, λες και έχουν εξασφαλίσει αφθαρσία λαρύγγων, έθεσε σε συστηματική επανεκπαίδευση το Μπαλέτο, φέρνοντας διαπρεπείς ξένους δασκάλους, και σχεδίασε ένα σαφώς άλλης αντίληψης ρεπερτόριο. Κατάργησε δε την αμφιβόλου αισθητικής μόνιμη σκηνή «ελληνικής οπερέτας» στο Ακροπόλ και σχεδιάζει αναμόρφωση άλλων τομέων, όπως η Πειραματική και η Παιδική σκηνή της Λυρικής.
Ολ’ αυτά, βεβαίως, του έχουν κοστίσει πολύ μέσα στο ίδρυμα – έχουν συμβάλει σ’ αυτό και η μη εξοικείωσή του με την «ελληνική πραγματικότητα», η καθόλου διπλωματική γλώσσα του και κάποιες δυστροπίες του, καθώς θρυλείται. Για τη Λυρική όμως διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα μέλλον διαφορετικό. Ιδίως αν οριστικοποιηθεί η προοπτική να κατηφορίσει στο Φάληρο σε λίγα χρόνια, σε νέο και σύγχρονο κτίριο όπερας.